Australië 2016          naar onder
We vertrokken op 6 januari en kwamen elf uur en bovendien één dag later aan in Hong Kong, waar we moesten overstappen op het vliegtuig naar Sydney. Veel lopen daar in Hong Kong, want we moesten in de allerachterste vertrekhal wezen. Daar werden we wel verrast door een aardig uitzicht.

Anne Claire wachtte ons op in Sydney. Ze rijdt door de stad alsof ze nooit anders gedaan heeft, stoer hoor! en bracht ons naar ons verblijf bij Richard. Ze had een tas vol boodschappen bij zich, met o.a. citroenthee, lief!
We verbleven de eerste dagen in een AirBnB bij Richard, en dat was heel prima: een lekker bed en een hoekje om even wat te eten, vnl ontbijt.

Het eerste dat we moesten doen is was de auto ophalen, ergens in de City. Claire had voor ons OV chipkaarten en we konden er eenvoudig met de metro heen.

Overal in Sydney goed verzorgde parken, grote bomen, geen struiken, voorzieningen voor kinderen, openbare toiletten, praktisch en vaak heel aantrekkelijk. Je zie er vaak (bedelende) ibissen.

Vervolgens met die auto naar Claire en de jochies. We hadden absoluut geen last van jet lag en konden meteen genieten van de warmte, want het is in januari uiteraard hoogzomer in Sydney. Ik blijf het raar vinden dat daar de zon om 12 uur in het noorden staat!
Claire gaat altijd heel veel naar buiten met de kinderen. Deze eerste dag waren we in het park vlak bij haar huis. Abel was naar het kinderdagverblijf, maar Jacob had vakantie. Hij is erg van de sport en behoorlijk competitief. In dit park vlak bij hun huis staat een soort kooi die gebruikt voor voor cricket training. Voor een ventje van 5 is het nog helemaal niet gemakkelijk om een bal met een bat te raken. Ze gebruiken nog een zachte bal, bij het serieuzere werk en de harde bal moet de batman aan alle kanten bescherming aan, helm met tralies voor het gezicht, handschoenen en grote beendingen, tot aan je middel zo te zien (links).

De huizen in de buurt waar Claire woont zijn meestal tamelijk smal, zoals de foto rechts onder, niet meer dan een meter of 6, maar wel heel diep. Ze zijn vaak van clapboard, hout, zien er vaak slecht onderhouden uit, maar hebben ook dikwijls heel aantrekkelijke balkons. Dat huis rechts vond ik trouwens erg leuk.

Maar de draden voor elektriciteit is meestal een zootje ongeregeld.

Ik had voor de jochies elk een kindertablet meegebracht en, zoals kinderen van deze tijd betaamt: ze hadden er geen moeite mee. Ideaal speeltje voor in de auto! Als oma moet je soms halsbrekende toeren uithalen om dat te vereeuwigen ...

Later die dag gingen we nog naar een ander park, waar het voor kinderen fijn fietsen is. Jacob gaat erg graag naar buiten en zo'n fietsterrein, met allerlei verkeersdingen, is echt wat voor hem. 
Thuis hebben we vele potjes UNO gespeeld. In het afgelopen jaar heeft hij veel geleerd, o.a. tegen zijn verlies kunnen, niet makkelijk voor een competitief ventje. Hij kan ook al heel behoorlijk lezen en rekenen, terwijl hij pas in april 6 wordt.
Geen beter einde aan een dag dan pannenkoeken eten!
9/1 We gingen naar de dierentuin in Sydney. Er zijn er minstens twee. Deze was een beetje armoedig en het was erg vol. Grote vakantie en zaterdag, wat wil je.
Ze hadden er mooie vogels en er kwam ook van alles bedelen natuurlijk, zoals dit reigertje. Claire heeft er een betere foto van gemaakt en misschien stuurt ze die nog wel op. 
Andere bedelaars zijn: mynahs, noisy miners, ibissen, kakatoes, een magpie, die er uitziet als en witzwart kraai en een soort eendje. Ze komen vast wel allemaal aan de beurt!

Er waren uiteraard nog allerlei andere dieren te bewonderen. Die we later 'in het echie' gezien hebben komen nog wel. Interessant zijn de kikkerbekken hieronder, een soort nachtzwaluw, die een enorme bek heeft, maar dat zie je pas als ie opengaat. We hebben ze vorige keer gezien in een dierentuin ergens in het noorden. Dat ben ik nooit vergeten, want buiten de kooi waarin één vogel zat, zat een tweede exemplaar in een boom erbuiten. Kikkerbekken zijn monogaam. Ik vond het toen heel zielig: vrouw of man opgesloten en partner in de buurt buiten,  kassian!
De roofvogel, iets verder naar onder, vond ik vooral bijzonder omdat het lijkt of zij/hij de veren geleend heeft van een kip: square tailed kite oftewel kiekendief/wouw? met vierkante staart.
Rechtsonder een Tasmaanse duivel, die ondersteboven in zijn holletje ligt te slapen. Let op de grote hoektanden!

Van de kangoeroes weet ik nog steeds niet wat wàt is. Ik heb het idee, dat dit een wallaby is: vrij klein en anders getekend dan de beesten die we later in het wild vaak zouden zien. Kangoeroe is de verzamelnaam en een wallaby (aboriginal term) is de kleine tot middelgrote ondersoort. (Pademelons zijn de kleinste van de kangoeroe familie; we hebben ze jaren geleden bij O'Reilly gezien.)

Koala's waren er natuurlijk ook, maar in deze dierentuin maakten ze een gestreste indruk. Meestal slapen ze, 20 uur per dag, want de bladeren van de eucalyptus leveren niet veel energie. Later zouden we er twee in het wild zien. 

