Wie zijn wij? Ko en Erna, beiden rond de 80, ik een beetje erboven, Ko een beetje eronder, en dol op reizen. Ko heeft in Amerika en in Duitsland gewoond, ik in Indonesië in mijn kinderjaren en in Nigeria. Samen hebben we een flinke tijd in Frankrijk gezeten na ons pensioen. 
We houden allebei van warm en beestjes kijken en we maken ook graag bridgereisjes en -reizen. In Europa komen we heel graag in Engeland en Duitsland. Verder weg staat subsahara Afrika bovenaan de voorkeurslijst, maar we zijn ook een paar keer in Australië geweest, en in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Plus nog in een paar toevalligheden zoals Tunesië, Indonesië en Gambia. En niet te vergeten Costa Rica, wat een heerlijke bestemming, met ook nog lekker eten!

In 2020 - het jaar van de corona epidemie en niet kunnen/mogen reizen, besluiten we af en toe een huisje ergens in Nederland te huren, zodat ik, Erna, mee met met lievelingsamusement kan vermaken: beestjes en vogeltjes kijken. 

Je komt wel eens, per ongeluk of omdat het niet anders kan, in een foute kamer terecht. Zo logeerden we ooit in ons geliefde Zum Kreuz in het Zwarte Woud en kregen een kamer boven een ruimte waar zwaar gerookt werd. Dat is lang geleden en we waren minder assertief dan we nu zijn. 
Ook lang geleden werden we tijdens een bridgeweekend ergens in Limburg ondergebracht in een kamer naast de bar. Daar werd niet alleen zwaar gerookt, maar ook luid gekletst. We waren nog niet mondig genoeg om te protesteren, maar zijn wel direct nadat de laatste kaart gespeeld was vertrokken. Niet eens de prijsuitreiking afgewacht.

In Swaziland, waar we in 2005 een ietwat ongeplande reis maakten, werden we ondergebracht in wat hier thuis een 'kuthut' is gaan heten.  Je moest je dubbelvouwen om naar binnen te kunnen, het houtwerk was nét in de carboleum gezet, dus het stonk enorm, er was geen kast of een haak voor je kleding en geen plankje in de erachter liggende badkamer - die trouwens prima was - voor je toiletspullen.  Maar je zat midden tussen de dieren. Vanuit het badkamerraampje keek je uit op een nyala ... Mooi beest hoor, kijk maar op internet!

In Parijs, 2005? 2006?, moesten we de finale spelen van de Franse viertallencompetitie. Hartstikke leuk natuurlijk. Maar heel Parijs was vol, er was geen kamer meer te vinden, behalve in Hotel premier Classe. Dat klinkt best goed, vind je niet? Had je gedroomd. We kregen een kamer aan de straatkant, ongeveer naast een kruispunt met stoplichten. Zomer en warm, dus de ramen móésten open. Tussen 2 uur 's nachts en 6 u 's morgens kon je misschien even slapen. Niet alleen het verkeer was een probleem, het hotel zat ook vol jonge tieners, die een dringende behoefte hadden aan 's nachts over de gangen rennen.

Ook hadden we ooit eens het onzalige idee gekregen om in twee dagen naar Pierrerue terug te rijden i.p.v. de gebruikelijke in één ruk, en logeerden in een Formule 1 hotel in Noord Frankrijk. Daar moet je écht niet aan beginnen. Het is goedkoop en daarmee houdt ook alles op. Er waren geen handdoeken voor de gasten, dat was al vervelend, maar we zouden 's avonds thuis zijn en konden ons dus wel afdrogen met ons nachtgoed. Veel erger was dat de kamer niet voorzien was van een eigen badkamer/toilet. En dat je een kaart met een code had om je kamer in te kunnen. Alsof je die code nog zou kunnen produceren als je 's nachts naar de wc moest!

Elk soort lawaai is uiteraard hinderlijk. Soms is er een airco die bromt of zo en je niet uit kunt zetten. Ik slaap toevallig wel graag bij een egaal brommend geluid, maar sommigen vinden dat bijzonder vervelend. Een geluid dat hard is en met regelmaat terugkomt is altijd vervelend, denk maar aan een lekkende kraan of zo. 

Als we tegenwoordig een kamer krijgen waarin iets echt mis is, vragen we om een andere en die krijg je meestal wel. En anders gaan we weg. 

