1 juli. Het werd weer eens tijd
... en deze keer: om naar Tonkie in Spanje te gaan. We zijn er inmiddels
een paar keer geweest, maar ditmaal zou Anne Claire ook komen en wel met
de jongens. Feest dus!
We zouden 's avonds om een uur of 7 van Eindhoven vertrekken. Dus 5 uur
dáár zijn en als we via Rotterdam reden konden we mooi nog even rijst
halen (10 kilo) bij de toko in Rijswijk. Zo gezegd, zo gedaan. Van die
rijst en zo ( ze hebben er ook heerlijke slasaus en van die bizarre
kroepoek) was geen probleem, maar op de route naar Rotterdam kwamen de
eerste files en dat zou zich met regelmaat herhalen. Bovendien was het
snikheet, 37°, en dat is voor ons, warmteminnaars, zelfs een beetje
te veel.
Ko had assistentie verzocht in Eindhoven, want lang staan is voor mij
amper meer te doen. Hij moest het ding zelf halen en duwen, maar OK.
Eindhoven is een vervelend vliegveld en bovendien was het er ongelofelijk
druk. Uiteindelijk gingen we toch - te laat - instappen ... d.w.z. buiten in
een rij staan wachten en zo heb ik op een dag met een via het nieuws
aangekondigd 'HITTEPLAN' een kwartier in een rolstoel in de zon
gezeten.
Daartegenover staat dat Ryanair goedkoop is, en niet alleen dat: je kunt een
warme maaltijd kopen en die was heel lekker!! Daar kunnen ze bij de KLM nog
wat van leren.
Goed. We gingen te laat weg en waren rond 1/2 10 in Girona. Daar moest
een auto geregeld worden en zo kwamen we in het donker uiteindelijk waar we
wezen moesten: in Calonge. We reden het weggetje naar de molen op en vrijwel
meteen schoot er een dun, lichtbruin dier over het pad, waarvan we geen van
beiden wisten wat dat nou geweest was: geen konijn, vos, marter, wezel ...?
Geprobeerd met een nieuw instrument op de PC: kun je vragen stellen. Niet
gelukt.
Bij Tonkie was het licht aan, maar behalve de honden niemand thuis. Niet
erg, we zijn er eerder geweest en Tonkie kwam al gauw trouwens. We kregen een fijne
kamer met badkamer en konden snel gaan slapen. Heel stil, wel veel
stekertjes. De volgende dag kwam Anne Claire met de jongens. Die had ik
anderhalf jaar niet gezien en waren me boven het hoofd gegroeid!!! Veel
bijpraten en samen eten. En 'nossen' met Jacob; tegenwoordig wint hij van
me. 'Renkip' kwam af en toe kijken.
We hebben vooral veel gelummeld. Tonkie en
Robert en later ook Claire met de jongens gingen regelmatig naar het
strand, maar Ko en ik zijn daar geen liefhebbers van. Ik kan niet eens
meer zwemmen heb ik een jaar of 3 geleden gemerkt, toen we op de Finca
daar logeerden. Voor ons zijn er boeken en TV met tennis en zo en soms
boodschappen doen. Het was wel erg warm, 35+, dan blijf je wel in de
schaduw.
Vrijdag hadden we een verrassing voor de jongens in petto: vliegen in een
ultralight. Het vliegveldje was niet heel ver weg en we waren de
enigen. Jacob ging eerst. Hij kreeg niet een heel lange vlucht, want de
piloot merkte dat de propeller een beetje beschadigd was. Daarna maakte hij
nog een korte vlucht in een klein vliegtuigje.
Daarna was Abel aan de beurt in het vliegtuigje
en dat was gelukkig heel leuk voor Abel, want die is van de knopjes en
zo en ... hij mocht de stuurknuppel vasthouden en een bochtje draaien!
Rond 'De Molen', zoals het complex in de wandeling heet, veel dieren:
paarden, de honden: Perra, Spetter (met Jacob hieronder) en Raffie, ezels,
een kip, een halfwilde poes, veel insecten: vlinders b.v., hagedisjes,
gekko, van alles. Tot mijn genoegen vond Claire een bidsprinkhaan, zaten er
massa's hoorbaar zoemende bijen e.d. op de moeilijk zichtbare bloemetjes van
een wingerd en ik zag een mier met kippenvoer slepen.
Zondag werden we getrakteerd op een flink onweer. Altijd welkom daar, een
flinke plensbui. Het doek dat boven de tafel buiten hangt kwam naar beneden
en gelukkig werd er niet al te veel nat.