's Avonds gingen we Italiaans eten ergens bij Claire in de buurt, lekker en gezellig. 
In de straat waar wij bivakkeerden stonden hier en daar prachtige bloemen te bloeien. Linksonder een soort eucaluptus, rechts een soort rododendron. Het zal me moeite kosten de namen te achterhalen, maar ik ga het proberen. De eucalyptus hebben we ook in feloranje, rood en wit gezien. 
De eucalyptus heet flowering gum  en officieel: Eucaluptus ficifolius, de rodo is Rhododendron (in het Nederlands moet de h er om een of andere reden uit!) acuminatum. 

Bij de buren van Claire zat deze Rainbow lorikeet in de boom. Ik moet nog altijd wennen aan de 'grote camera', een camera met een wat grotere telelens. Het is tamelijk lastig er goed mee te richten en hem dan nog stil te houden, maar oefening baart kunst. Ko is er handiger mee dan ik en op internet kun je natuurlijk altijd een betere foto vinden!
In de tuin bij Claire, hier links: een spinnetje woont in een blad, web eronder. Bijzonder. Zoals al eerder: ik zal proberen op te zoeken hoe het heet: 'Leaf curling spider' ik had het zelf kunnen bedenken en de foto hieronder laat het hele spinnetje zien (van internet).
10/1 Ko en ik begonnen met een excursie naar de shopping mall, Marrickville. Fruit kopen. Wow, ze hadden ergens verse lychees. Als je die nooit in de tropen geproefd hebt heb je geen idee hoe lekker die zijn. Ko is niet van het fruit, dus ik kon de hele bak in m'n eentje opeten: geen probleem!
Bij TEK's, een soort Mac Dan (een shitwinkel in de buurt van Géant in Béziers, zoiets als Action, maar voller en rommeliger, we kwamen er graag ...) vonden we een koordje voor de zonnebril en een een dominospel en vervolgens gingen we met z'n allen naar Royal National Park. Dat is aan de rand van Sydney, schrik niet: ongeveer 50 km rijden.
Het eerste dat me opviel was die tafel met al die stoelen daarginds. Lijkt wel een Frans feestje!
Veel bedelende kaketoes hier. Meest op de grond, maar leuker in een boom. Ook veel bedeleendjes, die trouwens meer op een gansje lijken. Hieronder een fraai mannetje. Maned (wood) duck,  zo heet ie in mijn boek.

Het was die zondag erg warm.

Een goed plekje om even lekker te zitten, koffie te drinken en/of te lunchen. Wel erg druk, grote vakantie, hè, en zondag!

Australische aanpak: je gaat naar de bar, bestelt wat je wilt hebben en betaalt. Daarna ga je naar een tafel en je krijgt een nummer op een standaard mee om op je tafel te zetten. De bestelling wordt later gebracht. 
Ko en ik gingen daarna nog eens naar het operagebouw kijken. Wat een mooie gebouw is het toch en wat ligt het daar prachtig in de haven. Sydney Harbour Bridge, Jacob kan het prachtig zeggen! 
Daarna zijn we naar het park gegaan, waar we goede herinneringen aan hadden, het hing er vroeger vol flying foxes, een groot soort vleermuizen. Die zijn trouwens weg. Bij de ingang van het park stond een leuke boom, waarvan ik de naam niet heb opgeschreven, want op dat moment sloeg het noodlot toe: Ko merkte, dat hij zijn portemonnee niet meer had. Erg genoeg moesten we in de parkeergarage 38$ betalen, terwijl we er amper een uur gestaan hadden. De parkeertarieven zijn  aangegeven, maar het was absoluut niet duidelijk, dat je ná 6 uur 's avonds nachttarief moet betalen en we gingen om 5 over 6 weg. Shit! 
Ko in paniek: geld, betaalkaarten, rijbewijs, kaart van de ziektenkostenverzekering, alles in die portemonnee!!! In de auto? Misschien bij Claire thuis? Maar nee!
Claire had heerlijk gekookt, iets van freekeh, een van die graansoorten die ineens zo in zijn, gemengd met linzen en kerrie, en Ko kreeg geen hap door zijn keel. Ik vond het heerlijk, echt iets om te onthouden!

Wij naar de politie. Het politiebureau in Claires wijk was gewoon open. Hier in Nederland  is een politiebureau niet eens op - ik noem maar wat: dinsdagmiddag - open, maar daar wel hoor, op zondagavond notabene! Het was een heel gedoe, maar ze waren er erg aardig. Alle gegevens genoteerd en daarna naar huis, om kaarten te blokkeren!
11/1 Ik was jarig, maar ik heb er, met alle ellende, nauwelijks iets van gemerkt. We hebben bij Claire koffie gedronken met iets lekkers, dat wij 's morgens ergens gehaald hadden en daarna gingen wij aan onze vakantie beginnen. Maar eerst nog langs het Visitor's Centre van het Royal National Park - toevallig min of meer op onze route - om te kijken of de portemonnee gevonden was en DAT WAS IE! Antonius helpt ook mijn echtgenoot, maar Ko moet nog wel even aan zijn verplichtingen voldoen, anders kan hij het de volgende keer wel vergeten. 
Opgelucht reden we verder, richting Paperback Camp in Jervis Bay. 

Midden in een bos van eucalyptus kregen we onderdak in een tent op een houten platform. Prima ruime tent, met aan de achterkant douche en zo. Lekker bed. Raar eten, van het soort: 'n streepje pompoenpuree, een flintertje roze grapefruit, van dattum. Muggen in het restaurant en uiteraard was ik ruim de klos. Gelukkig zaten ze niet in de tent. 
De kookaburra's HT maakten bij het invallen van de nacht veel herrie en ik had overal jeuk. Toch lekker geslapen, want in de tent geen muggen!