Het bed of de bedden vormen voor de hoteleigenaars waarschijnlijk echt een algemeen en niet op te lossen probleem, want op het gebied van bedden hebben de gasten, naar ik aanneem, zeer uiteenlopende wensen. De een wil zacht, de ander hard. Er zit weinig anders op dan de middenweg te bewandelen wat de matras(sen) betreft. Veel mensen houden van een tweepersoonsbed, anderen van 2 losse bedden. Ze moeten allebei lang en breed genoeg zijn. 
Ik ben vorig jaar nog uit een te smal bed gevallen, gelukkig niks aan overgehouden. Op mijn leeftijd breek je zomaar je heup! In 'The Stones', in de buurt van Salisbury, Engeland, voor de rest een prima hotel. Een zgn twijfelaar - tweepersoons, maar slechts 1,40 breed - met een kuil in het midden is, met eventuele muggen, ongeveer het ergste dat je kunt aantreffen in je hotelkamer. In zo'n bed kun je je nachtrust op je buik schrijven!

Het dek is een heel andere zaak. Het moet zowel warm genoeg zijn in de winter, als koel genoeg in de zomer. Een dik dekbed in de zomer is een ramp. Je zou de hoes van het dekbed moeten afhalen om koel genoeg te kunnen slapen en dan krijg je het aan het eind van de nacht koud! 

Hotelhouders, (air) B&B houders, Pensionhouders, Huisjesverhuurders: zorg voor keuzemateriaal!!! Dunne dekbedden zijn voor een habbekrats te koop bij IKEA en als grootverbruiker krijg je waarschijnlijk nog korting ook. Houd die dikke dingen voor het koele of koude seizoen. 
Als je dat niet lukt zijn er altijd nog de onovertroffen dunne fleece dekens. Ook daarvan heb ik er altijd eentje bij me, in de tas voor dagelijks gebruik - met ondergoed, toilettas en kleren voor morgen - tijdens een reis en ook in een vliegtuig. In een vliegtuig is het soms hartstikke koud en die aangereikte dekentjes voldoen vaak niet, vooral niet op lange vluchten als je bij de nooduitgang zit!!!

FLEECE

Een fleece deken heeft allerlei voordelen. Je kunt bij warmte dat dikke ding, dat het hotel levert, wegschoppen en je bedekken met je fleece, om maar eens wat te noemen. Maar als je reist in het warme seizoen en toch is het onverwacht koud? En toevallig heeft je gastheer of -vrouw nu nét eens gezorgd voor een lekker dun dekbed? Dan leg je je fleece onder het dekbed over je heen. 
Zoals gebeurde in Australië 2016. Het was midden in de zomer daar, maar het was slechts 12°. Ik heb een thermometertje aan mijn reishandtas! We komen met enige regelmaat in Australië omdat mijn dochter er woont, met mijn 2 kleinzoons ... 

Voor de mensen die logies verlenen: fleece is niet duur en redelijk makkelijk te wassen, alleen niet te heet, en het is in een mum droog. Dus logeerkamerverkopers: leg een stapeltje fleecedekentjes in de kamers  of meld ergens dat je er eentje kunt gaan halen bij de balie.

Wat een akelige kussens krijg je in (Zuid) Duitsland en Oostenrijk dikwijls. Ze zijn heel groot en vormloos. Je kunt er niks mee: proberen op te vouwen levert ook niks prettigs op.   

Tot slot: al die stomme decoratiekussens op je bed hebben geen enkele nutfunctie. De foto komt van een onbekend hotel en is gevonden op internet, maar we zijn zulk soort 'luxe' opgemaakte bedden al dikwijls tegengekomen.  Als je pech hebt liggen er een stuk of 10 kussens en dan nog zo'n lap op je bed. Kun je direct beginnen met opruimen!

Elk verblijf tegen betaling zou een dikker en een dunner kussen van normale afmetingen (60/40) p.p. moeten aanbieden. Kun je kiezen. Onbekend hotel, foto van internet. Hier geen flauwekul, 2 verschillende kussens en een goed nachtkastje. Maar aan die lampjes heb je vast niet veel als je wilt lezen.

We hebben wel eens in een kamer geslapen waarin een bad stond op een verhoging - er was een badkamer - maar er geen lamp bij het bed te bespeuren viel. (Captains Guesthouse, in Apollo's Bay ergens in de buurt van Melbourne, Australië). We kwamen daar meer onzinnigs tegen: de spotjes in de badkamer liepen (is dat een goed woord hier?) op een timer b.v. Stond je je tanden te poetsen, ging ineens het licht uit. Ook waren er geen glazen of zelfs maar plastic bekers aanwezig, alleen 2 kopjes, heel eigenaardig. 
Ook in Rudloe Manor, niet ver van Bath in Engeland, troffen we trouwens ook eens een bad in de slaapkamer. Ik heb nog ergens een gezellige foto van Ko in dat bad! Evenzogoed een fantastisch, sfeervol hotel, in een oud kasteel, ik kan het iedereen aanbevelen.

