Namibië & Botswana 2017 | Stokstaartjes | Naar de onderkant van de pagina. |
December 2017. Vlucht uit de sneeuw naar Namibië en Botswana. | ||||||||
Een hoofddoel van de vakantie was het bezoek aan een kolonie stokstaartjes. Dat lukte. Zie de aparte pagina hier | ||||||||
De uitgezette route was ruim 3000 km in 13 trajecten en op 7 plaatsen zouden we 2 nachten blijven. Uiteindelijk hadden we met alle game drives, excursies e.d. plm 4000 km afgelegd. Sommige trajecten (bv Maun-Ghanzi-Buitepos door de West Kalahari) waren uitgesproken saai. Goede asfaltwegen, dat wel, maar weinig bezienswaardigs, afgezien van de uitgestrekte (groene!) lage struikjes en om de 100 km een benzinepomp of een bocht ... Op de laatste 230 km b.v. kwamen ons 15 tegenliggers tegemoet. En een kameleon, maar daarover later. Veel later. |
||||||||
|
||||||||
We reisden op 12 december met een late vlucht naar Windhoek. Op 10 en 11
december viel er een massa sneeuw in Nederland, met code rood als gevolg. Op 11
december waren talloze vluchten geannuleerd en op Schiphol was het één grote
chaos volgens het nieuws. 12 december was nog altijd code oranje en Joop, die
ons altijd maar weer naar het vliegveld brengt, kwam ons om kwart voor 8 's
avonds halen. Het stond zó vol auto's voor de vertrekhallen, dat Joop zijn auto
amper fatsoenlijk kon neerzetten. Het was dus een complete verrassing toen we Schiphol aantroffen als op onderstaande foto ... Om 5 over half 9 waren we ingecheckt, door de security en door de douane!! Ze vroegen bij de security of ik een zakdoek in mijn zak had. Ja, natuurlijk, wat een eigenaardige vraag. Begin dit jaar kreeg ik in Canada op mijn huid omdat ik speldjes in mijn haar had. Begon dat ding te piepen ... |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Windhoek is een grote, moderne en schone! stad met 320.000 inwoners (evenveel als Utrecht) en een klein centrum. Je kunt er alles krijgen, maar moeilijk parkeren, net zoals in Utrecht, Leiden etc. Veel straatnamen herinneren nog aan de tijd dat Namibië een Duitse kolonie was, maar een echte Konditorei b.v. hebben we niet kunnen ontdekken. Er waren vrijwel nergens plekken waar je even een kopje koffie of zo kon drinken, zelfs niet in Windhoek. | ||||||||
|
||||||||
14/12 We deden wat boodschappen en gingen toen naar het Daan Viljoen wildparkje
om vast even te wennen. Één asfaltweg met (vrijwel afwezig) verkeer in beide
richtingen en een paar zijpaden met eenrichtingverkeer. Meteen al een paar
giraffen direct naast de weg: we waren weer in Afrika!!! Er was verder niet zo heel veel te zien: een paar zebra's, een beisabok, allemaal ver weg. Maar we zagen ergens een dam, een plas/meertje/ven, klein dus, met wat gnoes en bavianen erbij. Het was even uitvogelen hoe we er moesten komen, maar uiteindelijk had Ko bedacht hoe het moest. Omdat er geen leeuwen of zo in dit park zijn, mag je de auto uit. Mooi zo! |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
15/12 Nu gingen we echt op reis, in de richting van Etosha, het enorme wildpark
in het noorden. Zo ver weg, dat we in 2 etappes gingen, want we hebben wel
tevoren al besloten om het rustig aan te doen. Wat heet, rustig aan, iedere
reisdag was toch altijd wel zo'n 250 kilometer minstens. In Okahanja maakten we een stop. We konden ons herinneren dat er, toen we hier 20 jaar geleden waren, ergens een toeristenmarkt was, heel leuk in de open lucht onder grote bomen. Daar komt onze olifant in de puzzelhoek vandaan. Ik wilde graag een paar cadeautjes kopen en Tonkie had een verzoek ingediend: ze wilde een amulet ... Eerst koffie drinken, ik geloof de enige keer dat we een soort Konditorei troffen. Er werd hier vnl Zuid Afrikaans gesproken. Goed te lezen, moeilijk te verstaan en altijd weer leuk. Met Engels kun je ook terecht en we hadden voor de gelegenheid een paar kreten in Oshiwambo geleerd: o.a. Kalunga nekuya'mbeke (God bless you) wat altijd aardige reacties opleverde. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Vooral het afdingen vinden we vreselijk, een noodzakelijk kwaad! Nou maar hopen,
dat Tonkie de amulet aardig vindt. Ik heb uit mijn ooghoeken rondgekeken naar
een boodschappentas, maar nergens gezien. Het exemplaar dat ik ooit in
Frankrijk op de markt van een Afrikaanse dame kocht heb ik jarenlang gebruikt:
licht, leuk en ijzersterk. Maar vorig jaar is hij bezweken en de tas die ik nog