Zo zag de badkamer er ongeveer uit. 
12/1 De kookaburra's maakten ons ook weer vrolijk wakker. Ik heb ze gezien ook (de foto is later gemaakt), maar de camera stond nèt even niet op de juiste stand. Er zat trouwens ook een whipbird HT ergens. Ik had hem al eerder gehoord, 15 jaar geleden, bij O'Reilly's. Ook een fantastisch geluid. Hier was het wat zachter. 
Het ontbijt was verrukkelijk, met heerlijk fruit: frambozen, aardbeien, bessen, van alles. Daarna verkenning van de omgeving.
We gingen eerst naar Booderee Botanical Garden, maar dat viel behoorlijk tegen, geen vogels of andere beesten, geen bloeiende planten. Misschien zijn we verwend met de botanische tuinen in Kaapstad en Johannesburg?  Het was ook erg warm. Daarna zijn we naar Hyam's Bay gereden langs de kust. We rommelen meestal maar wat aan. Hier en daar een wattled plover (soort kievit, een oude bekende uit Afrika) in een tuin of een kuifduif. Foto's van internet.

We hebben ergens staan kijken hoe een bootje uit zee kwam aanvaren en vervolgens op een ding achter een auto werd geladen. Eigenlijk was het meer Ko, die heeft staan kijken en die deze foto heeft gemaakt, want ik had mijn aandacht meer bij de vliegende aanwezigen. 
We reden wat rond en kwamen in een soort haventje met aantrekkelijke meeuwen - rode poten en snavels en een subtiel rood randje om het bleke oog - en pelikanen op de draden! Linksboven kun je zien dat je niet ergens moet gaan staan met een pelikaan boven de hoofd ...

's Avonds werden we weer vergast op een diner van fancyhapjes. Links een mousse van speciale champignons op een bedje van wilde spinazie en nog het e.e.a., rechts erg mooi, ik weet niet meer wat, maar lekker!
's Nachts werden we wakker gehouden doordat er iets in de buurt van de tent zat te knagen. Ik heb een paar keer het licht aangedaan, maar zag niks, ook buiten niet. Ze hadden ons niet verteld, dat je beter geen eten mee de tent in kon nemen. We hadden net (in Sydney bij Richard) zelf voor ontbijt e.d. moeten zorgen, dus we hadden nog crackertjes en kaas en jam en fruit, o.a. passievruchten en die hebben nogal een sterke geur, in een goed gesloten koeltas. 
's Morgens ontdekten we een flink gat in die koeltas met onze proviand en één passievrucht weg! We hadden een possum op bezoek gehad. Blijkbaar kunnen possums zich door heel nauwe gaatjes wringen en de plek waar de ritsen onderin de voorkant van een tent samenkomen heeft iets van ruimte. Ik had vooral de pest in dat we de possum niet gezien hebben!

13/1 gingen we op weg naar TilbaTilba. Het schijnt dat er erg veel vossen in Australië zijn. Ooit geïmporteerd om de konijnen te bestrijden en voor de jacht, nu een plaag. We hebben wel ergens veel konijnen gezien, maar ik heb mijn bucketlistvos nog steeds niet mogen afstrepen. Wel vliegende vossen, later.

In de berm twee bekenden, hoewel cosmea, linksonder, bij ons meestal wit tot wijnrood is. Rechtsonder monbretia. 

Toen kwamen we in de buurt van Ulladulla (heerlijke naam) een bordje 'Botanische Tuin' tegen. Wij kijken.Ook hier geen bloeiende planten, maar wel een lekker plekje voor koffie, een superb fairy wren (een beeldig, piepklein vogeltje met een lange staart, die hij heen en weer zwiept)  en aantrekkelijke souvenirtjes. 
En verder langs de Princes Highway; die gaat van Sydney helemaal door naar Melbourne. 
De oprit naar ons heel mooie verblijf in Tilba Tilba verraadt al dat het bijzonder wordt: links bollen witte oleander, recht bollen witte agapanthus. 

Het was er binnen al even mooi en het uitzicht was ook fantastisch. 
's Avonds aten we in een zot hotel, Dromedaris heette het, met aan de muur een al even zotte schildering en achteloos meubilair; leek zó uit de kringloop winkel te komen. We hebben erg lekker gegeten, dat wel.


Naast het hotel stond een wonderschone, bleekroze tibouchinia, nooit eerder gezien en zeer begeerlijk ... 
14/1 en 's morgens voor vertrek zag ik nog deze schitterende rood/blauwe parkiet (Crimson rosella) in een (rommelig) terrein naast onze uiterst verzorgde logeerplek 'The Bryn at Tilba B&B'. 

 
14/1 Op naar de volgende plek. Je kunt vaak niet stoppen (auto achter je b.v.) en ziet dus ook maar dingen eventjes en dan ben je er alweer voorbij. Moet je je afvragen of het de moeite is om voor om te keren ...
Op het stuk van vandaag zagen we vaak deze bulten langs de weg. Termieten? Mieren? Er liepen geen insecten overheen en er zaten geen gaatjes in.

