Toen Anne Claire indertijd naar Australië emigreerde hebben we elkaar
beloofd,dat we zouden proberen elkaar ongeveer om de anderhalf jaar te zien.
Vorige keer was zij met haar gezin in Nederland, dus nu werd het weer tijd voor
een bezoek aan Sydney. Zolang we nog kunnen blijven we het proberen.
17/1 Schiphol is inmiddels een DIY tent. Je moet alles zelf doen: je boarding
pass afdrukken, je koffers in een automaat stoppen en dan door de paspoort controle met
gezichtsherkenning. Security is nog altijd handwerk. Je wordt 3-dimensionaal bekeken met je armen in de lucht in de bodycheck. Vloeistof mag
weer. Op Schiphol tenminste! Goh, wat is er in 50 jaar veel veranderd: papier komt er
nauwelijks meer aan te pas (weet je nog die boekjes met al die dunne, gele
velletjes vroeger?), maar je moet veel zelf doen.
Eerst naar Hong Kong. Dat viel in zoverre mee, dat het niet koud was in
het vliegtuig. Voor de zekerheid neem ik ALTIJD een dunne fleece deken mee op
reis, en omdat ik het eten aan boord vaak niet te pruimen vind, had ik ook wat
lekkere boterhammen met kaas bij me ... Maar de aangeboden warme maaltijd was
eigenlijk best lekker.
Voor vermaak tijdens de eindeloze reis hebben we uiteraard boeken en puzzels,
maar omdat ik eerstdaags de Johannes ga 'scratchen' en die nog niet erg goed
ken, had ik ook de sopraanpartijen daarvoor bij me. Ik kan redelijk goed muziek
lezen en met zachtjes zingen stoorde ik misschien Ko (die daar nooit iets van
zal zeggen), maar geen andere medereizigers.
In Hong Kong viel mijn winterbleekheid blijkbaar op, want ik kreeg een
thermometer op me gericht!! Gelukkig niet al te lange wachttijd en vervolgens
nog net zo'n 9 uur vliegen naar Sydney. Helaas kreeg ik een klein
wijffie naast me, dat heel veel plaats opeiste en het was ook behoorlijk koud
dat tweede stuk. Maar ooit is het voorbij en in Sydney gingen we direct naar ons
hotel.
Je komt 's avonds om een uur of 9 aan als je met Cathay
vliegt. Ben je om een uur of 10 in het bezit van je koffers buiten,
maar het heeft dan niet zo veel zin meer om naar Claire te gaan: wij moe,
kinderen naar bed en zo. Dus voor de eerste nacht gingen we rechtstreeks
naar een hotel (en daar sliepen we twee nachten).
Beddenfoto's maken we niet veel meer.
Hierbij een uitzondering: FELIX
hotel bij het vliegveld (kamer 608). Ko kan nog (bijna) alles onthouden. Ik had het niet
opgeschreven. Er
hing n.l. bijzondere kunst: een blauwe glazen plaat, met daarin het
woord PINK in verhoogde letters. Je kunt het op de foto helaas niet zien. We
sliepen meteen en werden om een uur of 7 wakker, heel redelijk als je
geacht wordt aan jet lag te lijden.
Grappig was, dat ik er thuis aan gedacht had een dominospel mee te nemen en
het vervolgens was vergeten. Maar tot mijn verrassing was er bij de
receptie op de bovenste verdieping een prima spel te koop. Serendipity!
19/1 Auto halen op vliegveld en nog een keer terug om de gehuurde navigatie terug te
brengen, want die bleek al in de auto te zitten. Vervolgens naar Claire en haar gezin. Wat heerlijk om iedereen weer
te zien. Het spel Simon Says, dat ik op aanraden van Tinka via eBay Australië
gevonden had, viel in goede aarde. En ook de T-shirts waren zeer welkom, deze
aangeschaft met hulp van Claire. Jacob is fan van een of andere voetballer en Abel is van
ene Taylor Swift. Ik had het niet kunnen bedenken, maar zij vonden het allebei
prachtig.
Claire moest werken die zaterdag en ik ging met Bondy mee naar Abels zwemles en
later naar een park in de buurt. Claire moest naar verschillende parken om daar mensen te
wijzen op de gevolgen van het achterlaten van troep, zelfs als die netje verpakt
is in plastic zakken. Zoals hier de meeuwen
vuilniszakken opscheuren, zo gebeurt het in de parken van Sydney en elders door ibissen. Claire
is van het milieu en vooral plastic en de enorme schade die plastic veroorzaakt.
In een tuin is er ook altijd wel wat te beleven. Ik heb een hele tijd
zitten proberen, maar kreeg de bij met de blauwe streepjes niet goed op de foto,
op rozemarijn. Rechtsonder een fraaie oude bekende: Clerodendron ugandense.
Wespen zijn niet echt populair, maar wat maken ze mooie
nestjes. Ze mogen er zelf trouwens ook best wezen!
's Middags gingen we naar een wijk met veel Aziatische winkels. Kijken of er
toevallig ergens doekoes te koop waren. Maar nee, niet te vinden. Een mevrouw
uit Indonesië hoorde me vragen en werd enthousiast: precies de goede tijd van
het jaar voor doekoes, zo lekker, maar ze had ze nog nooit gezien in Sydney!
Die rechts op de foto zijn mij onbekend -
logan, weet ik inmiddels - maar ze waren wel lekker en leken op lychee,
met één pit in het midden.
Doekoes zijn klein en bruin en lijken een beetje op miniatuur
aardappeltjes - zie hieronder, foto internet - maar zijn w.s. familie van de
ook al zo verrukkelijke mangistan en erg lekker.
Hieronder groene mango's en die rode dingen zijn mij volslagen onbekend, dus ik ga zoeken.
Misschien een soort koolrabi? Marleen zegt dat het pitahaya is en dat is
een rode cactusvrucht. Die had ik eigenlijk even moeten proberen, want
onbekend fruit vind ik heel aantrekkelijk!