heb is van zichzelf al zwaar... De reis ging door naar onze eerste 'lodge': Wow!!! We hebben, bofferds die we zijn, al de nodige keren in een lodge gelogeerd, maar deze hoorde echt bij de top: prachtige inrichting en zeer aangenaam verblijven. Vanuit de lodge (Okonjima Bush Camp, huisje 4) keek je regelrecht in een soort reservaat, want hij hoorde bij een plek waar onderzoek gedaan werd naar cheetahs. Bij een kleine plas vlakbij allerlei vogels en vogeltjes, maar ook wrattenzwijntjes, beisabokken, giraffen etc Het fotograferen van vogels met een telelens is nog altijd lastig, maar gaandeweg lukte het (Ko) beter. Linksonder shaft-tailed wydah, verbazend mooi en redelijk algemeen, en rechts een oeverloper van het een of ander, altijd moeilijk te determineren, maar ik ga het proberen! Ik kom uit bij Lesser yellowlegs en dat is vast niet goed, want die is zeldzaam ... Ook hier gezien sandgrouse. Dat is een vogel die een beetje lijkt op een bruine, gespikkelde duif. Bijzonder: de vogel brengt water naar zijn jongen door het in zijn veren op te slaan. |
||||||||
De foto's hieronder, links de bruine hyena die we in het donker hebben gezien, en rechts de sandgrouse, die water kwam drinken, zijn van internet. De namen van de fotograaf, die ik als het kan vermeld, stonden er niet bij. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Er viel in het donker natuurlijk niks te fotograferen en het was behoorlijk
koud, maar daar was op gerekend: windwerende dekens aan boord van ons voertuig. Daarna lekker slapen in onze enorme kamer met een giga-bed en weer veel geolied beton, een fraaie badkamer met veel ruimte en wat vind je dan van zo'n versierde rol WC papier ... |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Hier hebben we echt genoten.16/12 Voordat we op de asfaltweg kwamen zagen we nog een stel bavianen. Ze leken ons donkerder dan de bavianen in O. Afrika. Deze hierboven zit wel mooi op zijn termietenhooptroon. Toen we 20 jaar geleden in Namibië waren waren we ook ons aan het oriënteren over waar we t.z.t. wilden gaan wonen, omdat we Zimbabwe als toekomstige verblijfplaats al hadden geschrapt. Op een dag kwamen we door Otjiwarongo, een schattig stadje met lanen vol bloeiende flamboyants, andere lanen vol bloeiende jacaranda's en dikdiks in de berm. Daar wilde ik t.z.t. wel wonen, dacht ik zo. Maar er was geen bridgeclub, dus het ging niet door. |
||||||||
|
||||||||
De jacaranda's, met hun fraaie blauwe bloemen, waren uitgebloeid, maar de flamboyants nog niet helemaal. Op de foto rechts hierboven is bovenin het fijne loof van de jacaranda te zien. Otjiwarongo zelf was wel twee keer zo groot geworden, moderner ook en de dikdiks (foto van internet; ze zijn altijd met z'n tweeën) waren verdwenen. | ||||||||
|
||||||||
Ik had door de droogte pijnlijke ogen en veel last van het felle licht gekregen. Gelukkig kon ik hier bij de apotheek geholpen worden met 2 soorten oogdruppels: voor overdag als nodig en voor 's nachts. Het ging na de eerste druppels gelijk een stuk beter. Wat moet je in Afrika, als je niet kunt kijken? | ||||||||
|
||||||||
Het liep natuurlijk wel tegen kerst, al voelde het daar niet zo. Pompbediendes droegen een muts en in een winkelcentrum kwamen we een zwarte Santa tegen. Zijn assistent was trouwens zwart, haha!!!, maar ook nog een vrouw en tevens nar. Dubbele discriminatie? We dronken koffie in een apart daarvoor ingericht hoekje van de supermarkt en begonnen aan de lange tocht naar Etosha. | ||||||||
|
||||||||
De lange ritten zijn vaak tamelijk saai: rechte wegen, weinig verkeer,
geen opwindend landschap. Wel grappige bordjes langs de weg: overstekende
wrattenzwijntjes - veel gezien, maar ze staken niet over - en
dergelijke. Er zijn er nog meer, maar die moet ik nog opzoeken. Maar
uiteindelijk kwamen we aan in Etosha, waar we in het park logeerden. We kregen huisje 32 in Okaukuejo en dat viel een beetje tegen na de schitterende lodge van gisteren. Het was een beetje smoezelig, de douche b.v. was niet schoon, een lamp kapot, er was geen zitje, het was er druk, maar ja, als we gisteren in een tent hadden geslapen hadden we het er w.s. fantastisch gevonden. Veel mensen, veel bedelende vogeltjes en dat is altijd wel leuk. Rechts iets verderop Masked weaver, een veelvoorkomende soort met een mooi nest.