De kerst houdt in Australië blijkbaar even lang aan als in Frankrijk. Dáár is het einde officieel 2 februari (Maria Lichtmis) en daarna is de kerstversiering overal weg. In Australië weet ik niet. Meer naar het noorden zagen we geen versiering meer. Maar in het dorp Eden, waar we stopten voor koffie stond een wat wij een Knottenbeltboom*) noemen, nog helemaal opgetuigd midden in de hoofdstraat. 
Ik kocht op aanbeveling van de eigenaresse in een boekwinkel 'The Book Thief' van de Australische schrijver Markus Zusak. Vnl over een meisje dat terecht komt bij een man en een vrouw in een arm deel van een voorstad van München, kort voor de 2e wereldoorlog. Ik heb het in een ruk uitgelezen en vond het prachtig. Ko vond het minder, dus w.s. meer een vrouwenboek. Bij Claire achtergelaten.
*) Onze buren in Voorthuizen heetten zo. Wij hebben hen een keer opgezocht in Zuid Afrika, waar ze meestal woonden, en zij hadden zo'n boom in hun tuin. Ik moet eens opzoeken hoe ie heet, die boom! (Tot nu toe nog niet gelukt) 10/1 Vanavond een uur zitten zoeken: via kwekers in Sydney en hun foto's. De boom is een araucaria en waarschijnlijk Araucaria columnaris, ook wel Cook Pine geheten. 
Tijdens ons koffiedrinken stond er een mevrouw buiten op de stoep met allerlei mensen te kletsen. Zij was dol op paars: jurk, schoenen, kinderwagen. Er was een wat oudere man met een staartje bij, een jongere vrouw, 2 kleine kinderen, waarvan een meisje met echt titiaanblond haar, erg mooi, en nog een baby in die wagen. Was de paarse mevrouw de oma? Het staartje opa? Hielden (schoon)dochter? ook zo van paars? Zo zit je tijdens de koffie te gissen, toch?
Daarna weer in de auto, maar na een tijdje zijn we het weer zat. De formule is dan: plekje opzoeken, Ko met boek op bankje of in auto, Erna met kijkertje achter de vogeltjes aan. 
Zoals hier: vond ik een kangoeroegeraamte en zag qua vogels iets geels, iets zwart met geels, zwart met kuifje: w.s. een whipbird HT en nog wat bekenden, zoals een wattlebird. 

Vaak hoor je van alles en zie je niks. 
Maar nu naar Gipsy Point, want daar - hadden we vernomen - was alles te zien.
Gipsy Point zou een goed plekje zijn, voor vogels b.v. Het motregende of het regende mot?, maar de temperatuur was prima. Ik hoorde bellbirds en heb er w.s. ook een gezien. Ergens stond zo'n boom rood te wezen, ik kan niet eens zien of het door bloemetjes of besjes komt: je zag ze met enige regelmaat: ineens zo'n knalrood ding tussen het groen. 
Elders was een moord gepleegd. 
Er zaten kuifduiven, altjd leuk, maar nooit bereid om even te poseren. Er zat een heel gewone merel te zingen en een andere  hipte over een gazon. Er zat ook nog een lijster, met grovere vlekken dan die bij ons. Toen draaide ik me om en daar stond op 2 meter afstand moe kangoeroe met een joey ... en héél toevallig had ik de camera in de juiste positie! Adri de Groot van de Vogeldagboeken zou een mooiere, scherpere foto gemaakt hebben, maar ik ben blij met mijn lucky shot! Het was de eerste kangoeroe (wallaby is meer waarschijnlijk) die we zagen, er zaten er in die buurt nog veel meer, maar geen moeder met baby in de buidel. Een heel leuk moment!

 
We gingen 's morgens met 26° weg en kwamen later met 15° aan een een plek die Lake Entrances heette. Langs een meer met zwarte zwanen. En regen! We deden wat boodschappen voor het ontbijt (was achteraf niet nodig geweest), zagen een hele kudde galahs - roze/grijze kaketoes (rottige foto) - en logeerden ergens in een huisje dat Salmonella of zo heette. Daar was het comfortabel en er was VERWARMING, hoi. 
Maar helaas kwam er toen een heel onaangename e-mail binnen van de koper van ons huis in Frankrijk en dat was voorlopig het einde van onze vakantie-euforie.

Ko was zo over de rooie, dat hij niet meer kon eten noch slapen. Van pure narigheid zijn we de gebruikelijke beddenfoto vergeten!
15/1 Narigheid of niet we moesten verder en bovendien konden we toch niets uitrichten voorlopig. 
In 'Bear Gully' hadden we beschikking over een eigen cottage 'Shearwater'. Het was ver weg, langs een onverharde weg, waar Ko enorm moest uitkijken om geen konijnen te pletten. Ik heb nog nooit zó veel wilde konijnen gezien als daar. In Australië (daar was toch een konijnenplaag?) trouwens ook nergens anders ook maar één konijn! Het huisje lag erg mooi, uitzicht op de oceaan, heel aardige gastvrouw, wasmachine! We hebben 's middags een eindje langs het strand gewandeld.  Als je goed kijkt: een reigertje op de rots. Een dode egelvis op het strand. 

Toch één mooie vogelfoto gemaakt! Dit is een jonge red wattlebird. Maar pas echt mooi zijn de foto's van deze jonge koala. De gastvrouw kwam ons ervoor halen. Ze vertelde, dat dit een jong beest was, dat pas een paar dagen 'op eigen benen' stond.  Lief hè?
    
Er was helemaal niks als een restaurant  in de buurt hier en we zijn 's avonds, langs die weg met al die konijnen, naar een camping gereden, een km of 10 weg, om een pizza te halen. Die was koud toen we hem gingen opeten, want toen we net gingen eten kwam de mevrouw voor de koala en dat gaat natuurlijk voor! Wel een wombat gezien onderweg, een kleintje, 40cm of zo, ze schijnen wel 'n  meter te kunnen worden.
16/1 Het was ontzettend koud, de temperatuur was inmiddels tot 12° gezakt. Met alles wat ons zorgen baarde en de lage temperatuur niet goed geslapen. Maar toen ik vroeg in de morgen naar buiten keek zat er een kangoeroe op dat veldje!

(De tweede nacht was het nog steeds koud, maar met een fleecedekentje - neem er altijd een mee op vakantie! - direct op je lijf onder het bovenlaken ben je snel warm.)