Dit alles in een Aziatische groentewinkel en wat ziet
het er allemaal lekker en vers uit!
Foto voor Noor!
Daarna zijn we ergens gaan eten, in een tent vol hangplanten. Met o.a. een
hangende, heel smalbladige lidcactus; geen bloemen, maar w.s. spectaculair mét. Water geven leek
me een probleem.
De jongetjes zijn inmiddels alweer een stuk groter, gewend om buiten de
deur te eten en ze weten precies wat ze
lekker vinden. Geen wonder met een moeder die van gezond eten houdt en bovendien
erg goed kan koken.
Ook de tweede nacht sliepen we in het hotel en de volgende morgen
gingen we naar Bilgola, een wijk in het noorden van Sydney, waar Claire
voor een weekje een vakantiehuis had gehuurd, dicht bij het strand en met
een zwembad in de tuin.
Het was maar een uurtje rijden en een aangenaam, ruim huis. Wij kregen een
flinke kamer met eigen badkamer en een groot bed met een wiebelig matras en een
veel te dik dekbed. Kwamen de fleece-jes weer goed van pas.
Al de eerste de
beste ochtend werden we verrast met misschien wel de mooiste vlinder die er
bestaat: De St Joseph's Cloak Moth. Die vliegen overdag (anders hebben ze
ook niks aan die fraaie kleuren) en schijnen territoriaal te zijn.
's Middags maakten we een wandeling in een klein reservaat in de buurt. Er viel
van alles te zien, als je van 'klein' houdt. En het leuke is, dat de jochies
meekijken en veel meer zien dan ik! 'Kijk, oma, daar zit een cicade!' b.v. of
'Kijk eens wat een mooie vlieg'.
Het blauwe bloemetje in het midden kan ik niet plaatsen, een soort lobelia
misschien? Rechts is niet scherp, maar wel bekend: Viola hederacea.
De boskalkoen liep trouwens ergens anders rond.
Vervolgens hadden we een week met veel strand, mooie wandelingen, veel ijsjes en
lekker eten.
Het strand was vaak behoorlijk leeg, maar aangegeven tussen vlaggen was er -
veilig! - strandwacht. Jacob en Abel zijn allebei dol op water en oefenen met
een soort boards in de branding. De foto van Abel hieronder heeft Claire
gemaakt.
De buurt waar we veel kwamen voor strand, boodschappen e.d. heet 'Avalon',
romantisch! Er was o.a. een boekhandel + café, gezellig. Lekker ijs ook, dus
maar eens flink wat chocolade-ijs gegeten, daar is onze eigen ijsboerderij niet
echt goed in.
Bondy moest in deze week tamelijk vaak werken en stond 's avonds zijn shirt voor
de volgende dag te strijken. Mooi te combineren met kijken naar de Australian
Open tenniswedstrijden, die in Melbourne gespeeld werden.
Een tripje naar een heel mooi plekje in een natuurpark. Er liep een wilde
kalkoen rond, maar er waren weinig vogeltjes, kleiner dan een noisy miner heb ik
nergens gezien. Hier ergens 2 kuifduifjes.
Het enige zoogdier dat we gezien hebben (afgezien van Claires kat en die van
haar buren, of de honden op straat) was een konijn. Kangoeroes waren er dit keer
niet bij. Gelukkig zag Claire kookaburra's
( HT
geluid ) op de niet scherpe foto; mijn waarnemingsvermogen is flink
achteruit gegaan, dus ik kijk met hulp ... Zo'n grote witte schreeuwlelijk vlak
voor mijn neus, dat lukt nog wel!!
Kaketoes beginnen 's avonds altijd te stunten en maken daar veel lawaai bij.
Kookaburra's maken lawaai als het bijna donker is, of bij het krieken van de
morgen. Ik kan me nauwelijks gezelliger geluid wensen om bij wakker te worden!
Het dominospel viel goed in de smaak. Het is een prima spel
om tactisch spelen mee te leren. Jacob is competitief, hij houdt van
winnen, maar kan goed tegen zijn verlies. Abel kan het niet echt veel
schelen, maar hij heeft er plezier in om mooie patronen te leggen met
dominostenen.
Ik zou Jacob graag hebben leren 'nossen', een spel waar zijn overleden
opa Guus erg dol op was. Daarbij moeten de stenen zó gelegd worden, dat
ze samen 7 zijn en de stenen die intrinsiek 7 zijn, 1/6, 2/5, 3/4 (en
dubbel blank) zijn een soort jokers of nossen. Die mag je overal
aanleggen. Aan een blanke kant mag alleen een nos. Een beetje geluk en
veel tactiek, maar nog een beetje moeilijk voor hem.
Nossen schijnt ook 'Matador' te heten.
Fish & Chips is een Engels begrip. Ik had me er nog nooit aan gewaagd, want
volgens mij wordt 't in een krant geserveerd en dat staat me niet aan, net zo
min als het vette ervan, en die dikke korst. Maar nu kwam het een keer op tafel. Niet
zonder een overheerlijke salade erbij. Best lekker, want er zat tenminste flink
wat vis binnen die korst, niet zo'n flintertje zoals bij vissticks ...
Een bezoek aan een ver land zonder een keertje bridge? Dat
kan niet. Hier gingen we spelen bij Peninsula Bridgeclub in Warriewood.
Heel behoorlijke spelers, flink tempo.
Er moesten wat kaarten op de post, o.a. naar Tinka en Joke,
die allebei jarig zouden zijn, en kwamen langs een maffe feestwinkel waar
we een regenboogpruik zagen hangen en dat leek me nou echt wat voor Linda,
maar helaas, de pruik was niet te koop. Gekke tent, Chinees.
De jongetjes zagen deze prachtige vlieg, op de foto iets groter dan in
werkelijkheid, maar ik heb geen idee hoe ik achter zijn naam zou kunnen
komen.