|
||||||||
|
||||||||
Ik zag wel al direct een oude bekende, twee zelfs: de hop.
De foto is niet goed, maar de enige die er is. Zelfde geluid als de hop in
Frankrijk, dus hij zal hier wel op vakantie zijn.
Er waren ook grondeekhorentjes en, wonderlijk, honderden witte, heel onrustige vlindertjes, die veel in een bepaalde, onbekende boom zaten. |
||||||||
|
||||||||
17/12 Nu zitten we een hele dag in Etosha, dus als je niet van beestjes kijken
houdt dan kun je een heel stuk overslaan!
Etosha is een enorm reservaat, zo groot als half Nederland en enorm droog. Bijzonder is een salt pan, een uitgestrekte vlakte met een zilte bodem en die vlakte is zelfs zichtbaar van uit de ruimte.
Toch leven er in Etosha heel veel dieren, want er zijn een flink aantal waterholes - gedeeltelijk door mensen gevuld met behulp van pompen - en bij die plassen komt er van alles drinken. Wij hebben o.a. ergens ongeveer 95 olifanten gezien. Daar kun je naar blijven kijken! Veel spelende tieners in het water. Een aantal hele kleintjes, die goed afgeschermd worden, zodat je ze maar met moeite te zien krijgt. Groepen die gaan en groepen die komen en soortgenoten begroeten. Je hoort ze amper lopen, maar soms wordt er getrompetterd of klinkt het rommelende geluid waarmee ze 'converseren'. Ons viel het op, dat er niet één bij was met lange slagtanden; meer dan ik schat 35cm hebben we niet gezien en mooi wit waren ze ook niet. Rara! |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Andere dieren waren er uiteraard ook, zoals beisabokken, tsessebe, soort hartebeest, foto rechtsboven, één armzalige neushoorn met afgezaagde hoorn (niet dat die hoorn zo afgezaagd was, maar tegen het stropen), impala's, kudu's, gnoes en natuurlijk zebra's; hier met een springbok op de voorgrond. | ||||||||
|
||||||||
Verder waren er allerlei vogels, zoals dit
statige exemplaar: de kori bustard: groot beest, 1,35 m hoog! Rechts onderin iets kleins met een rode kop: onbekend....
|
||||||||
Ko vindt vogels inmiddels ook wel leuk en hij is redelijk goed in het fotograferen geworden. Hieronder Abdim's stork en crowned plover . | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
18/12 Vandaag reden we door Etosha naar het oosten. Eindeloos vlak land, waarbij je aan het Troika-lied van Drs P. moet denken. ...waarbij men zich gelukkig prijst dat er geen leeuwen zijn ... o, nee, die waren hier wel degelijk, alleen hebben wij ze deze keer niet gezien. We zagen ergens twee kleine, blauwige kraanvogels, maar de foto's zijn niet goed. | ||||||||
|
||||||||
Halverwege stopten we voor koffie/lunch in de lodge Halali, zag er mooi uit en
ze hadden er kaarten en postzegels! Verder naar Numatoni, onze volgende
verblijfplaats, met dreigend onweer. We kregen huisje 13 van wat op het eerste
gezicht een fraaie indruk maakte, maar er was een raar verzonken bad (vreselijk
voor wie het moet schoonmaken), er was al een tegel uit de muur en de hendel van de
w.c. was kapot. Er liepen patrijzen rond en er was ook een drinkplaats met tribune: niks te zien. We hoorden wel een leeuw in de buurt. |
||||||||
|
||||||||
18/12 Iemand kwam waarschuwen dat we een platte band hadden. Maar er komt ook altijd direct iemand helpen. En nog iemand. En nog iemand ... | ||||||||
|
||||||||
Voor mij - Erna - is er dan weinig anders te doen dan wat rondlopen en - kijken (hé, ze doen al aan afvalscheiding!), vogels kijken (neushoornvogel) of een bloemetje fotograferen (Tribulus terrestris, een heel algemeen, vrolijk bloemetje in de berm). | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Maar voor Grootfontein was er ergens een meteoriet te bekijken. Die hadden we
nog nooit gezien! Hij heette 'Hoba' en kwam ong. 80.000 jaar geleden naar beneden.