Heel vroeger, vlak na de oorlog hè, kon je nog wel eens echt vreselijke dingen aantreffen: een bed waarin duidelijk al geslapen was b.v. of ongedierte in je bed of kamer. In een guesthouse in Afrika liep eens een kakkerlak van bijna 10 cm door de kamer en het bed was ook niet fris. Maar ja, dat was in de vroege jaren zestig in de binnenlanden van Nigeria. Mijn echtgenoot at er paté van het huis, de waaghals!

Elke gast heeft een stoel nodig om haar of zijn kleren op te leggen gedurende de nacht. Het is tevens prettig als je op zo'n stoel ook zou kunnen zitten en b.v. naar de TV kunt kijken, die op elke hotelkamer aanwezig naast de Bijbel en de elektrische haardroger. In elke kamer een tafel(tje) plus twee stoelen: goed idee!
Een ding om je koffer op te zetten is niet absoluut nodig, als er maar genoeg ruimte is om die ergens te deponeren. Een plek om je jas(sen) op te hangen is ook plezierig, al zijn het maar twee haken

Daar gaan we: moeten douchen in de badkuip is LEVENSGEVAARLIJK, m.n. voor oudere personen. Ik ben over de tachtig en voor mij is het echt niks. Het risico om te vallen is heel groot! Als je graag een bad wilt, zoek dan een kamer met een bad plus een aparte douche. Voor verreweg de meeste mensen is een goede douche genoeg. 

De engste douche ooit troffen we in Venezuela, in Santa Helena, jaren 90. Foto van foto en ook nog van vóór het digitale tijdperk.  De douche bestond uit een leiding met koud water en een douchekop en op die kop een verwarmingselement van 220 volt. Dat element was door een gat in het plafond verbonden met het elektriciteitsnet via  bedrading, met daaromheen isolatieband. We hebben koud gedoucht.

Vaak kost het nogal wat tijd voordat je uitgevogeld hebt hoe je de douche aan de praat kunt krijgen. Gewoon opendraaien en dan de juiste temperatuur water krijgen uit een mengkraan, zoals we hier thuis hebben, is er meestal niet bij. Hoe vaak ik niet heb staan prutsen met eerst koud water en dan voorzichtig warm erbij, te heet, weer wat koud erbij, meteen steenkoud ... iedereen kent het verschijnsel! Maar in het laatste hotel waar we tot op heden hebben geslapen hadden ze gewoon een goede mengkraan en direct water op de juiste temperatuur. (Der Hirschen, Sankt Märgen, Zwarte Woud) 

Aan het begin van onze afgelopen vakantie troffen we ergens - Lochmühle in Mayschoss in de Eiffel - in de badkamer, die niet groter was dan 1,80 bij 1,80, een douche in een piepkleine cabine. Die douche was voorzien van vele knoppen, waarschijnlijk bestemd om je hele lijf te kunnen besproeien. De hoofdsproeier, groot, zoals bij een regendouche, zat in het plafond, recht boven je hoofd. Als je die aanzette was gelijk je haar nat, want de cabine was zó klein, dat je niet kon uitwijken. Om een nat hoofd te vermijden moest je de handdouche gebruiken. Daarvan was het ophangsysteem kapot, zodat je die douchekop aan een slang met de hand moest bedienen. Ergo: eerst de dop van de fles doucheschuim, dan het lichaam nat maken met handdouche; douche uit, koud!; je lijf inzepen, dan douche weer aan en afspoelen. En dan moet je je kont - die je er niet keren kon - nog reinigen! Met één hand!

Ik persoonlijk heb bezwaren tegen douchecabines: lekker warm als je erin staat en je krijgt het altijd koud als je eruit komt. Een inloopdouche heeft mijn voorkeur, al was het alleen maar omdat die makkelijker schoon te maken is. Dat geldt natuurlijk vnl voor thuis! Twee dingen zijn noodzakelijk: de douche moet zonder moeilijkheden te bedienen zijn en je moet je kunnen bewegen. Dat het heel simpel toch aan je eisen kan voldoen tonen de twee foto's hieronder: de badkamer van onze tent in Paperback Camp, Jervis Bay, Australië.