Wat ik erg leuk vond was, dat ik de lol in
fotograferen en het plezier in vogels met Claire deel.
Claire is ruim met allerlei capaciteiten bedeeld: afgezien van een
geweldig stel hersens kan ze zich ook nog heel goed bewegen en had ze een
zuiver gehoor, toen ze als jong kind leerde vioolspelen. Om jaloers op te
worden.
Ze heeft niet alleen veel talenten, maar beschikt ook over het vermogen
om die te ontwikkelen. Dus heeft ze leren omgaan met goede foto apparatuur
en maakt heel verdienstelijke foto's. Zie hieronder een grey goshawk,
tamelijk ver weg in een boom, en een wattlebird. De wattlebird is tamelijk
algemeen en niet al te schuw.
Als er iets op vogelgebied te beleven valt laat ze alles uit handen
vallen en grijpt naar haar camera. Grappig!
Ik zou best in Sydney willen wonen. Dicht bij mijn familie en met zo'n magpie in
mijn tuintje. Een magpie heeft het zwart/wit van een ekster, maar lijkt verder
meer op een kauw, maar dan veel tammer. En hij zingt zo lief, wow! Zo maar, twee
meter bij je vandaan gaat ie tegen je aan zitten tjoerelen. Da's nog leuker dan
een eekhoorntje! Moeten Tonkie & Tinka, Joke en Joop, Kees en Margriet en
Marleen en Meindert wel allemaal even meeverhuizen ...
In de buurt waar we zaten waren wel wat huizen te koop.
Claire en Bondy zijn gaan kijken en zagen een geweldig huis ... maar wel
anderhalf miljoen. En wie heeft dat nou!
Maar ze kunnen Abel natuurlijk gaan uitbuiten als fotomodel ...
Zelf maak ik alleen maar kiekjes van de algemene vogels. Bij elke picknickplek
zitten de bedelaars: kaketoes, rainbow lorikeets, mynahs, noisy miners,
kuifduifjes soms.
Ik heb hier en daar nog wat ruimte overgelaten voor het toevoegen van foto's.
Op de laatste dag maakten we uiteraard nog wat familiefoto's.
Maar helaas: de week zat erop en wij gingen naar Nieuw Zeeland.
Wat was het fijn om iedereen weer te zien en wat gaan we hen de komende
anderhalf jaar? missen!
Nieuw Zeeland. 28 januari
De trip naar Australië, eens in de 3 jaar, hoort bij gemaakte afspraken. Maar
een maand in Australië bij de familie blijven is erg belastend voor iedereen,
dus verzinnen we er wat bij. Vorige keer hebben we een tocht naar het westen
gemaakt, dit keer kozen we voor Nieuw Zeeland. Helaas konden we daar geen van
tweeën erg enthousiast over worden: erg hè? Als we het nog mogen beleven gaan
we volgende keer naar Tasmanië. Er zijn, behalve schapen, koeien en paarden,
nergens beesten. Of misschien zijn die er wel, maar je ziet ze niet of
nauwelijks. De schaarse vogels waren vogels die ook in Nederland algemeen zijn:
mussen, spreeuwen en merels! Verder waren er wel mooie landschappen en
verdienstelijke watervallen. En één heel leuke excursie. Later!
29/1 We sliepen ergens in Christchurch en moesten de volgende morgen eerst ons 'Spaceship'
ophalen, een soort stationcar waarin je kunt slapen. Achterin een grote box met
spullen zoals borden en bestek en, heel handig, twee boodschappenmanden. Plus
een klein koelkastje, waar we ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt.
Er lagen in het kantoor ook allerlei spullen, die andere mensen hadden achtergelaten, waarvan
je vrijelijk kon meenemen. Een plastic kom met deksel en wat boeken konden we
wel gebruiken. En daar gingen we. OP weg naar Dunedin, waar albatrossen zouden
zitten. De route was niet erg interessant, door velden met
sproei-installaties.
Dit was de route die we op het Zuider-eiland zouden gaan
rijden. Naar Portobello op de eerste dag, want daar ergens zaten die
albatrossen.
De eerste nacht gingen we het spaceship als slaapplaats proberen.
We stonden ermee op een soort camping. Daar was niks mis mee, maar wij
zijn gewoon te oud om te kamperen.
Je kunt niet staan in een spaceship, dus het was aardig behelpen bij het
gaan slapen. Het geleverde beddengoed rook niet fris en dan hoef ik het
gelijk niet meer. Maar in het hoofdgebouw was een behoorlijk goed
uitgeruste keuken, waar allerlei mensen uitgebreid een ontbijt kwamen
maken. Vooral de vele Aziaten kunnen daar wat van.
We hadden wel wat informatie opgevraagd. Waar kun je
wat bekijken? Zo hadden we gehoord dat ergens 'boulders' te bekijken
waren. Die grote, ronde keien op het strand. Nou en?
Maar bij de plek waar je daarvoor kon stoppen wel een heel fraaie
Dierama, met die roze bloemetjes. Ik ken de plant uit gidsen
van kwekers, maar het is geen makkelijk ding en zo'n fraai exemplaar
had ik nog nooit gezien. Interessanter dan die boulders ...
In Nieuw Zeeland is het wat koeler dan in Sydney. Meer Zuid Frankrijk tegenover Noord Spanje a.h.w. Dus hier nog agapanthus in
bloei en die was in Sydney al klaar. Je ziet ze overal, gewoon in de
berm: een heel gewone plant voor daar!
Op die camping dus was er een Chinese?, Koreaanse?, Japanse? familie met een
opa bezig met hun ontbijt. Die opa droeg zijn
haar weer in een vlechtje boven op zijn hoofd. Later zag ik er nog
een, dus de mode van de plaatjes van vroeger: Chinese mannen met een
vlecht, komt er weer in!
In een restaurantje in de buurt aten we ... fish&chips,
best lekker, gingen daarna zo goed en kwaad als het ging slapen en de
volgende morgen naar de albatrossen.