Hij was
inderdaad enorm, de grootste meteoriet ter wereld. Hieronder een close-up. Gek genoeg is dit toch echt wel iets bijzonders, maar het was nog niet eens makkelijk om hem te vinden. Een paar km vóór Grootfontein rechtsaf en dan nog een km of 15 over een bushroad. |
||||||||
|
||||||||
In Grootfontein vonden we, ook met enige moeite, een plek waar we (vieze) koffie dronken. Ook zagen we er een paar keer een fraai uitgedoste Herero vrouw, ik heb er eentje stiekem nét op de foto hieronder, helemaal links in het geel; we zagen er eentje in een paarse outfit en eentje in donkerblauw met witte noppen. Foto rechts is van internet. | ||||||||
|
||||||||
We logeerden uiteindelijk in Kaisosi, huisje 13, de trap op. Het lag aan een rivier, veel jacana's - alle foto's slecht. 's Avonds een tocht op een boot gemaakt, we waren de enigen en niks te zien, beetje katterig, voor zowel ons als de gids op de boot! Wel een stuk of 15 jongetjes aan de overkant (Angola) in het water; er waren twee volwassenen bij, dus het zal wel veilig zijn geweest, maar zwemmen in rivieren in Afrika roept toch altijd direct beelden op van krokodillen, nijlpaarden en bilharzia ... | ||||||||
20/12 Wederom een eind rijden. We bekijken vooral de hutjes, met een artistieke kap, met een aardige ligging, met een zonnepaneel op het dak of met de Toyota naast de deur. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Ko ging 's middags terug naar Divundu omdat de band van de auto nog steeds min
of meer lek was en ik amuseer me dan wel met kijken. Tegenover het balkon dus
die kreek, met veel papyrus erlangs, van een heel fijndradige soort. Daarin
waren thickbilled weavers bezig met ...? verzamelen van nestmateriaal, zo
bleek later. In bomen ook een paradise flycatcher. Ik zoek een paar
plaatjes op internet: vogels fotograferen moet je aan Adri de Groot van
Vogeldagboeken overlaten!!! Giant kingfisher, links zelf, rechts internet. Daaronder paradise flycatcher, en thickbilled weaver, zelf en internet, wel met dezelfde fijne papyrus. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Maar ineens ontstonden er vrij forse kringen in het water en zag ik een glimp van iets groots ... een OTTER! Nooit eerder gezien. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
De gid vertelde ons dat er behalve de zgn 'big five' (olifant, leeuw, luipaard, neushoorn en buffel), die iedereen wil zien blijkbaar, ook een 'ugly five' zijn: wrattenzwijn, maraboe, gier, hyena en gnoe. Wrattenzwijntjes en wildebeesten vind ik zelf altijd leuk. Ik hoef geen krokodil of buffel ... ieder zijn smaak! Hij vertelde ook, dat een zebraveulen even lange poten heeft als andere zebra's, zodat het tussen volwassen dieren niet meteen opvalt. Dat had ik nog nooit gehoord, leuk! | ||||||||
's Middags gingen we op eigen gelegenheid nog eens terug en fotografeerden met name de mooie gaai, die al in beeld geweest is, en zagen olifanten, kraanvogels, bavianen en een sabelantiloop. Kijken of ik daar de foto van kan terugvinden. Ja, gevonden, niet al te best, maar de enige die er is. Ik had hem, geloof ik, ook nooit eerder gezien. Lijkt op een beisa, maar groter en gebogen horens. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Camp Kwando was onze volgende bestemming. We hebben er niks gezien: veel regen, de eerste van het seizoen, en daar was iedereen blij mee, behalve de gasten. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
We hadden de afgelopen dagen altijd 's avonds voortreffelijk gegeten, dus kon het best een dagje lijen. Bij de SPAR in Kasane - ook de volgende dag, zondag, van 8 tot 8 open - haalden we wat boodschappen, brood (altijd een probleem in Afrika en nergens lekker, maar roosteren helpt!), een pakje soep en 2 paprika's voor erin, een doosje eieren, paté van gerookte zalm (smaakte als kattenvoer), een reep Lindt chocola en een blikje guava's. Ook moesten we de bekeuring gaan betalen en verder wilden we even langs bij Europcar, die in Kasane een kantoor zou hebben. | ||||||||
|