Het is prettig als je in de douche je doucheschuim kunt pakken. Soms zit het praktisch in een container aan de muur en hoeft die alleen maar vol te zijn. Anders is iets waarop je de fles douchespul kunt zetten noodzakelijk, maar helaas, hij ontbreekt menigmaal!
Het is ook handig als je vanuit de douche makkelijk bij je handdoek kunt. Het lijkt trouwens alsof nog nooit een hotel- of anderszins logiesbiedend bedrijf verzonnen heeft, dat het voor de gasten plezierig zou zijn als er twee handdoeken van verschillende kleuren zouden zijn. Al waren het maar handdoeken *) met verschillend gekleurde biezen of logo's. Zodat je weet welke handdoek van jou is en welke van je kamergenoot. Wij hangen altijd Erna rechts Ko links, zodat we op de hoogte zijn van wie welke handdoek is. Komt er een schoonmaakster en die hangt ze weer keurig ergens op. Weet je het niet meer. Daarom vragen we meestal aan de receptie, als we t/m 4 nachten in een hotel of zo blijven, om onze kamer NIET schoon te maken. Voor hotels lijkt het buitengewoon lastig om aan een dergelijk verzoek te voldoen, want steeds weer vind je keurig opgemaakte bedden en idem opgehangen handdoeken als je terugkomt van wat je ook gedaan hebt na je vertrek die morgen. Toch willen ze altijd (er hangt een mededeling in vrijwel elke badkamer) dat je omwille van het milieu niet dagelijks je handdoeken laat wassen. Je moet ze op de grond gooien, als je schone handdoeken wilt, toch? 

*) Vandaag sprak ik mijn schoonzusje en we hadden het even over dit vakantie/hotelproject en de gebreken die je in je logeeradres kunt tegenkomen. We waren het eens over iets onverwachts: we hebben allebei een hekel aan nieuwe, grote, dikke handdoeken. En die worden vaak als 'luxe' gezien. Maar je kunt je er niet goed mee afdrogen en dat lijkt me toch min of meer de bedoeling ervan. Geef ons maar een tamelijk vaak gewassen, normale maat, dunnere.

Het toilet moet bij voorkeur niet formaat kleuterschool w.c. hebben. Het is ook plezierig als je het toiletpapier zonder problemen kunt bereiken. Lastig hoor, als het achter je hangt, je je moet omdraaien om erbij te kunnen en daarmee de spoelfunctie van het toilet activeert. Vaak ook ontbreekt een borstel waarmee je je sporen kunt uitwissen. Het is ook prettig om toiletpapier aan te treffen waar je vingers niet meteen doorheengaan.

Ook een wastafel behoort zich op een normale hoogte bevinden. In het onlangs bezochte hotel in de Eiffel kwam de bovenkant van de wastafel tot halverwege mijn dijbeen! 
Een dergelijke hoogte is natuurlijk prettig als je naam toevallig Natasha is en je tijdens het groeien niet verder gekomen bent dan 1m55. Heel vervelend als je Tjeerd heet en ruim de twee meter hebt gehaald. Het is eigenlijk ook wel prettig als je in de spiegel boven de wastafel je gezicht kunt zien en niet alleen je borsten: je moet wel eens je ogen druppelen of je haar borstelen. Er zijn zelfs vrouwen die aan make-up doen!

Gebrek aan voldoende ruimte is een ander, zeer veelvuldig voorkomend probleem in badkamers. In een tweepersoonskamer mag je twee gasten verwachten. Die hebben gewoonlijk allebei een toilettas, maar niet de behoefte om hun spullen gedurende hun verblijf in die toilettas te laten zitten. Prettig ruim op de foto rechts, van de badkamer in een hotel in Mildura, Quality Inn, Australië.

Daar heb je heel wat ruimte voor nodig. En je zet je toilettas liever niet op de grond, toch? 
Er is vrijwel altijd een elektrische haardroger aanwezig. Die heb ik nog nooit gebruikt. Geef mij liever ruimte, een behoorlijk plank en liefst niet boven de wc. 
Als je zoals ik, dagelijks je ogen moet druppelen, is het essentieel dat je in de spiegel van de badkamer goed kunt kijken. Dus heb je a) een behoorlijke verlichting nodig en b) alsjeblieft geen spiegel met donker glas. Daar zie je er wel beter mee uit, maar mik je sneller mis met die oogdruppels.