30/1 De volgende morgen stond de auto met een lege accu. Er was iets blijven openstaan of zo.
E.e.a. was snel
verholpen, wij naar de albatrossen. Het regende een beetje en er was geen wind. En wind is iets dat
albatrossen nodig hebben om in de wieken te komen ... Geen albatros
gezien!!
De route naar de albatrossen was wel mooi, langs een zee-arm, met langs
de oever kleine huisjes - een eindje in het water, met een loopplank en
een dak vol meeuwen - waarin men w.s. een tochtje over zee kon boeken of
zo. Maar er was niemand te zien.
Het was bij die afwezige albatrossen wel mooi woest en er waren wat robben te zien en
vreselijk veel meeuwen.
Die meeuw daar is heel knap, rood gelakte snavel en poten en
een subtiel rood randje om het berekenende oog. Brutaal als de beul
natuurlijk, later maakten we een foto direct nadat mensen van tafel waren
opgestaan ergens buiten. Die komt nog wel, die foto.
We hebben ook eens een bordje gezien: Don't feed the gulls, whatever
they say!
Gisteren waren we langs een of andere tuin gekomen en daar gaan we nu maar eens
kijken en koffiedrinken. Ik in de tuin kijken, Ko met koffie en een boek in het
restaurant. Daar stond een mooi boeket op tafel en in de tuin stond iets waarvan
ik dacht dat het de beroemde Cardiocrinum giganteum was, nog in knop. En al spectaculair
hoog.
Jammer dat ie niet bloeide.... Tussen de bloeiende fuchsia's.
Nergens een vogeltje te zien. Wel eentje met een bijzonder fluitje gehoord,
maar niet kunnen uitvissen wat het was.
Van hieruit reden we door naar Cromwell. Het
landschap, waar Nieuw Zeeland zo bekend om is: de fjorden en de gletsjers, hebben we niet gezien: te ver weg + niet genoeg tijd.
Het landschap dat we wel zagen was aardig, maar niet opwindend. Groene of soms
gele heuvels, zoals op foto links, twee rijstroken als weg, met hier
en daar een derde om in te kunnen halen. Ook was er wel eens bos,
zelden spectaculair. Of een meertje, gingen we gelijk kijken
natuurlijk. Hier zagen we een soort eenden, Paradise shelducks, hij
rode kont, zij witte kop. T.z.t. een foto van het vrouwtje.
Er lag ergens een mysterieuze sandaal met diamanten erop.
Het riempje zat nog vast ... Zo zie je nog eens wat!
We overnachtten in een hotel in Cromwell, waar we lekker gegeten hebben en
waar een invasie was van honderden kleine, bruine torretjes. In een gebied met
fruitbomen.
De volgende dag naar Queenstown, want dat zou leuk zijn ... Ja, vast wel voor
jonge mensen die van spannende dingen als skydiven en zo houden. Wij
gingen naar een birdcentre. Er waren o.a. kiwi's te bezichtigen.
Hartstikke duur, 50NZ$ p.p. en dat is ongeveer 35€. OK als het leuk is,
maar behalve een praatje over de tuatara, een raar soort hagedis die wel
200 jaar kan worden - de jongeman op de foto hieronder was 20 - en een leuk verhaal
over de kiwi's, was het niet veel.
Kiwi's zijn heel interessante nachtdieren. Geen veren, maar haar, en een ei
per keer. Dat ei is zo groot als een half wijfje en heel zwaar, maar nadat
zij het ei geproduceerd heeft is ze er ook vanaf. Het mannetje mag voor
het ei zorgen. Als daar uiteindelijk een kuiken uitkomt, mag het kuiken
verder voor zichzelf zorgen. Heel overzichtelijk!
Die kiwi's woonden in hokken in het donker. Als je ogen
eindelijk een beetje aan dat donker gewend waren, zag je af en toe een
ronde bal rondlopen in het hok. Verder was het centrum nog volop in
aanbouw, er werd overal gewerkt en er was amper wat te zien. De dikke
duif is inheems; helaas hebben we die in het echie nergens
gezien.
Verder zat er een sombere kea in een hok, met heggenmussen en vinken erbij, en er
waren een paar tui's. Later heb ik ergens inderdaad tui's gezien en
herkende ze meteen.
Er hing een 'Opsporing verzocht' bericht van een soort dat ons geheel nieuw was.
Flinke beloning als je deze vogel ergens gezien of gehoord hebt, dat gaat melden
en de vogel blijkt er ook nog te zitten. Bijzonder!
Tijd voor even pauze: Ko wilde wel tomatensoep, 15$! Nieuw Zeeland is in vele
opzichten erg duur, boodschappen b.v. of even koffie (erg bitter) drinken. In
een tuin verwacht je vogeltjes en die waren er ook: mussen, heggenmussen en merels!
In Sydney kun je overal lekkere koffie drinken, in Nieuw Zeeland heb ik het maar
één keer geprobeerd, echt niet lekker. Thee gaat redelijk goed als het heet
water en een zakje thee, die je toevallig lekker vindt, betreft, maar als het in
een pot geserveerd wordt is het zwart en ook al niet lekker. Chocolademelk dan
maar? Die is vrijwel altijd veel en veel te zoet. Jammer, want dat is altijd
wel een prettig pauzemoment: kopje cappucino en iets erbij. In een vliegtuig
zijn koffie en thee ook zelden lekker. Zo moeilijk kan het toch niet wezen?
En maar weer verder. Wat zie ik dáár nou toch aan een hek hangen? Honderden
beha's!!! Met een spaarpot erbij: voor kankerbestrijding. Ik zag de nodige Aziaten
foto's maken van het bizarre tafereel, maar er waren er niet veel die iets in die
spaarpot stopten!
Uiteindelijk gingen we overnachten in Wanaka, op een soort
camp site. Dat was heel verrassend: we kregen een cabin, heel eenvoudig,
maar met een soort keukentje erin en een plekje om te eten. We zijn
boodschappen gaan doen in een supermarkt ergens en we hebben 'thuis'
simpel gegeten met een hardgekookt ei, fruit, geroosterd brood en kaas.