 
Op de agenda voor vandaag stond Wilson's Promontory. Daar moest het heel mooi wezen. Maar het leek vooral erg op de weg naar St Pons in Frankrijk. We zijn geen van tweeën klimmers, dat kon je daar blijkbaar goed doen, en Ko is ook geen liefhebber van wandelen. We zijn naar het Visitor's Centre gereden, want meestal is er dan wel een restaurantje of zo voor koffie, schaduwplekje, boek en/of vogeltjes, maar hier was alleen een stampvolle camping met rijen mensen voor koffie uit een kartonnen beker. Wegwezen!
We zijn geen van tweeën mensen van zee, water of bootjes. Ik vind het uitzicht zoals hierboven best leuk, maar ik heb liever bloemen en beesten, desnoods mooie insecten.

Rechts de gebruikelijk vakantiefoto voor Gita!!

Gelukkig was er wel een waterval in de buurt en voor een waterval willen we wel een eindje rijden. Deze heet 'Agnes'. 
Agnes was mooi, maar helaas ruim voorzien van vliegen, duizenden. Hieronder: Australische paardenbloem, leuk hè?

Het had maandenlang niet voldoende geregend, alles kurkdroog. Een probleem voor de veehouders in deze streek. 

Af en toe zagen we nog een jacaranda (gedeeltelijk) in bloei, altijd weer fraai. Ook de zgn Red Gum , boeiende eucalyptus (E. ficifolia), spectaculair in rood, maar ook oranje, roze en minder aantrekkelijk wit.

17/1 Ko zag onderweg vandaag een echidna, ik heb hem helaas gemist, wel een dood exemplaar gezien. We gingen naar Philip Island, vooral om naar de pinguïns te kijken. Logies in een cottage onder een enorme eikenboom. In Rhyll. 
Een wandelingetje in de omgeving leverde de plaatjes hieronder op; links: deze zie je overal op de wereld, een van de prijsplanten voor je tuin, dat witte 'madeliefje', Erigeron karvinskii. Die doet het werkelijk overal! Ook de blauwe winde is een goede ouwe bekende. In Frankrijk had ik wel 2 vierkante meter  en moest ik regelmatig snoeien. Oogverblindend mooi in mei. Rechtsonder: een typisch tropenverschijnsel, een 'tropengootje', meestal veel breder, maar je komt zo'n geul in de berm in alle tropen tegen. In Nederland ook wel eens gezien, maar niet in het westen.

Dit is een foto van een echidna, van internet. 

Toevallig zagen we in een of ander plaatsje met bordjes met 'Farmer's market' . Zoals je bij ons soms bordjes ziet met 'Rommelmarkt'. Zo'n marktje vind je op een veldje ergens; er staan kraampjes met mensen die eigen producten verkopen. Ik kocht heerlijke frambozenjam, we aten poffertjes!, er waren standwerkers, veel aanbieders van dingen als chutney en zo en ik keek met een half oog en pijn in het hart naar het aanbod planten ...

 
Als je je op het zuidelijk halfrond bevindt staat niet alleen de zon om 12 uur 's middags in het noorden, maar wordt het ook KOUDER als je naar het zuiden gaat, dat klinkt enorm onlogisch in onze noordelijke oren. Je kon het soms zien. In Sydney waren de agapanthussen al uitgebloeid, zuidelijker stonden ze nog prachtig blauw te wezen in menig tuin, maar ook vaak gewoon langs de kant van de weg. 
18/1 Je komt meestal 's middags aan op je nieuwe bestemming - Philip Island - maar nu waren we vrij vroeg, want het was vandaag maar 90 km rijden of zo. Dus je kijkt wat rond, maakt een wandelingetje, van dattum. We hadden ons laten vertellen, dat je kaartjes moet kopen voor de pinguïnparade. Wij naar het centrum, best  een gezellig badplaatsje. Veel Aziaten (op vakantie?) in Australië. 

 Paarse auto's worden populair, we hebben ze regelmatig gezien.

Je moet altijd ergens eten 's avonds. We waren er inmiddels achter dat één portie genoeg is voor twee en dat je een salade beter met de dressing apart kunt bestellen. Hier aten we lekker: kip tandoori.

Op weg erheen zagen we een paar keer heel grote grijze ganzen langs de weg, altijd met z'n tweeën en altijd een auto achter je zodat je niet kunt stoppen! Foto van internet.
Daar kwamen we voor: de pinguïns. De  kleinste pinguïns ter wereld komen hier na een dag vissen 's avonds aan land en dat is erg leuk om te zien. En enorm populair, er komen per dag wel 2000 mensen naar kijken. Die hebben allemaal een kaartje gekocht van 25$!
Tussen strand en duinen zijn tribunes gebouwd. Je moet er flink lang van te voren zijn. Langzaam maar zeker krijg je het héél koud, vnl door de wind. Als je dit leest en je maakt plannen om dit ook te gaan doen: neem een WINDDICHT jasje mee. Het schijnt dat er o.a. bij de Hema prima donsjacks te koop zijn, die je tot een klein pakketje kunt opvouwen!

De vogels, ze zijn maar 30/40 cm hoog, komen pas als het bijna donker is uit de zee tevoorschijn - er staan schijnwerpers - eerst een paar, komt er een zo'n meeuw met zijn rode lakpoten langs, zij weer terug in zee; ze moeten niks hebben van roofvogels, dus zijn op hun hoede voor vliegend gespuis. Komen er nog een paar bij, nog te gevaarlijk? Weer de zee in. Uiteindelijk vat een groepje van een stuk of 20 moed en komt het strand oprennen, heel schattig. Aan het publiek zijn ze gewend.
Je mag niet filmen en/of fotograferen! Als je later terugloopt naar het bezoekerscentrum zie je ze links en rechts over hun paadjes door de duinen lopen, van heel dichtbij, maar dan is het al donker! Foto van internet en filmpje van YouTube.