Al heel lang geleden voorzagen de meeste hotels e.d. hun gasten van een stukje zeep in de badkamer. Toen we in de jaren negentig naar Venezuela gingen - en daar was men nog nauwelijks op toeristen ingesteld - vroeg de reisleidster ons, omdat ze dat soort dingen daar wel al hadden! of we vooral overal alle zeepjes, shampoo en zo wilden meenemen vanuit onze logeeradressen. Ergens in de loop van die reis brachten we namelijk een bezoek aan een gevangenis waar Henri Charrière, bijgenaamd 'Papillon' (er is een mooie film over hem gemaakt, met o.a. mijn lievelingsacteur Dustin Hoffman), ooit zou hebben vastgezeten*). Die bestond uit een soort van kooien waarin de gevangenen vertoefden, afschuwelijk. 
De gedetineerden gingen bijna uit hun niet bestaande dak toen we er aankwamen. Want de komst van onze reisleidster, een blond meisje van een jaar of 25 en een schatje om te zien, was niet alleen een welkome afleiding in hun gruwelijk bestaan. Ze nam ook van alles voor de zielenpoten mee: zeepjes dus en shampoo, maar ook kleding en schoenen. Ik ben het nooit vergeten.
*) Dat klonk interessant, maar is waarschijnlijk niet waar. H. Charrière heeft wel een tijd in Venezuela ondergedoken gezeten.

In de meeste hotels is er tegenwoordig wel iets van verzorgingsproducten op je kamer te vinden, maar er zit vaak niet veel gedegen organisatie achter. Het prettigst is de aanwezigheid van doucheschuim, los of in een container bij de douche. Je hebt het per slot dagelijks nodig en het lastig mee te nemen, want een fles met het spul in je bagage gaat wellicht lekken. Shampoo is wat mij betreft niet altijd nodig, ik was niet elke dag mijn haar. Een stukje zeep is ook plezierig, maar dat neem je nu weer makkelijk zelf mee. Hoewel een klein zeepdoosje met een klein stukje zeep erin in Nederland nergens te koop is!!! Tip: Je kunt een klein zeepje uit een logeerplek meenemen en bij Ali-express zijn kleine plastic zeepdoosjes te vinden. In Nederland bestaan die niet, geloof ik.
Het is wel raar als er in je badkamer 5 flesjes met verzorgingsmiddelen staan, waarvan 4 met shampoo en één met bodylotion. De huishoudelijke dienst heeft niet opgelet! 

Tenslotte vind ik zo'n klein prullenbakje met voetpedaal in je badkamer een crime. Zet gewoon een plastic prullenbak van IKEA neer, doe er voor mijn part nog een plastic zak in en de gast heeft er plezier van.

Subliem is een badkamer waar er vanzelf een klein lichtje aangaat als je er in de nacht moet wezen. Één keer meergemaakt, in Engeland (Coomview Farm, in de buurt van Great Torrington). Dat is nog een praktisch! Zaklantarentje bij je hebben en op het nachtkastje zetten trouwens ook.

Vaak bieden hotels de mogelijkheid om koffie of thee te zetten op je kamer. In Engeland vorig jaar was dat meestal zo, in Duitsland kom je het niet tegen. Van mij hoeft het ook niet, maar het is wel plezierig als het kan. Een kopje thee wil er altijd wel in. 

Het was er mooi, het huisje waar we logeerden was leuk en fraai gedecoreerd,  je kon in het restaurant lekker eten, maar het was onwijs koud, zó koud dat we een dag eerder zijn vertrokken. Kan gebeuren. Wat ik veel erger vond was dat er zo'n combinatie van koffiezetter en kopjes en zo stond, maar geen aparte waterkoker. Moest je het water voor je thee koken per koffiezetter. Je hebt geen idee hoe smerig de thee is die je dan krijgt! 

Ik vond Costa Rica geweldig, het zit er vol fantastische vogels en dan heeft een vakantie al snel aan mijn wensen voldaan. Je kunt er ook heel lekker eten en dat hadden we niet verwacht, rijst met bonen, en overal steeds nét anders. Het is wel een heel commercieel land, maar ik zou nog best eens terug willen.