||||||||
De soep was zó scherp, dat het niet leuk meer was, iets met chili erin. Ik heb de paprika eruit gevist en opgegeten, maar de rest kon ik niet aan. Een hardgekookt ei is altijd wel lekker, een bakje koude guava's uit blik en we konden gaan slapen. Prima huisje, van alles wat nodig was voorzien. |
||||||||
24/12 Vandaag gaan we dan naar Nata. We hebben er 20 jaar geleden een beetje noodgedwongen, want problemen met een van de auto's, 4 dagen gelogeerd i.p.v. 2, maar dat was beslist geen straf. Ze hadden er een vogelvoerplek, waar je makkelijk een paar dagen kon blijven kijken, overal parelhoenders en bushbabies. Een stuk of 12 kamers, interessante insecten bij de lampen 's avonds, w.o. spannende bidsprinkhanen en heel aardige beheerders. We gingen eerst een km of 50 voor Nata lunchen. Medereizigers hadden ons gewezen op het bestaan van Elephant Sands. Een lodge met tenten op platforms rond een drinkplaats. We zagen al bij aankomst olifanten tussen de tenten door naar de drinkplaats lopen. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Nata Lodge viel een beetje tegen, maar dat kwam vooral door de herinneringen. In
die twintig jaar was de lodge een keer totaal afgebrand, doordat iemand in de
buurt een 'bushfire' had veroorzaakt (terrein in brand steken om het t.z.t. te
kunnen bebouwen), er een andere eigenaar was gekomen die het bij de verbouwing
ook flink had uitgebreid en het ook nog eens twee keer onder water had gestaan,
o.a. door een cycloon die vanuit Mozambique was komen aanwaaien. Het was nog steeds een mooie lodge, met een uitgebreide winkel met olifantjes en andere souvenirs + een hoeveelheid uiterst verleidelijke boeken, zoals een vogelboek dat was ingedeeld op kleur: rode vogels, gele vogels etc (niet bezweken) en een prima verzorging. Wij logeerden in tent 4. |
||||||||
|
||||||||
Er waren heel weinig bloemen, de bushbabies waren er niet meer, maar het ergste
was, dat die geweldige vogelvoerplek was verdwenen. Er stond een pretentieus
bord, maar er was geen vogel te zien, want volgens mij werd er helemaal niet
gevoerd. Ach, wat jammer, daar kon je 20 jaar geleden de hele dag blijven
kijken. Maar er was wat kerstversiering, het personeel liep met kerstmutsen en speciale kerstkleedjes sierden de tafels bij het diner. Waar het overigens zó donker was, dat je niet kon zien wat je op je bord kreeg, maar lekker was het wel: een prima curry! In de planning was een heleboel tijd voor niksdoen gestopt: je mail lezen (als er wifi was), een biertje o.i.d. drinken, puzzels maken, lezen en uiteraard: kijken! Als we 2 nachten blijven gaan we iets ondernemen en dat werd een excursie naar SOWA Pans, een 'zout'vlakte in de buurt. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
25/12 De gids kwam ons in alle vroegte halen met een vrolijke kerstmuts op zijn
hoofd. De SOWA Pan is een gebied vol plassen en nu in de regentijd, was het een
en al plassen. Hij vertelde me iets grappigs. Of grappig? Toen hij een kleine jongen was was hij een keer gestoken door een schorpioen. Zijn moeder had de schorpioen gegrepen en in het vuur gegooid, het beest weer uit het vuur gehaald en haar zoontje opdracht gegeven hem op te eten. Dat zou hem de rest van zijn leven immuun maken voor het gif!! Hij had het niet fijn gevonden ... |
||||||||
|
||||||||
Deze Marsh terrapin (moerasschildpad) graaft zich in en kan tot twee jaar ondergronds blijven. Pas als het gaat regenen en er plassen ontstaan komt hij tevoorschijn. We konden met enige moeite soms een glimp van die merkwaardig lichte oogjes zien, maar voor een foto was ie niet te porren. Deze dus van internet. We hebben ze echt veel gezien in plassen in de weg en vroegen ons af of ze niet massaal plat gereden werden. Verder hebben we hier vooral heel veel watervogels gezien. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
We hebben ook een hele tijd staan kijken naar een stuk of 8 pelikanen, die aan
het oefenen waren voor het kunstzwemmen bij de eerstkomende Olympische spelen.
