We begonnen in Toulouse, 3 oktober, 's avonds vrij laat, koud: -10°!-
en winderig. Toen we de auto hadden geparkeerd troffen we vele bridge-bekenden, rillend in het hokje voor de 'navette' naar de vertrekhal.
Daar moesten we eindeloos in de rij staan, voor de tickets die pas
dáár verstrekt werden en nog eens voor het inchecken. Het vliegtuig
vertrok half uur te laat. Enfin, we waren om 5 uur op de plaats van
bestemming en konden even gaan ontbijten, goed idee, zodat we daarna
konden uitslapen.
Zaterdagmorgen 's Middags de eerste zitting van het toernooi;
iedereen zat half te slapen. Ik heb nog nooit zo veel mensen zo veel
blunders zien maken en we deden zelf vrolijk mee. Ik heb tenminste Ko
nog niet eerder zien verzaken met nota bene nog 2 kaarten van de
gevraagde kleur in zijn hand. Gelukkig maakte het niet veel uit, want
de verzaking werd op tijd gemerkt, d.w.z. in de volgende slag was nog
niet voorgespeeld. Ik heb ook de nodige stommiteiten uitgehaald, maar
... vergeten!
Zondag hebben we wat gelummeld. Wat rondlopen, lezen. Het
strand was niet erg aantrekkelijk, veel wind, veel stenen in de
zee. Het hotel was romantisch met zuilen en koepeltjes en palmbomen en zo,
maar ook had men heel aantrekkelijke oude raampjes en deuren laten
zitten, al werden ze niet gebruikt.
Als je wat later op de dag in je kamer terugkwam
vond je je bed fraai opgemaakt en versierd met bloemen. Lief
hè?
In de gangen van het hotel zaten vogels, duiven en
spreeuwen. De spreeuwen waren erg mooi, donkerder dan in
Europa. Veel vogeltjes waren er trouwens niet. Behalve duiven
en spreeuwen: mussen, net iets anders dan bij ons, met een
flauw wit oogstreepje en de vrouwtjes met een klein, rond,
zwart befje.
Maandagmorgen hebben we een excursie gemaakt van een halve dag.
Eerst naar Guellela, een stad waar erg mooi aardewerk werd gemaakt,
maar wetend dat er nog een bezoek aan de souk in het programma zit
denk je: het zal dáár wel goedkoper zijn! Mis!!! Niet zulk fraai
aardewerk meer gezien, jammer, maar veilig voor de portemonnee ...
Foto rechtsonder: schitterend glazuurwerk.
Vervolgens naar het museum. Daar liet men vooral
taferelen van het leven in Tunesië zien, met poppen, best aardig.
Het viel op dat het overal schoon was, schoner dan
b.v. in Portugal: geen weggegooide flessen overal of verwaaide
lappen plastic in het 'groen' langs de kant van de weg, geen hondenpoep,
weinig honden ook, trouwens. Djerba zag er behoorlijk welvarend
uit.
Toen naar de hoofdstad Houmt Souk, met winkeltjes. Mooie
winkeltjes ...
Ik was van plan niks te kopen, op misschien wat
kleinigheden na, maar viel voor een fraaie ketting met
maansteentjes en oorbellen van 'loban'? misschien jaspis. Aan
Damian, onze Poolse protégé 2, die Arabisch heeft bestudeerd,
vragen. Zulke oorbellen zocht ik al tijden, wow!
In het atrium vond ik tot mijn genoegen een bak met
landschildpadjes. Goh, lang niet gezien! En ook deze vonden het
heerlijk om zachtjes over hun kopjes geaaid te worden.
's Middags 2e sessie bridge, 3e met 58%, beter dan vorige
keer..
Dinsdag Op safari naar de woestijn. Vroeg op, om 1/2 7 weg. Met
de pont over naar het vasteland.
Daarna kilometers rijden, onderbroken door een bezoek aan Gabès, waar
we konden plassen bij een moskee. Op de binnenplaats de schoenen van
de gelovigen, die op dat moment binnen aan het bidden waren of zo.