In Oostenrijk hadden we onlangs een prima hotel, met een inloopdouche bijvoorbeeld, die direct water op de juiste temperatuur leverde. Maar het hele hotel stond vol met figuurtjes van Maja de Bij en er hingen plaatjes van Mickey Mouse aan de muur. Terwijl er toch voornamelijk volwassen personen in een hotel zullen komen logeren.
Tijdens die zelfde reis hadden we ook ergens heel originele wandversiering in de kamer: er hing voor de gasten een rugzak en een wandelstok, en op een houten haak aan een draad hingen boeken; bij ons een over de schilder Turner en een over Business. Ook op de gang bij elke kamer boeken. Leuk! (Der Hirschen, Sankt Märgen. Duitsland)

Een onderdeel van een reis dat zelden besproken wordt: stopcontacten,  de aan- of afwezigheid ervan in hotels en de hulpstukken die je daardoor onderweg nodig kunt hebben. 

Vaak zijn er in een hotelkamer of kamers van vergelijkbare functie, niet voldoende stopcontacten. Tegenwoordig moet je van alles opladen: telefoon, tablet, elektrische tandenborstel, noem maar op. Het is wel handig als je een paar apparaten tegelijk kunt aan de voeding kunt leggen en niet hoeft te wachten tot nummer 1 klaar is.

Door ervaring wijs geworden heeft Ko altijd een blok met 4 stopcontacten bij zich + een tas vol stekkers en kabeltjes. 
En als er helemaal geen stopcontacten zijn? Vroeger bestond er een soort verdeelstekker, maar die is inmiddels verboden en we kunnen het exemplaar dat we hadden ook nergens vinden na al die verhuizingen. Om die te kunnen gebruiken, zoals tijdens onze eerste reizen in Afrika, moest Ko de lamp uit de fitting draaien, verdeelstekker (met 2 stopcontactjes aan de zijkant) erin en in een daarvan de lamp weer in. 

Deze links (van de onvolprezen Ali express) zijn adapters die je kunt gebruiken in landen waren ze de elektriek anders geregeld hebben.  Links heeft een gewone fitting, maar links en rechts van het oranje knopje twee stopcontactjes en de lamp kan dan weer aan de andere kant er weer ingedraaid worden. Het witte ding heeft een bajonetfitting en een 'normale' fitting.  Handig om mee te nemen als je naar wonderlijke oorden vertrekt.

Op de foto hieronder: dat dikke ding linksvoor op de foto is een universeel blok, waarin van alles past. De blauwe stekkers daarboven zijn voor verschillende landen, die met die drie dikke poten direct erboven bijvoorbeeld is voor Zuid Afrika, Namibië en Botswana. 

Ko heeft wel eens een scheerstopcontact uit elkaar moeten halen om de batterijen van de videocamera's te kunnen opladen. Dus ook een spanningzoeker/schroevendraaier en twee kabeltjes met geïsoleerde krokodillenbekjes mee! Hij is voor géén stopcontact te vangen. 

Het ontbijt. Daar is meestal niet heel veel op aan te merken in de door mij gekozen prijsklasse. Mijn grootste bezwaren gelden op het gebied van de fruitvoorziening, zoals aan het begin van dit verhaal beschreven.
Ik vind ook smakeloze melk bij cornflakes niet kunnen, daar zou in ieder geval volle melk bij moeten worden aangeboden. 
Er hoort voldoende bruin brood te zijn en liefst ook een fatsoenlijk broodrooster. 
Warme hardgekookte eieren zijn niet erg lekker (dat vind ik tenminste), te zacht gekookte eieren met nog min of meer rauw eiwit ook niet en helemaal prima zacht gekookte, warme eieren: met gestold wit en zachte dooier, tref je zelden of nooit aan. Maar de kreet 'Hij kan nog geen ei koken' is dan ook belachelijk: het is echt niet zo heel gemakkelijk om een perfect zachtgekookt ei te bereiden. Bovendien is het discriminerend, want ZIJ kan het ook niet altijd. 
Mij doe je een groot plezier met warm, knisperend uitgebakken spek, maar daarvoor moet je meestal in Engeland zijn. 

In Duitsland heb ik net twee goed bedachte zaken waargenomen. In plaats van milieuvervuilend en oneconomisch kleine hotelbotertjes in zo'n minikuipje hadden ze een pak roomboter, opengevouwen op het papier, in een schaal neergezet. Ongebruikte boter kan na het ontbijt in de keuken gebruikt worden en er gaan niet weet ik hoeveel nog half gevulde containertjes de vuilnisbak in! Als er veel kinderen in het hotel zijn maken die er misschien een puinhoop van.
Ik zag ook een keer jam-automaatjes: je drukte op een knop en kreeg een precies goede portie jam toebedeeld. 4 soorten jam in het aanbod en ook hiervan geen weggegooide kleine bakjes.