Achter elkaar, allemaal één vleugel omhoog, twee vleugels omhoog, kop onder
water, vleugels naar beneden, kop omhoog, heel grappig. En nu snel naar huis, want
er komt boos weer aan. In de middag zijn we nog een keer terug gegaan, de
moerasschildpad trachten te fotograferen, wat gnoes gezien en zo. Bij de lodge een boom met roze pluisbloemen (dichrostachys) en in een struik een intrigerende cocon. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Na de stokstaartjes gingen we nog kijken bij Ntwetwe Pan en de N is een klik, die ik niet kan uitspreken ... Heel toevallig maakt ik een foto van de uitgestrektheid van het landschap met die Zuid Afrikaanse familie. Konden we elkaar een groot plezier doen met foto's, leve de huidige communicatie! | ||||||||
28/12 Ik heb maar één keer een mug gehoord (maar werd wel regelmatig gestoken
door zgn noseeyums), hoewel het stikte van de muggen in m.n de badkamer
achter het huisje. Er waren gelukkig klamboes, maar ik had niet eens het idee
dat die echt nodig waren. We hebben 's nachts geprobeerd het wat koeler te maken
en de ramen open te zetten: geen mug gehoord en ook in die badkamer niet één
keer gestoken, raar. Noseeyums - het woord geeft het al aan, zie je niet en hoor je niet. Ze slaan meestal toe tussen een uur of 4 en donker. Je leest of hoort er nooit wat over, maar de laatste keer in Afrika, Tanzania, 8 jaar geleden, ben ik een keer in tijd van ja en nee lek gestoken, gewoon 's middags na de activiteit van die dag. Gelukkig is het - in mijn ervaring - na 20 minuten klaar met de jeuk en het komt ook niet de volgende dagen terug. Dit was een heel fijne lodge, met veel aandacht voor mensen. Zo was er bij de bediening iemand die doofstom was, maar gewoon langs kwam om je eventuele bestelling op te nemen: moest je aanwijzen wat je wilde hebben, of met een viltstift even opschrijven. Prima! Helaas, na een heerlijk verzorgd ontbijt weer op pad. |
||||||||
|
||||||||
Van Gweta naar Maun was het eerste stuk prima en daarna een vreselijke 50 km
met gaten in de weg. Het blijft een vreemde gewaarwording: grazende olifanten langs de weg, zeker tegen de achtergrond van een moderne telecom- installatie. Verder natuurlijk koeien, giraffen, een schildpadje en hier en daar een afgekloven autowrak. Ook weer een plek voor ontsmetting en de laatste 100 km waren weer goed geasfalteerd. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Meestal waren we om een uur of 12 in de Lodge waar we die nacht gingen slapen en gelukkig viel er bij de meeste lodges ook erg veel te zien. Hier aan de rivier veel watervogels: Pied kingfisher, 'n soort ijsvogel, waarvan er flink wat voorkomen in dat deel van Afrika; Senegal coucal, zo'n 40 cm groot; Blacksmith plover; een heel algemeen voorkomende soort (kievit); of een Monitor lizard, die achter de overal ruim aanwezige duifjes aanzat. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Ook was er een enkel nijlpaard, dat zich af en toe liet zien, maar leuker nog: horen. Heerlijk geluid. | ||||||||
Maar er was een probleem: we konden bij de receptie geen safari naar de Okavango
boeken. Daar waren we wél voor gekomen en we zouden daarom ook 2 nachten
blijven. Er was geen 4wheel beschikbaar en ook geen gids. De enige gids zou met
ander gasten een tocht per makoro, een soort kano, gaan maken. Na rondvragen kregen we -via de receptioniste- contact met Andy*, die een eigen safaribedrijf in Ma'un had en wel als gids mee wilde gaan, in onze eigen auto. Volgende dag - 29/12 - dus weer vroeg (5 uur) op. In het donker reden we naar Moremi, het nationaal park van de Okavango, dik 100 km over vnl bushroad met koeien en ezels op de eerste 15 km asfalt! Asfalt is in de nacht lekker warm en de dieren erop hebben minder last van muggen. 20 jaar geleden trouwens waren dat hoofdzakelijk geiten. *) Andy Gagotshwane, www.suricatesafaris.net |