18/1 Lange route via Melbourne - druk, maar we hebben niks van de stad gezien - naar de beroemde Ocean Road.
We hebben natuurlijk in de loop der (Franse) jaren talloze benzinestations bezocht. Langs de autoroute zijn die meestal ruim voorzien. In Australië vielen ze tegen, maar vandaag kwamen we bij een prijsexemplaar. Daar kunnen die Franse nog wat van leren! Rechts: voornamelijk nootjes in de aanbieding. Hieronder: perfecte toiletten. In een winkeltje opzij verrukkelijke kersen. 

Een Aziatische mevrouw in een te gek pak.

In het ter plekke ook aanwezige toeristenbureau kregen we wat tips over waar wat bekijken en zo kwamen we terecht in een bos met boomvarens en maakten we er een wandeling van een half uurtje. Leuk. Je waant je op een andere planeet!
k heb heel goed kunnen kijken naar alle vogeltjes met mijn nieuwe ogen. Laten dat vooropstellen. Maar ik heb wel snel last van fel licht en zo'n trap naar beneden is lastig: ik kan het gewoon niet goed zien. Ook zijn mijn ogen snel moe en beginnen dan branderig te worden.   
Over branderig gesproken: een tijdje geleden was de Great Ocean Road afgesloten i.v.m. bosbranden. Hij was nu weer open, de trieste resten op sommige stukken waren akelig om te zien. Hier zijn 116 huizen afgebrand in die periode. 
Het is helemáál niet makkelijk om een koala in een boom te ontdekken. Overdag zitten ze te slapen, meestal in de vork van een boom die ongeveer net zo grijs is als de koala zelf. Je hebt geluk als anderen staan te kijken!!
I
Aan het eind van de dag kwamen we aan bij ons volgend adres, een soort hotel eerder dan een B&B. De kamer maakte een sjieke indruk, met b.v. beeldige wastafels en genoeg ruimte voor je spullen. 
Maar de spotjes boven die fraaie wastafels zaten op een timer. Stond je je tanden te poetsen, ging het licht ineens uit. Een rare dubbele kop aan de douche, totaal niet functioneel. Er was geen glas aanwezig en dat is toch wel eens handig bij het tandenpoetsen. 
Ook eigenaardig: een bad op een podium in de slaapkamer. En verder het lelijkste uitzicht dat we op de hele reis gehad hebben, op een soort industrieterrein.

Sanitair in hotels e.d., je zou er een boek over kunnen schrijven. In Australië was de mengkraan nog niet uitgevonden. Dus sta je steeds te hannesen met eerst heet water, oppassen dat je je niet brandt, voorzichtig koud toevoegen en dan wordt alles ineens koud, kun je weer opnieuw beginnen! Vast wel een bekend verschijnsel.
Wat je het vaakst tegenkomt is een badkamer waar geen plek is voor een toilettas. Het zullen er trouwens meestal twee zijn. Soms is er werkelijk nergens plaats voor. Ik gebruik: tandenborstels, 1 gewoon, 1 elektrisch; kam/borstel en één potje crème; oogdruppels en pravastatine, klaar. Toch niet overdreven veel? Dat kan ik dan nauwelijks kwijt en de tas staat ergens op de grond. Debiel! Een wat ijdeler vrouw zou ook make-up bij zich kunnen hebben en/of krulspelden. Ko heeft natuurlijk ook spullen, geen crème en geen borstel, maar wel een scheerapparaat. In de badkamer van hieronder was ruimte zat, in die van gisteren was er helemaal niks, nog geen plankje. In deze dan weer geen glas, wel 2 kopjes.
Een prettige prullenbak mis ik ook vaak. Toen we a.h. eind van het jaar in Schoorl waren b.v. zijn we bij de Jumbo een doos gaan halen voor onze weggooi. Zo'n stom minidingetje met een voetpedaal is niet echt handig, vind ik.
. Later: in 2019 heb ik een verhaal over de belevenissen met de inrichting van hotels geschreven.

Het is ineens in de mode gekomen om aan bruggen hangslotjes vast te maken. In Bydgoszcz vorig jaar bijvoorbeeld zagen we er massa's. Langs de Ocean Road is er een rage om stenen te gaan stapelen op strandjes. Hier eentje helemaal vol met van die torentjes. Best een exotisch gezicht!

Op een plas water ergens een lepelaar (en een reiger)
19/1 De Twaalf Apostelen zijn een stel rotsformaties in de oceaan. Mooi! 
Hierna hebben we de kust verlaten en zijn we naar het noorden gereden. Onze logies waren in Quamby Homestead, een soort farm, met erg aardige eigenaars. Het was een leuk terrein, met meertjes en op die meertjes leuke fuutjes of dodaarsjes?. Ook zat er een splendid fairy wren, een algemeen voorkomend, beeldig vogeltje. Ko heeft zijn best gedaan met de telelens, maar o, wat is het lastig om een goede foto van een vogel te maken. Het vogeltje is net zo klein als ons winterkoninkje, het is dan ook naaste familie, maar heeft een lange staart en die beweegt hij opzij heen en weer. Net als Willy wagtail een wat groter, ook algemeen, zwart/wit vogeltje. Ik vind de naam zo leuk!.  
                   
                       Willy Wagtail

We moesten een eind rijden om ergens te kunnen eten, wel een km of 25, en kwamen terecht in een wonderlijke plek; het hing er vol met van alles en we konden tijdens het eten kijken naar the Australian Open tenniswedstrijd. In de buurt was er een krater, zo hadden we gehoord, van een uitgedoofde vulkaan en daar zou allerlei wild te zien zijn. Maar het was al laat en we zagen alleen wat kangoeroes. Ik had gehoopt op emu's, want die had ik nog nooit gezien.
20/1 Naar The Grampians. Het was bloedheet, 37° in de schaduw! Maar het was er te gek! 