Tonkie is altijd aan het werk. Ik weet niet hoe ik aan zo'n stoere dochter
kom, ze heeft het zeker niet van mij. Op haar veertiende zat ze al op de
tractor. Hier hooi vervoeren voor de paarden. De foto's zijn door de ruit
van een auto genomen.
Hieronder: op een rotonde in, meen ik, Platja d'Aro, deze geweldige eend. We
moesten natuurlijk een foto maken voor Linda.
Op een andere rotonde gezien: grote slakken en ook eentje met mieren.
Claire zat - nu nog steeds trouwens, want zij blijft nog een tijdje, met de
jongens in een heel leuk appartement. In november, toen we er voor het
laatst waren was het nog niet af, maar het was nou prima, met o.a. een heel leuke
kamer met verschillend gekleurde balken waar de jongens slapen en een
woonkamer/keuken, met afwasmachine en zo. Te gek! Een hele rij schoenen bij
de voordeur en gezellige ronde tafel om een potje boerenbridge te
spelen als voorbereiding op het meer serieuze werk ... misschien ooit?
We zijn inmiddels al een paar keer in Calonge geweest, maar er is altijd
wat nieuws te beleven buiten. Ik was verrukt toen ik vlak bij Carrefour in
Platja d'Aro, waar we naar iets? gezocht hadden, langs de weg een rij bomen
zag die geel stonden te bloeien: Parkinsonia's en die had ik maar één keer
eerder gezien, ooit in Griekenland. Beeldschoon, toch? Het was niet de
tijd voor veel bloei, oleanders wel, natuurlijk.
Tonkie heeft sinds vorig jaar een paar ezels. Een paar meer dan de bedoeling
was, maar nou ja. Een van de ezels was bovendien drachtig en maandagmorgen is het veulen geboren. Het is een heel benaderbaar beestje en héél zacht.
Ook zijn moeder vind het prima als je hem aait. daar was ik echt verbaasd
over. Net als zijn moeder heeft hij onwijs lange oren.
Ik vind Ratafia erg leuk, een nog jong dier met lang haar. Er zijn nu
6 ezels en ik had niet gedacht dat ik ze zo leuk zou vinden. Ze zijn heel
vriendelijk, vriendelijker dan de paarden.
Een kip op tafel is niet helemaal de
bedoeling en in de keuken ook niet. Maar Renkip is heel lief. Ze was broeds en kippen maken daar op het erf weinig kans. De wilde
katten trouwens ook niet. Er zijn behoorlijk veel vossen in de buurt.
Hond Raffie is ook niet helemaal te vertrouwen...
De vorige keer
heb ik veel plezier beleefd aan de 2 gezellige kippen met een heel
lief haantje, steeds in de buurt als ik aan het wieden was; elk slakje
was voor de kippen, daar zorgde het haantje voor. Allemaal weg:
vos?
Leuke foto van Ko. Hij en zijn tablet zijn min of
meer onafscheidelijk geworden. Renkip wil er meer van weten ...
We gingen een keer naar de markt in Palamós, want
Marleen wilde graag een streng knoflook. Niet op die markt en ook
nergens anders te vinden. Vervolgens naar een dorp, dat Pals heet en
waar je heerlijk ijs kon eten. Tijdens het eten van dat ja! heerlijke
ijs, heb ik zitten kijken naar de bijzondere trap buiten met allerlei
ijzerwaar aan de muur eronder.
De laatste avond gingen we eten in Palamós, in een
restaurantje waar we eerder heerlijk gegeten hadden. Het was wederom
verrukkelijk, maar wel te weinig, m.n. voor opgroeiende
pubers... Palamós is trouwens een heel gezellige plaats, waar
je ook nog redelijk kunt parkeren. We zijn een keer in Blanes geweest
b.v. Daar is het ontzettend druk en nergens een plek voor je auto:
snel wegwezen!
Toen we terugkwamen was het donker en op dezelfde plek als op de
avond dat we kwamen stak hetzelfde beest vlak voor de auto het pad
over. Een vos, zei Tonkie meteen. Het beest was heel licht van kleur
en vrij klein, dus ik had er geen vos in herkend!
Voor ons werd het weer tijd om te vertrekken, helaas.
Afscheid nemen van de Australiërs is voor mij niet makkelijk. Het
duurt minstens een jaar voor ik hen weer zie en zelfs dát is, gezien
mijn leeftijd, maar de vraag. Maar het was fijn om een week met
allemaal door te brengen!
Naar bovenkant