Er stond trouwens een lief, wit roosje te bloeien voor de deur.
De volgende dag goot het van de regen. We hebben vrijwel
altijd schitterend weer gehad, zonnig, met temperaturen tussen 25 en 35°, aan ons wel besteed!
Om die regen niet
getreurd, want er wachtte ons een rit door een oogverblindend landschap, het
mooiste dat we gezien hebben: een 'Ayla'*) landschap mag ik het graag
noemen, wijd en met een rivier erin, waarin nauwelijks
een spoor van menselijk ingrijpen te zien was.
Het was wat somber en mistig, maar dat werd al gauw beter.
Overal watervallen en watervalletjes!
*) Ayla of Aila is de hoofdfiguur uit 'The clan of the
cave bear' een roman over de vroegste mensen en mensachtigen in de
oertijd. Het eerste deel van de serie heb ik met plezier gelezen.
De mooiste watervallen en -valletjes, wow! En 'wolkenfabrieken'
vind ik ook altijd leuk.
De rit eindigde in een plek die HAAST heet. Helaas, Haast is de hoofdstad van de zandvlieg. Toen we uit de auto stapten werd ik direct
een stuk of 10 keer gebeten of gestoken. Je hoort ze niet, je voelt niet
dat ze op je komen zitten: het is meteen te laat!
De enkels zijn populair, maar van de aanslag in een hand had ik het
meeste last. Als je gevoelig bent voor insectensteken en - beten dan is
dit een heel vervelende soort: hevige jeuk, waar je 's nacht wakker van
wordt en 3 dagen narigheid. Gelukkig was het maar een eenmalige aanval,
maar je blijft wel op je hoede.
's
In het café waar we koffie dronken (ik voor het laatst, want ik had het wel
gehad met die bittere koffie), hing het vol geweien. Het heette dan ook zoiets
als 'Antlers' Bar'. 's Middags reden we naar Jackson's Bay, want daar
zouden robben en pinguïns te zien zijn. Mooi niet!
En waar komt dat nou door? Nw Zeeland had van huis uit geen
roofdieren. Maar ooit heeft een of andere mafkees possums uit Australië
meegenomen naar Nieuw Zeeland en die vermeerderden zich als konijnen.
Daarom werden er weer 'stoats' (hermelijn) ingezet om de possums te
bestrijden en vervolgens gingen zowel de possums als de stoats zich
vergrijpen aan de inheemse vogels!
Er wordt nu een actief beleid gevoerd om de possums rond 2050 weg te
hebben uit Nw Zeeland. Ze doen iets met onvruchtbaar maken van de wijfjes.
En zetten vallen. Maar er zitten er nog ontzettend veel; we hebben veel
dooie possums op de weg zien liggen.
In Fox Glacier ligt een mooie wandelroute, en dus gingen we maar wandelen, ja heus, te voet! Naar Lake
Macheson. Het was er
niet zo mooi als op de reclame foto's, maar toch heel fraai, met soms het zicht
op die besneeuwde top. Wat eenden op het water - allemaal bruin - en verder geen
vogeltje te zien.
Ik heb altijd een zwak voor bomen of wanden die begroeid zijn met
mos en allerlei varens. De heel mooie varen rechts is een soort
symbool voor Nw Zeeland, Je ziet hem vaak afgebeeld op T shirts of
petjes.
De volgende dag stond er alweer een activiteit op het
programma: een rondvlucht met een helikopter om naar de gletsjer te gaan
kijken. Het was wel sneu dat we onze drone niet mochten meenemen, die had
nou net zo'n zin in samen een eindje vliegen!
Die gletsjer is wel spectaculair, maar hij komt niet meer op het strand
uit.
Daarna gingen we wat eten bij een volkomen leeg Aziatisch
restaurantje. Af en toe kwam er iemand kijken of we nog iets wilden!
We hadden al gauw in de gaten dat de porties in restaurants aan de
zeer ruime kant zijn en hebben al vrijwel van het begin van ons verblijf
samen één portie gevraagd en gekregen. Daar deden ze niet moeilijk over,
we kregen altijd twee borden en voldoende bestek.
We zijn gaan slapen in Ross, waar we op twee plekken een hek zagen dat vol vnl
Amerikaanse nummerplaten zat. Zou Jaap leuk gevonden hebben. Er was ook een
poppenmuseum, dat ging sluiten en alle poppen in de aanbieding had. Gelukkig was het dicht, want
het exemplaar hieronder, een lachende Engelse pop, was helemaal iets voor mij
...
3/2 We rijden door een dorp met de aantrekkelijke naam
Hokitika, dat kun je toch amper serieus nemen. Een Pippi Langkous naam.
Een typisch NW Zeelands huis heeft een verdieping en is zelden van steen
gebouwd, een dorp is ook niet echt indrukwekkend.
We eindigden vandaag in Hammer Springs en troffen daar een hotel, dat aan alle
eisen voor een simpel hotel voldeed, iets dat zelden gebeurt. Je hebt niks aan
een stuk of 8 kussens op je bed, maar een nis in de wand van de douche,
waarin je doucheschuim en shampoo kwijt kunt, is handig. Van dattum, geen
flauwekul. Een ruime, open prullenbak, niet zo'n eng pedaalemmertje!
We doen het op vakantie meestal rustig aan en hadden vandaag niks
te doen: tijd om in het park - met een paar Giant Redwoods erin!
- wat te gaan lezen. Daar werden we aangesproken door een
echtpaar, in het Engels met een licht accent ... Dat bleken
Nederlanders te zijn die al jaren in Nieuw Zeeland woonden, goed
verdiend hadden en hier in H.S. een vakantiehuis bezaten. En ze
speelden bridge. Zo komt van het één het ander en hadden we een
heel gezellige avond!