Zelf neem ik trouwens altijd thee mee op reis, lekkere (citroen)thee is er bijna nooit.

De smakelijkste ontbijtjes krijgen we altijd in Afrikaanse lodges, met mango, tropische banaantjes of verse ananas; perfect gekookte eieren of prima roerei; knisperend spek. Het brood is er meestal wat minder - broodrooster absoluut verplicht - en de thee is ook niet om over naar huis te schrijven. Maar daarvoor in de plaats krijg je dan wel uitzicht op een leuke, lollige aap of een adembenemende vogel van het een of ander! 
Zulke lodges vind je meestal niet in een standaard prijsklasse. In mijn favoriete lodge, (NDUTU in Tanzania) betaal je tegenwoordig iets van 300$ p.p. per nacht (als je het zelf boekt) en dat is dan nog een eenvoudige loge, haha! Dan mag het ook wel perfect zijn! 
Voor de meeste mensen - en voor ons eigenlijk ook - is het verblijf in zo'n lodge onbetaalbaar, maar bij via een reisbureau geboekte reis  kun je het nog wel eens treffen. Reisorganisaties krijgen enorme reducties.

Wat mij, Erna, betreft is Ndutu in Tanzania het mooiste plekje van de wereld. Het ligt op de Serengeti vlakte, in een gedeelte waar veel bomen zijn. Ik kwam er in 1971 voor het eerst, toen ik met Guus, mijn eerste man, een reis in Oost Afrika maakte met een aantal biologen. Ndutu was de plek van waaruit Jane Goodall en haar toenmalige echtgenoot, de fotograaf Hugo van Lawick, onderzoek deden naar o.a. hyenahonden. Ik heb hen daar één keer gezien. De eigenaar van de lodge was ene George Dove, die naam is natuurlijk blijven hangen, want (Kees) Doove, helaas al lang geleden gestorven, was in mijn jonge jaren mijn buurjongen en beste vriend. Hij was ook een deelnemer aan deze reis. George Dove kwam een keer mega in beeld in de film van Haanstra over Serengeti, een markante kop met een grote snor. In Ndutu logeerde je toen in kamers met een 'platje' ervoor, alle kamers met zicht op een meer een paar honderd meter van de lodge vandaan. Tussen de lodge en het meer liep er van alles, voornamelijk gnoes, maar ook impala's of een enkele leeuw. Er was altijd wat te zien. Het allermooist was het uitzicht, met die Afrikaanse bomen en dat meer. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik eraan denk.  De foto is van 2010, toen kon je het meer niet goed meer zien door de begroeiing. Er waren niet eens zo veel kamers en 's avonds at je wat de pot schafte, goed, maar eenvoudig. Bij het eten verschenen vrijwel iedere avond twee genetkatten op de balken boven de eetzaal. Ik ben er daarna nog 3 keer geweest, o.a. de eerste keer dat Ko en ik samen 'op safari' gingen, in '87, weer met een groep biologen. De laatste keer was in 2010, toen gingen we samen een week naar Tanzania om ons 25-jarig huwelijk te vieren.  Het was groter en commerciëler geworden, het uitzicht was veranderd. Uiteraard, bomen groeien of vallen om. De civetkatten waren er nog altijd en het was er - ondanks slecht weer - nog steeds verrukkelijk.

Niet dat in Afrika altijd alles maar geweldig is, hoor! In Halali Lodge, een betrekkelijk nieuwe lodge in Etosha, het beroemde wildpark in Namibië, troffen we een verzonken bad - hoe verzin je het! lekker voor degene die de kamer moet schoonmaken - met al een tegel uit de muur erboven, en een toilet waarvan de hendel niet werkte ...
In Thakadu Bush Camp, Botswana, hadden we geen plek voor toilettassen in de toch ruime badkamer. Erger was dat de klamboe te klein was: je hebt niks aan een te kleine klamboe!

De bedden in onze kamer stonden een eind uit elkaar en er waren muggen. Ai! Maar het vreemdst was de afdeling badkamer: we hadden er eentje voor onszelf, met een sleutel voor als we die wilden gebruiken. Andere mensen logeerden in een kamer aan het eind van dezelfde gang met hun badkamer naast de onze. Ingewikkeld.
Op die gang stond een soort dressoirtje met daarop een elektrische waterkoker en een paar kopjes, plus een koelkast. Met die voorzieningen moest je maar zien dat je een ontbijt binnen kreeg, want ergens zitten was er niet bij.