De wc bevond zich in de ruimte waar men zich ging
wassen, verplicht voor elk gebed. De wc's waren smerig en stonken,
type gat in de grond met twee plateautjes voor je voeten. Aan de
muur een slang met een kraantje, zodat je je kont kon afwassen als
je er behoefte aan had, Of juist geen behoefte meer had, daar wil ik
van af wezen ... Toen ik weer naar buiten liep kreeg ik een woedende
meneer achter me aan: eerst betalen! Helaas had ik geen dinars bij
me en Ko was - mèt dinars - buiten beeld, dus uiteindelijk kostte
het me een euro. Hij wilde ook mijn fototoestel, want fotograferen
van heilige plaatsen is verboden. Laat ik die ene euro dan maar als
boete accepteren, want wie heeft er nou een foto van een heilige, smerige wc
bij een moskee, toch?
Op de kruidenmarkt heb ik me laten intimideren door een
agressieve verkoper, die me voor veel geld veel safraan heeft
verkocht. Ik gebruik het nooit, maar ik weet wel mensen die je er
een plezier mee doet en anderen mogen zich melden. Ik zal Gabès
niet koesteren in mijn herinnering. De gids lijkt trouwens op
Jürgen Rayman.
Daarna door naar verder zuid. We passeren een zoutmeer, dat er
net zo uitziet als een bevroren meer in het noorden.
Jasmijn?
Later komen we in een aardige stad, Tozeur
(in het uiterste Westen: de poort naar de Sahara) met in het oude gedeelte gevels die uitgevoerd zijn in
baksteentjes die in allerlei patronen verwerkt zijn. Door
het 'comprimeren' van de foto's kun je het helaas niet goed
zien. Het zag er erg mooi uit.
We hebben wat rondgewandeld in een soort park met veel palmen, die een
interessante stam kunnen hebben, foto naast zoutmeer. In deze
omgeving worden veel dadels gekweekt.
Daarná zijn we in '4-wheels' naar een kleine oase gereden, gewoon
scheuren over het asfalt. Je stelt je een avontuurlijke tocht door de
Sahara voor als ze over 4-wheels beginnen, over moeilijk terrein
hotsen in een open, jeepachtig geval, met moeite het stof mijdend, van
dattum. Nee hoor, met de bus hadden we er ook kunnen komen!
De oase zelf was toeristisch, maar wel leuk. We maakten een vrij ruige
wandeling, door soms smalle ruimtes en langs water, een onaanzienlijk
watervalletje en een plas met onverwacht kikkers die zich tegoed deden
aan de vele vliegen en gezellig zaten te kwaken. Ook een ontmoeting
met een fraaie poes. Overal liepen mensen stenen te verkopen voor een
habbekrats. We kochten een 'bom' van amethist, paars met van binnen
groen, zag er erg spannend uit. Maar een reisgenote vertelde dat het
groen kunstmatig was veroorzaakt door de steen met mercurochroom te
bewerken. Shit! Wel heel leuk: flinke stukken mica in een korst.
Beneden links: schattig, vuil kindje. Edja heette ze.
Inmiddels was er met de logistiek iets mis
gegaan. Het hotel in Tozeur, waar we zouden overnachten, bleek
vol te zijn, zodat het hoofdkantoor iedereen had omgeboekt naar
een hotel in Gafsa, dat 1 1/2 uur rijden verder lag. Dat werd
dus -wéér- een latertje. Niemand was blij, maar de gids legde
uit dat hij er ook niets aan kon doen en en dat het bovendien
een 5-sterren hotel zou worden. Nou, het was erg mooi gebouwd,
met veel marmer en zo, maar onze airco
functioneerde niet (het was wel behoorlijk warm) dus moest de deur
naar het balkon open voor frisse lucht en buiten was het lawaaiig,
kletsende mensen, Tunesische muziek en nog erger: een hond die urenlang heeft zitten
blaffen. Het eten was ook niks!! Doe mij maar wat simpelers met lekker
voer en een prettig bed.
Rechts: ook hier een slang/kraantje
combinatie in het toilet. Alternatief voor de Indonesische fles.
Woensdag. Verder, naar Douz, om de kamelen
(dromedarissen) aan het werk te zien of een -facultatief- ritje te maken.
Wij hadden in Egypte al eens op zo'n oncomfortabel beest gezeten en een keer is
genoeg. Iedereen die
wilde gaan rijden moest zich in een djebellah hijsen en zo'n lap om
haar/zijn hoofd. Heel practisch: elke groep zijn eigen kleur
lap.
De kameel buigt eerst zijn voorpoten en vouwt
daarna die lange achterpoten op volgens het schema hieronder.
Het ziet er steeds weer spannend uit.
Vlak vóór ons stond een enkel beest, dat tot
mijn verbazing keutels stond op te eten. Konijnen doen dat
ook, er schijnt een vitamine in te zitten dat ze nodig hebben.