Stop! Stop! Herten! Eindelijk eens een beest in zicht. Ach
... was het een hertenfokkerij ...
We eindigden vandaag in Kaikoura, in een Iers hotel met een aardige, maar
verwaarloosde tuin vol agapanthus en onkruid, een flink eind buiten het dorp dat
aan zee ligt.
Er liep een mevrouw rond, die blijkbaar een operatie aan haar onderbeen
had gehad en die een steun onder haar knie had, waardoor ze met gebogen
been rond hinkte. Zo'n foto maak je stiekem, dus je kan het amper
zien.
Voor het eerst vlinders, bijna allemaal witjes, maar een enkele monarch, libellen en waterjuffers. Misschien heb ik hier een fantail gezien,
een klein inheems vogeltje, maar ik weet het niet zeker. Wel een mooi blauwe
soort
waterkip, meerkoet? of pukeko? - verdraaid, er is een bruikbare foto van! - ja!
pukeko. De vogelkaart die ik bij me had was ik inmiddels ergens
kwijtgeraakt. Ook de camera gaf het hier op, na 8 jaar zeer intensief gebruik.
Gelukkig had Ko een paar jaar geleden precies dezelfde aangeschaft en gebruik ik de zijne;
hij bedient mijn andere camera met telelens, waar ik niet goed mee overweg
kan.
Vanuit Kaikoura zijn we de leukste excursie van deze vakantie gaan maken:
dolfijnen kijken. En dat was echt genieten, want je kunt het amper
geloven, maar de dolfijnen vinden het zichtbaar leuk om bezoek te
krijgen. Pure lol, die hier links.
Honderden waren er en die kwamen écht op de mensen in het water af om
met hen te spelen.
Er zijn showlijers bij, die wel een keer of 5 achter elkaar uit het
water springen of hele salto's maken. Het is heel moeilijk om dat te
fotograferen, dus de foto's zijn niet veel soeps.
Wij hebben alle twee enorm genoten!
We hadden 2 nachten in Kaikoura. Gingen 's avonds ergens
eten, liepen wat langs de zee en maakten traditioneel 'een foto voor Gita'.
Hierna gingen we richting Picton, waar we
's middags de ferry naar het
Noorder eiland moesten hebben. Maar dat was niet heel ver, dus stopten we
in Blennheim. Het was koud, niet meer dan 13°. We gingen maar wat drinken en uit pure verveling even kijken
bij Briscoe, een winkel in huishoudelijke artikelen, een beetje beter dan
Action. Het gekke is, dat we het allebei wel leuk vinden om in een dgl
winkel een tijdje rond te snuffelen!
Het landschap was niet heel
boeiend. Hier en daar werd wijn verbouwd; de druivenstruiken worden -
anders dan in Frankrijk - als een heg gesnoeid.
De overtocht van zuid naar noord duurt een uur of 3, 4. Het
is een onstuimig gebied, en je zag dat de ferry heel omzichtig moest laveren. Verder was de ferry tamelijk aftands, als je vergelijkt met de
ferry's die naar Engeland heen en weer varen.
Het toerisme is de tweede bron van inkomen in Nw Zeeland.
Overal campers!
De belangrijkste bron is heel verrassend: melk!
We sliepen in Wellington, een grote, moderne stad met hoge
gebouwen en vandaag is het - 6/2 - Waitangifeest, dus restaurant in het hotel
gesloten! Nergens een restaurant te bekennen en koud!
Natuurlijk vind je altijd wel ergens een plek
om te eten,
maar we hadden de auto wel nodig!
Volgende dag op weg naar de ouders van
Bondy. Die wonen in Dannyvirke, aan ?road nr 700zoveel. Net als Antoine
in Frankrijk een huisnummer had dat sloeg op de afstand van de hoofdweg
tot zijn huis was dat hier het geval: 7km van de hoofdweg door Dannyvirke.
Grappig.
Het was heel leuk om te zien waar Bondy is
opgegroeid, een verrassend mooie omgeving, heuvelachtig, met enorme
vergezichten.
Colin, zijn vader, heeft nog altijd schapen,
maar nog maar 1500 of zo ... Hij liet ons zien hoe de honden met schapen
omgaan en Ko heeft het gefilmd.
Ik kan me goed voorstellen, dat het heerlijk is
voor de jochies om hier te zijn, hele dag buiten in een overall en fijn
spelen met de (schatten van) honden!
Lekkere tuin, waarin ik vrijwel alles herkende, en met een goud-iepen, om jaloers
op te worden: prachtige bomen.
Niet in Sheryls tuin, maar wel vaak langs de weg: Kniphofia. Bestaat ook in het
geel. In het Nederlands heet hij vuurpijl en de Engelsen noemen hem 'naifofije'.
filmclip Schapen Colin
De moeder van Bondy maakte deze leuke merklap. Het eerste
dat me opviel is, dat ze, anders dan wij hier gewend zijn, verschillende
borduursteken heeft gebruikt. Hier werd/wordt? een merklap in
kruissteekjes geborduurd.
Het begint bovenaan met de namen van haar ouders en verder wordt in
Maori traditie melding gemaakt van de bergen en de rivier op de plek waar
zij geboren werd.
Haar 4 'siblings', zijzelf was nr 3. Haar huwelijk met Colin, hun
kinderen: Helen, Graham en David, waarvan David in de wandeling Bondy
heet, en de nakomelingen van de kinderen, waarbij de twee molentjes voor
de Nederlandse zoontjes van Bondy staan.
Echt leuk!
Ze zijn nu op leeftijd, maar nog altijd actief. Zo doet Colin iets dat
'toast master' heet: leren een praatje te houden in een beperkte tijd, met
inleiding en afsluiting. Zoals hij geestig zei: 'Eerst vertel je waarover
je het gaat hebben, dan heb je het erover en dan vat je samen waarover je
het gehad hebt!' Sheryl doet aan 'marching' en dat is marcheren zoals bij
b.v. een taptoe, maar zonder muziekinstrumenten of andere parafernalia.