We kregen een huisje, nr 3 geloof ik, de zoveelste nr 3. Nou, daar kon je 's middags op je terrasje gaan zitten kijken. Het meest plezier hebben we beleefd aan de kangoeroes, een stuk of 5, die elke middag rond 5 uur kwamen grazen. Maar ook aan de magpie's;  wonderlijk: ze lijken op een kauw, maar magpie is het Engelse woord voor ekster. Ze produceren het liefelijkste geluid dat je je maar kunt voorstellen. Later!
We gingen 's avonds eten bij het Indiaas restaurant, aan de overkant van de weg. Het eten was niet bijzonder lekker helaas, maar 't was wel een rare tent. Er stonden grote beelden voor de deur, o.a. van deze vrouw, die het hoofd van de man lijkt te gaan bewerken met een in Engelse thrillers zo geliefd 'blunt object' , eigenaardig bordje ernaast, maar ook heel mooi borduurwerk uit India binnen.

 
Omdat het zo vreselijk warm was hebben we hier  niet veel anders gedaan dan kijken, al zijn we op dag 2 naar een waterval gegaan; maar we hebben die waterval slechts van grote afstand bekeken ...

Er is in deze contreien regelmatig ergens brand, je zag er overal sporen van. Hier rechts op de foto was er, schat ik, twee jaar geleden brand geweest, te zien aan de nieuwe groei. Eucalyptus groeit weer uit, na brand. Er zijn ook heel wat planten waarvan het zaad pas na brand (en regen) ontkiemt. Mimosa b.v. Dat heb ik wel eens gezaaid (zaad uit Australië!). Ik moest het met kokend water overgieten en dan 24 uur laten staan voordat ik het in de aarde stopte. Het kwam heel leuk op, met de blaadjes al tussen de kiemblaadjes. Van een mimosa langs het weggetje in Frankrijk wist ik daardoor op de dag af hoe oud de boom was!
Je ziet regelmatig een bordje dat waarschuwt voor overstekend wild. Dat wild zie je natuurlijk zelden of nooit, net zo min als de overspringende herten in Nederland. Op de meeste bordjes staat gewoon een kangoeroe (soms een koala of een wombat of een combinatie van - ), maar soms een duidelijke meneer kangoeroe. 

Die zie je minder vaak, de heren. En ze beschikken over een héél eigenaardig apparaat. Volgens ons kunnen ze hun ballen intrekken. 

Op het veldje vóór ons terrasje alleen dames, met vrijwel volwassen kinderen. Die nog wel eens even een slokje kwamen drinken voor het vallen van de nacht en daarbij met hun kop in de buidel van moe verdwenen. Het beest rechtsonder staat zich op de borst te krabben. 

Ik, Erna, heb enorm veel plezier beleefd aan deze magpie. Die was nergens bang voor en wilde dolgraag even onze kamer in.  Maar ik heb vooral genoten van zijn of haar schattige getjoerel. Ko heeft het opgenomen; het is wel zachtjes. HT

Kangoeroepootjes hebben iets aandoenlijks, vind ik. Ze zijn min of meer symmetrisch: drie lange 'vingers' in het midden en opzij twee kortere.

De avond van dag 2 aten we aan de overkant -  het was nog steeds 35+°  en dan heb je geen zin in einden lopen - maar niet bij die Indiase tent. We aten heerlijk, vlees van de steengril. Ik heb het helaas er een beetje te lang op laten liggen en dat gebeurt me geen tweede keer. We hadden vanuit het restaurant zicht op een heel stel kangoeroes en later hadden we het geluk om een kookaburra vlakbij te zien. Helaas is de foto niet perfect. 

22/1 Aan deze twee heel leuke dagen kwam helaas ook een eind en wel met een grote knal. 's morgens heel vroeg, ik schrok me wild: onweer. En overal om ons heen kurkdroog bos ... Maar het onweer stelde gelukkig niet veel voor en al snel waren we op weg naar Mildura, een stad waar wij nog nooit van gehoord hadden, 350 km verderop en we moesten er om 1/2 2 zijn. Want 's middags stond er een excursie op het programma, iets met aboriginals. 

De rit voerde door veel niks, een streek waar gerst verbouwd werd. Ook voor de boeren hier niet fijn die droogte. Fraai gedecoreerde silo's!
 Schilderachtige brievenbussen aan het begin van een zijweg ergens. 

                         Andere lichtknopjes in Australië.
In Mildura troffen een heus hotel, met ruimte in de badkamer. Ons wachtte het bericht dat de excursie i.v.m. de regen niet doorging. Waren we niet echt rouwig om en bovendien schijnen we het geld ervan terug te krijgen. Mooi zo, want Mildura was een aardig stad en je kon er leuk winkelen. Ik heb er zowaar een jurk aangeschaft, maar die is in de was aardig gekrompen! Door Mildura loopt een flinke rivier, met een park en zo, heel aantrekkelijk.
We gingen ergens voor een ijsje en zag hoe de horentjes gemaakt werden: beslag op een wafelijzer en als gaar, maar nog zacht vliegensvlug oprollen. Het ging te snel om het goed te kunnen fotograferen!
23/1 Ons stonden nog 2 lange dagen te wachten, 1000 km naar Sydney in twee etappes. Onderweg stop je regelmatig voor koffie of als er iets te zien valt ... 

Vaak was er niks interessants en maak je van armoe maar een foto van kerstversiering van halve 'doylies' - ik weet niet hoe ze in het Nederlands heten, kleine gehaakte of geborduurde kleedjes - of van koeien die op de weg lopen. 