||||||||
|
||||||||
Voor het eigenlijke park zagen we langs de weg een paddenstoel. Ik had nog nooit in Afrika een paddenstoel gezien! Een heel apart soort: de bij een paddenstoel gebruikelijke zgn plaatjes zaten aan de buitenkant i.p.v. de onderkant van de hoed en verder leek hij wel wat op een puntige, donkerbruine vliegenzwam. Bloemen zagen we niet veel; hierboven Devil's claw, die zo heet omdat t.z.t. de zaden vol haken zijn, en daarmee aan de vacht van dieren komen te zitten en da's goed voor de verspreiding van de plant. | ||||||||
|
||||||||
We hadden mooie herinneringen aan de Okavango. Vooral aan een ontmoeting met 4
leeuwen, die in de vroege morgen voor ons uit kuierden op het pad waar wij in
een open jeep op reden, is ons bijgebleven. Deze keer zagen we helemaal geen
leeuwen. Wel veel watervogels, bij ons ontbijt uit de kofferbak, aan een meertje, zoals de fraaie zadelbek-ooievaar hierboven. En leuke Whitefaced ducks in het gezelschap van Hottentot teal. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
Rare verdroogde staken met bolletjes, die op phlomis lijken maar het niet zijn en een in het groen verdwijnende grond neushoornvogel, het waren er een stuk of 4, maar de camera staat niet altijd paraat. Beetje rare beesten, groot en log en veel rood aan de kop. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
We rijden langs een hele lange rechte weg naar Ghanzi. Onderweg keken we met verbazing naar de 'kunst' die er af en toe aan het begin van een weggetje naar een of ander dorp te zien was. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
En weer door naar onze volgende bestemming: Thakadu Bushcamp, huisje nr 1. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
We hoorden in deze lodge, dat er eindeloze wachttijden
konden zijn bij de grens met Namibië, waar we morgen moeten zijn. De Zuid
Afrikanen hadden 2 of 3 uur gewacht en waren toen weer naar Thakadu - 2 uur
rijden! -
teruggereden. Later hoorden we dat mensen 6 uur hadden moeten wachten! We hadden hem al eerder gezien, maar hier lukte het Ko een foto te maken van de Redbreasted shrike. Mooi, hè? |
||||||||
|
||||||||
31/12 Wij ondervonden geen problemen bij de grens (zagen wel een aantrekkelijke Crinum)
en konden vrijwel direct
doorrijden naar ons laatste verblijf, Kalahari Bush Break. Heel mooie lodge,
fraai gebouwd en een privé witte reiger in de tuin. Ook zag ik in een flits een
beeldschone vlinder, maar die was al weg voordat ik mijn camera te pakken had.
De foto is dus van internet en de naam wordt gezocht. 7/3: via Han Klein
Schiphorst de naam gekregen: Junonia hierta. Ook kregen we een heerlijke lunch voorgezet en konden we ons wat verpozen op het terrein, waar van alles te zien was, of een beetje lezen via een tablet, handig op reis! Mooie glansspreeuw, leuke specht en gezellige varkentjes wat verder weg. |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
En toen ging het mis en werden we allebei ziek met de beruchte reizigersziekte. Armoe! Meestal ga ik - Erna - voor de bijl, maar dit keer had Ko ook last. Van de jaarwisseling hebben we helemaal niets gemerkt! Ik heb wel de volgende morgen (nee, dank u, geen ontbijt) een kwartiertje naar buiten zitten kijken, naar gezellige wrattenzwijntjes, de vele vogeltjes en een enkele gazelle in de verte: vaarwel Afrika!! Want dit is mogelijk de laatste keer voor ons geweest. | ||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
De boekingen voor ons reis-idee werden tot volle tevredenheid uitgevoerd door www.outinafrica.com in Vlaardingen. |