Het gaat om in tempo lopen, in figuren en om de lichaamsbeweging. Wij
kennen geen van beide hobby's! Sheryl moet elke week anderhalf uur rijden
om bij haar 'marching' te komen, maar dat is in een land waar alles ver is
heel normaal.
De volgende ochtend reden we weer verder in de richting van de kust. Het is vaak
lastig stoppen op een weg met maar twee rijstroken, dus als je iets ziet moet je
meestal eerst een eind doorrijden, dan draaien en dan maar zien dat je kunt gaan
kijken. Hier lukte het: amarylissen in een berm met bomen. Dit zijn echte
amarylissen - Amaryllis belladonna - die bloeien nadat het blad, dat er in het
voorjaar was, al is afgestorven en die een gevulde steel hebben. Op nr 72 had ik
een prachtexemplaar, met de laatste keer dat we het gezien hebben tig bloeiende
stengels. Ik heb hem hier alweer een jaar of 5 in de tuin, wel blad, nooit een
bloem gezien.
Van hieruit reden we naar Napier, daar zou het leuk
zijn.
We gingen ergens iets drinken, was nog niet zo makkelijk om
iets te vinden, en hadden veel plezier om de meeuwen die direct
aanwezig waren toen mensen na hun maaltijd opstonden. In tijd van ja
en nee was alles verdwenen!
In Napier bezochten we het zee aquarium. Dat viel een beetje tegen, vooral omdat
we gewoon verwend zijn. Als je ooit in het aquarium van Monterey bent geweest is
elk aquarium minder. Die prachtige kwalletjes daar vergeet ik nooit meer, net zo
min als de zee-otters die je aan de voorkant van het gebouw in zee met hun
oesters bezig zag.
Hier wel leuk, een plek waar de vissen over je heen zwommen, met o.a. een rog.
Elders een vis met pootjes, die er spannend uitzag en er waren van die
kleine pinguïns, die we vorige keer in Australië uit de zee hebben zien komen.
Een beetje zielig met z'n allen opgesloten in een vrij kleine ruimte, waar af en
toe iemand kwam voeren om het publiek te vermaken.
Op de kaart stond dat er ook iets was met zeepaardjes, maar dat was 7 jaar
geleden al gesloten. Verouderde kaart ...
9/2 We zijn door een gebied gereden met veel kerstbomen langs de kant, waarvan 2
met ballen versierd. Foto per ongeluk weggegooid. High crash area heette het
gebied, maar 130 km
niks te zien. Onderweg kwamen we door een dorp met een meer - Taupo -
vakantiegangers en een botanische tuin. Daar een tijdje gezeten en tui's gezien
+ een klein parkietachtig iets met, dacht ik, een geel petje, maar net iets te ver
om goed te bekijken. Verder was het begrip 'botanische tuin' een beetje
eigenaardig, meer een stukje bos met een weg erdoor.
Op foto: tui, gepikt uit Wikipedia.
Door naar een volgend verblijf. We hadden vrijwel nergens iets geboekt, behalve
in de buurt van de vliegvelden. Dit keer was het niet eens makkelijk om iets te
vinden, maar uiteindelijk kwamen we terecht op een plek, die Mountain Valley
heette. Het was er wonderschoon, heel stil, het huisje was vies en het bed heel
slecht. Daarom niet getreurd. Er was ook een heel lieve poes met een rare tand
die ons gezelschap hield, en de mensen waren bijzonder aardig en maakten ons 's
avonds iets te eten.
Volgens ons kon je er paardrijden, maar er waren geen paardrijders aanwezig. Er
zaten wel een paar mensen in de kantine? naar cricket te kijken. India tegen
Nieuw Zeeland en je begrijpt er niets van.
We hebben langs vele bochtige wegen door bergen en heuvels
gereden. Grotendeels wegen met maar 2 rijstroken en soms een inhaalstrook.
Lastig als je wilt stoppen b.v.
Wel heel praktisch: bij bijna elke bocht stond een bord, waarop
aangegeven hoe hoog de snelheid voor het nemen van de bocht zou moeten
zijn; en dat varieerde van 15 tot 85 km!
Er zijn een paar dingen die ik onderweg NOOIT wil missen. Mijn camera
natuurlijk en mijn kijker. De zonnebril. Maar ik ga ook nooit meer op reis
zonder een fleece dekentje binnen handbereik. Prettig als het b.v. koud is in
het vliegtuig en dat is het vaak. Maar ook fijn als het dekbed in je hotelkamer
te dik is, of juist te dun. Als het te koud is leg je het fleece dekentje direct
over je heen en daarover heen je dekbed of wat dan ook. Als het warm is en je
dekbed te dik, dan slaap je onder je dekentje, Of onder een laken + je dekentje.
Het is werkelijk een geweldige hulp bij het regelen van de temperatuur als je op
reis bent. We zijn er onderweg voor Ko een gaan kopen!
Als je 4 weken onderweg bent moet je af en toe wassen. Je hebt niet 30 schone
onderbroeken bij je, toch? Hier mochten we de wasmachine gebruiken. Eerst de was,
die er nog in zat, eruit! Er was geen droger, maar er hing wel een touwtje met
aftandse wasknijpers aan het platje voor het vieze huisje en Ko, voor geen gat
te vangen, regelde iets tussen de deuren van de auto. Wij weer schone
onderbroeken!
Er zou een uil zitten, die 's nachts zijn naam riep en ja, die zat er! Gehoord
ook! een 'Morepork'. Verder alleen wat merels, spreeuwen en mussen.
Het is toch niet te geloven: hoogzomer, mijlen ver van bewoning weg, veel groen
en water, maar niks te zien, geen sprinkhaan, geen vlinder, niks! Maar in het
huisje zat een muis. Toch een beest gezien!
In Paengaroa is een vulkanisch gebied, met van die
modderpoelen en zo. Zwavel overal en het stinkt, maar het is wel fascinerend.