Soms ergens bordje dat naar iets moois als een natuurpark zou kunnen leiden, maar helaas: park gesloten voor publiek. We wilden nog wel graag emu's zien en gelukkig zagen we ze een stuk verderop regelmatig; als je uitstapt om foto's te maken, zijn ze natuurlijk zó weg! 
In Wagga Wagga, waar we gingen overnachten, konden we gek genoeg nergens een plek vinden om te eten 's avonds. Het werd een bakje armoe uit een kartonnen bekertje en met een plastic lepel.

In de tuin van het hotel nog wat vogeltjes e.d. gekeken. Er waren onderweg opvallend weinig vlinders te zien en helaas kwam ik ook geen bidsprinkhanen tegen. Jammer! De zichtbare insectenwereld bestond vnl uit mieren, vliegen en muggen. Soms iets interessanters, zoals deze ongelofelijk fraaie mier (ongeveer ware grootte op de foto), (kruisridder)wantsen of een lollige sprinkhaan. 

Nou nog een eind rijden naar Sydney op 24/1. 
 
We stopten in een plaatsje dat een benzinestation zou hebben, maar konden de pomp niet vinden. Koffie trouwens ook niet. Nog maar even doorrijden; in Goulburn was er zowel benzine als koffie, bij een bakker met koekemannetjes. Daar sloegen we ook wat te eten in voor de volgende dag - dan zouden we immers weer in een airbnb zitten - een soort broodjes; maar toen we naar een toilet vroegen verwezen ze ons naar het park. In Australië zijn in parken vaak openbare toiletten en die zijn nog behoorlijk schoon ook. Dat men praktisch is ingesteld hadden we bij ons eerdere bezoek al vastgesteld. In dit openbaar toilet een container, zie hieronder: de werkelijkheid kun je niet ontlopen, dan maar zo goed mogelijk aanpakken.
Ook handig: de instap van een trein is op dezelfde hoogte als het perron!
In het park ook een mooi perk met salvia's. Deze soort is een prijsplant, in Nederland nog niet zo lang op de markt. Goed voor maandenlang aantrekkelijke bloei, maar jammer genoeg niet winterhard.

Anne Claire was in het park bij hun huis aan het crickettrainen. Ik zal Jacobs reactie toen hij zag, dat we er weer waren niet snel vergeten. Wat zal ik het jochie weer gaan missen! 

De volgende dag kreeg Jacob een nieuwe fiets. Ko zocht intussen uit of we ergens konden gaan bridgen en dat kon. Eerst ergens Japans gegeten, lekker, met zwart ijs als toetje, gemaakt van sesam. 

We waren bij de bridgeclub hartverwarmend meer dan welkom en het was heel gezellig. Er waren maar 6 tafels en veel van de mensen waartegen we speelden hadden een of ander connectie met Nederland. We vinden het altijd leuk om ergens in het buitenland te spelen. 

Er waren geen biedboxen, heel eigenaardig, volgens mij hebben we die in Nederland al meer dan 25 jaar. Je moest je bieding op een papiertje schrijven. Schuine streep = pas, je bod schrijf je gewoon op, b.v. 2H, maar als het een bijzondere betekenis had moest je partner er een kringetje omheen maken. Een erg sterk veld was het niet, we scoorden 7x 100% ... Winnaars moesten allebei een kaart in een van 3 gereedstaande potten doen, elk voor een ander goed doel, en t.z.t. zou dat dan vertaald worden in een gift van de bridgeclub aan dat goede doel Sympathiek!
De dag erna pasten wij de ochtend op de 2 kleintjes. Omdat het Australia Day was, de nationale feestdag, waren allebei de kinderen thuis en besteedden wij de ochtend aan spelletjes, voorlezen e.d. Later gingen Ko en ik met de trein naar het Operagebouw. Daar was het gezellig druk en zagen we zelfs nog harakiri's. Ik wist niet dat die nog bestonden.

Het is een geweldig park, daar bij het operagebouw, groot, goed verzorgd, met afdelingen voor beplanting uit diverse werelddelen. Ik kwam er de boom hierboven tegen, die ergens op onze route naar de bridgeclub in Narbonne stond en 2 of 3 jaar weg was na hevige vorst, maar vorig jaar weer terug (Erythrina crista galli links) en een bolgewas uit Ambon, Proiphys ambonensis, één keer in bloei gekregen, maar de bol die ik vorig jaar van mijn Griekse vriend Eleftherios kreeg krijgt niet meer dan één zielig blaadje ...
Er waren ook allerlei andere, onbekende gewassen, prachtige grassen b.v., om van te watertanden. Van de Botanische tuin later de namen gekregen.  
Vogels die je heel vaak ziet in Sydney en elders: links een mynah, familie van de beo, en een noisy miner. Ik had er aantekeningen over in mijn Australisch vogelboek. Ik dacht n.l. dat rechts een juveniel was van links, maar het zijn 2 verschillende soorten en volgens mij duidelijk familie van onze spreeuw.
Op de terugweg naar de trein een didgeridoo speler. Wel aangepast in eigentijdse pop-stijl. 
De flying foxes waren verdwenen uit het grote park bij het Operagebouw, maar Claire had ons precies uitgelegd waar we ze nog konden vinden. Ze weet verbazend goed de weg in Sydney. 

Langs een smal paadje door de bush kwamen we op een plek waar we er honderden in de bomen op enige afstand hingen. De telelens kwam goed van pas. 

Vleermuizen slapen dan wel overdag, maar er zijn er altijd wel een paar in beweging en het gekwetter was ook niet van de lucht.
 

En hiermee kwam een eind aan onze avontuurlijke reis. Claire kwam met de jochies naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. Zij komt w.s. nog wel 's snel naar Nederland, maar die twee hommeltjes zal ik w.s. een hele tijd niet meer zien.

Van die harakiri's, dat heb ik expres opgeschreven. Kijken hoe snel iemand reageert om te zeggen dat het Hare Krishna's zijn, haha!
naar boven