De maaltijden waren voortreffelijk, m.n. 's avonds. Heel ruime keus, heerlijk klaargemaakt, maar wel overdadig. Ik heb me elke avond afgevraagd waar al dat overgebleven, zalige voedsel naar toe zou gaan ...
's Morgens miste ik lekker bruin brood en smakelijke kaas, maar er was tot mijn genoegen veel knisperig gebakken spek en precies goed klaargemaakt roerei. 's Avonds had er een karaf water op tafel moeten staan. 
Verder was het er erg vol en die indruk werd versterkt door een overdaad aan behoorlijk lelijke kerstversiering. Op elke tafel b.v. een neppig klein boompje, dat neemt alleen maar plaats in beslag. Wat ik erg leuk vond was, dat er een grote groep geestelijke gehandicapten was, met veel begeleiding, op het feest op Oudejaarsavond. Ze hadden enorme lol, echt leuk. Daar was ook voortreffelijke muziek, maar met al die mensen en al die versieringen ook heel vermoeiend. Maar toen wij gingen slapen stonden er overal halfvolle flessen met 'bubbels'. Zou dag gewoon zijn weggespoeld? Dat kan toch ook anders? Ja, ik ben van voor de oorlog en verspilling vind ik vreselijk! 

Bij het personeel was één chagrijnige oudere meneer en één onvriendelijk juffrouw met een ruim zichtbaar welvende boezem, maar m.n. de jongen die in de eetzaal bediende (leek op mijn schoonzoon, beetje baardje) was heel vriendelijk en zijn vader, die op Oudejaarsavond kwam helpen en verrukkelijke garnalen stond te wokken, ook. Ook het kamermeisje was aardig.

Te boeken via Booking.com, want als je dat aan de balie doet ben je twee keer zo veel kwijt. (We hebben één dag bijgeboekt). 

Later: het houdt me in mijn hoofd bezig. We hebben vaker een huisje gehuurd, met Ko's ouders, met Joke en kinderen, met mijn kleinzoons, nooit zulke koude vloeren. Vroeger heb ik ook weet ik hoe vaak in Daalbroek, het vakantiehuis van de Collée's in het bos bij Rekem/België, gezeten. Ook bij strenge vorst: ik zie de kinderen nog schaatsen op de grote vijver! Het huis is nu van mijn dochters: vorig jaar zijn we er nog met de jaarwisseling geweest: ik ben een eersteklas koukleum en het was er zeker niet te koud. Geen vloerverwarming!

Lang geleden huurden Ko en ik een keer een huisje op een van de Canarische eilanden, La Gomera. We kwamen er laat aan, want na de vlucht moesten we nog met een boot en een taxi? een huurauto? Het was al dus donker en het huis was ook niet erg goed verlicht. De volgende dag ontdekten we dat het huis niet was schoongemaakt en dat de handdoeken en het beddengoed door vorige huurders waren gebruikt. De douche deed het trouwens ook niet. Gelukkig hadden we het via de NBBS, die er toen nog was, gehuurd, want de eigenaresse vond het maar onzin dat we gelijk weg wilden!! Ik krijg nog de rillingen als ik eraan terugdenk.
De NBBS zorgde voor een prima appartementje, waar niks mee mis was.

Ik heb wel zo'n vermoeden dat er aoutâts in het gras zaten en je kon het gras nauwelijks vermijden op weg naar je geparkeerde auto. Later: ja. 5 aoutâtsbeten opgelopen, maar ze jeuken gelukkig niet heel erg.
Uitzicht op de dikste olijfboom ooit.

In Tarare (omgeving Clermont Ferrand) logeerden we in Le Manoir en dat was fantastisch! Ruimte genoeg, een beeld van een blote juffrouw in de douche, leuke tegels op de vloer, een bijzondere kraan op de wastafel, verschillend gekleurde handdoeken en een alleraardigste gastheer. Perfect!!

Er stonden wat stoeltjes en tafeltjes voor ontbijtgasten, bijna in de winkel zelf. Daar kwam een meneer brood halen. Hij had een baard en droeg een korte broek, had blote benen en sandalen aan de blote voeten. Op de achterkant van zijn welgevormde kuiten had hij links een 30cm grote tatoeage van Maria en rechts, even groot, het Heilig Hart. 'Dat is vast een pastoor' zei Ko.