Helaas waren we ook nu verwend, doordat we ooit in Yellowstone zijn geweest
en daar voor het eerst borrelende plassen in fantastische kleuren
zagen.
Als je in de Middeleeuwen iemand een foto had kunnen laten zien zoals
die hieronder, en je vertelde dan dat dat nou de ingang van de hel was en
dat je daarin gegooid zou worden als je ernstig zondigde, dan kun je je wel
een beetje voorstellen dat mensen heel bang werden ...
Hier ergens heb ik van dichtbij een echt onbekend vogeltje gezien, een tomtit,
een zwart meesje met een witte buik. Hoera, een 'nieuw' vogeltje!.
Er was ook ergens een waterval te bezichtigen, maar
het was meer een stroomversnelling met een prachtige kleur
azuurblauw water.
We kwamen in een prima hotel terecht en werden verwezen naar een bistro, maar
het eten daar was maar matig. Pulled pork had ik en er was niks aan.
We reden door een gebied met veel hoge heggen en kiwi-gaarden. Als dat woord
bestaat. W.s. veel wind. Kiwi's groeien aan klimplanten.
Ergens was een bird sanctuary, gaan we maar eens kijken. Wat denk je: de 'birds'
waren vnl kippen, eenden en ganzen. Het was er trouwens best gezellig. Er was
een krielkipje met heel verse kuikentjes; ik zag de grote, grijze gans, die we
bij een vorig bezoek aan Australië net niet hadden kunnen fotograferen; ergens
liep een goudfazant rond.
De beheerder van de plek was erg aardig. Hij dacht met ons mee, toen we moeilijk
deden over koffie (te bitter), thee (idem) of chocolademelk (te zoet) en stelde
voor dat we ijskoffie zouden proberen. En dat bleek een prima idee.
Waar mensen ver van de bewoonde wereld wonen zie je vaak aan het begin van een
zijweg een hele serie brievenbussen.
We reden door een gebied met veel hoog, rozebloeiend gras.
De voorlaatste overnachtingsplek was héél eigenaardig!! Ko zoekt regelmatig
naar een plek, hotel, motel, cabin, en kijkt dan of er een tuin bij is, want dat
vind ik leuk. Die had hij gevonden in Te Puru, een typische Maori naam. Ja, er
was een tuin, het lag hoog, fantastisch uitzicht. Maar ...
We kregen een kamer met 2 bedden, OK, een flink eind uit elkaar, ook OK. Er
hoorde een badkamer bij, allicht, maar daar kregen we een sleutel voor, want die
was op de gang. Daarnaast was nog een badkamer, maar die was voor andere gasten
en die sliepen aan het andere eind van de gang.
Op de gang was ook een waterkoker en er stonden wat bekers, voor alle gasten.
Kijk maar hoe je je ontbijt wil regelen. Er zaten ook muggen, die hebben we
verder nergens gehoord of gezien, en omdat er een fan hing te draaien boven het
bed waarin Ko op de foto ligt en muggen niet van fans houden, hebben we van bed
geruild. Evenzogoed werd ik geprikt, in mijn wang, maar dat jeukt niet. Geen
idee waarom niet.
Het was een plek en een 'hotel' met vele mogelijkheden en er viel veel van te
maken: een stel Polen inhuren en een jaartje flink doorwerken en je hebt iets
geweldigs. Maar hier deed de heer des huizes alles zelf en hij was al 8 jaar
bezig!! Aardige mensen, dat wel. En in de tuin een heuse monarch.
De volgende dag moesten we naar Auckland en dat was van grote saaiheid, voor zover we dat in een halve dag konden
beoordelen. Hieronder links het enige park, dat we konden vinden. Er waren geen
struiken, alleen veel gras, geen bloemen, geen bankjes in de schaduw. Ergens was
een plas water met veel bruine eenden die ons laatste oudbakken brood wel
lustten. Tussen al die bruine een wijfje Paradise Shelduck. Heel uit de
verte gezien aan het begin van het avontuur Nw Zeeland. Het mannetje heeft een
bruinrode kont.
Zakken vol was in ons hotel in Auckland. Daar hadden we een
meevaller: een gratis shuttlebus zou ons de volgende morgen oppikken bij het
hotel. Kwart over 5, dat wel. We waren de eersten aan boord van de bus,
chauffeur kwam uit Fiji!
Het erge is, dat als je zo vroeg klaar moet staan, je ook hartstikke
vroeg op moet staan en, bang dat de wekker het niet doet of je 'm niet
hoort, je onrustig slaapt.
Begin je totaal niet uitgerust aan een reis van 36 uur ...
Op de terugweg hetzelfde gedoe als op de heenweg: het automatisch
inchecken lukte niet helemaal. Je krijgt daarbij uit een machine je boarding cards
(prima bladwijzers trouwens), maar voor mij kwam die niet voor het 2e stuk van
de reis. Er was iets
met onze gereserveerde plaatsen bij de nooduitgang. Manon - die onze vluchten
had geregeld - reageerde direct per e-mail: een halve wereld tussen haar en ons gaf
geen problemen. We hadden trouwens veel tijd: 9 uur wachten in Hong Kong. Gingen
we maar wat eten: rijst met krab, best lekker.
Op het vliegveld in Auckland een dubbele w.c., voor moeder en kind. Ook een
futuristische kraan, in het midden water, links en rechts drogen, zoiets was het
geloof ik.
Op het vliegveld van Hong Kong loop je je benen uit het
lijf. Kijk maar naar het aantal 'gates'! Bovendien kun je niet uit de
kraan drinken! Er zijn speciale fonteintjes om je drinkwaterfles te
vullen. Er zijn ook mooie orchideeën.
Niet dat het hielp!
Misschien had ik niet genoeg mijn elleboog in geniesd ...
De boekingen voor ons reis-idee werden tot tevredenheid
uitgevoerd door Manon van Travelcounsellers.nl
's 