Toppunt van recycling.....
Als je op de foto hiernaast kijkt is de knie het gewricht
vlak onder de punt van de roze lap, dat gaat dus naar voren; de
enkel zit dáár waar het witte shirt van de man erachter bijna
ophoudt en gaat naar achteren. Het onderste deel van die poot is
allemaal voet en hij staat op zijn tenen.
Om ons heen allemaal kleine sporen van nachtdiertjes, vnl muizen - de
grotere - en schorpioenen, het fijne kantachtige patroon. Ook een
spoor van een slangetje.
Ko en ik zijn bovenop een zandduin gaan zitten en
hebben genoten van het alleen maar kijken. Geniet
mee!
Proberen te
ontdekken volgens welk schema de kamelen gebruikt werden: telkens
kwam er iemand met 4 beesten aanzetten, die dan moesten gaan liggen
naast de exemplaren die er al lagen. Na een ritje kregen de beesten
blijkbaar een uurtje rust.
(Kamelen-rijtijden-besluit? )
Dat was echt een tijdje flink genieten!!
Ter informatie: een kameel kost ongeveer
1300 euro.
In Hotel Sahara Douz werd lekker geluncht. Een hotel om te onthouden, met een fraaie inrichting, decoraties die
allemaal met de woestijn te maken hadden.
Dan weer een paar uur in de bus langs o.a. grotwoningen,
uitgehakt in de wat kleiige heuvels. Daar wonen overigens nog
steeds mensen. Het is in die ondergrondse huizen binnen altijd
23 graden. In dit deel van Tunesië varieert de temperatuur in
de zomer van 50 tot 60°, in de winter kan het 's nachts
vriezen.
Qua voorzieningen is het niet al te riant,
hoewel aan de elektriciteit gewerkt wordt. In de meeste holen
zagen we hier en daar al (nog niet aangesloten) draden en
schakelaars in de muur
Linksonder de slaapkamer met bruidskist en leuk
bed, rechts de badkamer ...
Heel schattig is een vogelnestje in een
nis in een kamer en de poes laat zich ook graag onder de oksels
kriebelen.
Dat was dan de woestijn; met echt leuke onderdelen,
maar vooral veel niks! Bij de ferry stond een forse file. Donderdag om 9 uur aantreden voor de laatste wedstrijd. Ging
matig. 's Middags lummelen en aan het eind ervan een cocktailparty
met bekendmaken van de eindstand van de competitie. Het was buiten
en zag er ontzettend mooi uit, kelims op de vloer, mooie hapjes en
kleurrijke cocktails.
We waren in de totaalstand 13e van 38, niet geweldig, ook niet heel
beroerd.
Hier ben ik nog even met de fraaie oorbellen. In
gezelschap van Lydie, die ik altijd begroet met 'Bonjour, la
petite!' Wedergroet: 'Bonjour, la grande'. Leuk mens en je ziet
het er niet aan af dat zij 74 is! Voor de bisou moet Lydie op
een trap staan.
De volgende dag weer lummelen; gelukkig hadden we allebei een boek dat we nauwelijks konden
neerleggen. Ko heeft Maks 'In Europa' gelezen en ik had, na
wat boeken die ik heb achtergelaten, gewacht met een Lee Child,
die ik deels in het vliegtuig wilde lezen. Altijd weer
spannend.
's Middags ging de bridgeruimte open en konden we nog wat
kaarten.
De thuisreis verliep heel wat soepeler dan de heenreis. We
waren om 10 over 10 in Toulouse en zaten om amper 1/2 11 in de
auto.
We hadden al veel verhalen over wilde zwijnen in onze
omgeving gehoord, maar er nog nooit een gezien. Dat werd nu nog even
geregeld ... Vlak bij St Chinian, op de weg vanaf
Villespassans, kwam er
plotseling een de weg oprennen en Ko kon hem echt
niet ontwijken. Tjonge, wat een klap!!! Het beest was nog
heel, maar de auto is zwaar beschadigd. Dat gaat veel geld
kosten, vrees ik.
Om 1
uur waren we thuis, waar Frans en Rick op ons wachtten, samen
met een dolblije Spriet.
De borstelharen van het beest zitten overal tussen de
scherven en scheuren. De auto zit ook nog vol met poep aan de
voorkant. Hoe ie dat zo gauw voor elkaar gekregen heeft mag Joost
weten ...
