2018
Naar de onderkant van de pagina.
Wie nog wat meer van 2017 wil zien kan hier terecht:  Jaaroverzicht 2017  of klik op 2017 in het menu

29 december Vuurwerkvluchtelingen, noemt Ko ons. Wij smeerden 'm en zijn gaan bridgen in  Drenthe! Het landschap is er wat aardiger dan hier: bomen tussen de polders. Kunnen de koeien als het warm is ook in de schaduw staan! De groene streep in de weg geeft aan dat je hier100 mag.

We gingen dus ook bridgen, in een flinke groep, 25 paren! waaronder een stel goede spelers. jonkies uit Amersfoort, maar ook veel thuisbridgers die voor Sinterklaas speelden en dat leverde ons hoge scores op. ik geloof niet dat wij eerder in onze bridgecarrière een resultaat van 74% over één zitting hebben gehaald ... 

Foto van slotdrive moet nog komen
Het eerste bezoek was aan Noor en Tjeerd, die nu dus in Drenthe wonen helaas, en dat was als vanouds heel gezellig. We gingen kijken in hun a.s. boerderij, waar nog druk verbouwd en gewerkt wordt. Deze stokoude muur blijft zoals ie is, als decoratie. 
We moesten dringend een gummetje hebben voor crypto's en zo, en gingen naar een kantoorboekhandel ergens en ook nog even voor fruit en iets hartigs naar een supermarkt ernaast, waar dit meisje met een zwaarbeladen oor aan de kassa zat. 

De volgende dag was Orvelte aan de beurt, en we gingen later op zoek naar een wandeling met hunebed, maar troffen slechts mammoets. 

In sommige fraaie dorpen stonden fraai rietgedekte boerderijen vlak naast elkaar. Je vraagt je af hoe dat zo kan, want bij een boerderij 'hoort' toch veel land?

28 december. Verse gember is hartstikke lekker, in b.v. zelfgemaakte bami of rijst/spekjes/erwtjes/prei/dragon (dat ik maak door spekjes uit te bakken, er gember, een volle eetlepel gedroogde dragon en knoflook bij te doen en dan in fijne ringetjes gesneden prei en doperwtjes uit de diepvries erbij te doen en als alles min of meer gaar is mengen met gekookte rijst en eten met een klein scheutje gembersaus). Mmm!

De buurtsuper heeft zelden verse gember, maar rond kerst wel. De gemberwortel moet een glanzende schil hebben, anders is ie uitgedroogd en vezelig. Je breekt een knol af van een stuk dat er goed uitziet en betaalt 25 cent aan de kassa! Net een scherp mesje schillen en in kleine blokjes snijden. De lege sambalpotjes van de Chinees heb je natuurlijk gewassen en bewaard en die vul je nu met de gember en in de vriezer ermee! 

26 december. Ter gelegenheid van Kerst kwamen 2 dochters (en Stevie) eten en met dochter 3 hebben we even met z'n allen geskyped. Tinka maakte heerlijke pompoensoep en ik had even moeite met bedenken hoe het machien voor de aardappelkoek ook weer werkte, maar ik had Ko er nog niet bij nodig. En die koek was heerlijk!

Ik maak me wel wat zorgen over het plotseling iets niet meer weten hoe (citroenpudding, aardappelkoek) en zie dan als het ware al een hersenopname met van die kleine witte vlekjes erin .... oei! Evenzogoed had ik gisteren in no time op eBay Australië een spel gevonden waar Tinka van meldde, dat Claire er al lang naar op zoek is. Vannacht loopt de veiling af en ik heb goede hoop op winnen. De verkoper waar ik al mee ge-e-maild heb (correcte spelling, nét nagekeken via de computer!!) had geen moeite met een koopster in Nederland ... 
Het zou logisch zijn als het ook 'geskypt' moet zijn, maar skypen staat nog niet in van Dale op de computer.

24 december. Vandaag wist ik niet meer precies hoe ik de citroenpudding moest maken, die ik toch weet ik hoe vaak heb bereid voor feestelijke gelegenheden. De hoeveelheden had ik genoteerd, maar de rest was blijkbaar vanzelfsprekend... Gelukkig dat Joke het proces had opgetekend!!
22 december. Ik vind het een van de lekkerste vruchten die ik ken: pomelo's. Ze zijn er altijd maar kort, november/december, en ze zijn zelden echt lekker, want meestal te droog. Dat kun je helaas aan de buitenkant niet zien. Ze zitten ook nog eens altijd ingepakt in plastic met nog een netje eromheen. Je kunt proberen hun sappigheid te schatten door ze op je hand te wegen, maar dat garandeert nog niks! 

Sinds we weer in Nederland wonen heb ik pas 2 keer een echt lekker exemplaar gevonden. Bij NB onze eigen MCD super, waarvan ik de groenten- en fruitafdeling bepaald niet geweldig vind.

Deze is van vandaag (ik had er al een van Dirk in de Winkelhof, maar mwah!): precies zoals ie moet zijn, roze van binnen en vol sap en dat is meer Wow!! Bij de MCD!

Wij sturen al jaren geen kerstkaarten, maar dat betekent niet dat we niemand 'een gezegend, vrolijk, gezellig, lekker kerstfeest' zouden gunnen. Integendeel!! Heb het ook goed in 2019, blijf gezond en lach veel!

21 december. Muts' favoriete positie: (ik op de bank en) zij naast me, zo klein mogelijk, kopje en 3 pootjes in mijn hand. Lief hè?
Ik heb een tijd zitten staren naar dit etiket. Onder de witte vlek staat 'leven', de vlek komt van de flits. Wat zou een Surinaams uitloopei zijn?  Eieren lopen uit als hun schaal barst tijdens het koken, toch? 
15 december. Lang, lang geleden gingen Ko en ik 2 achtereenvolgende jaren naar de paranormaal beurs in de Pieterskerk. Ik ging beide keren naar dezelfde waarzegster en die voorspelde me - ook beide keren -  dat ik 79 of 80 jaar zou worden ... Nog 'n paar weken en ik ben van de voorspelling af! Of zou de waarzegster zich vergist hebben?
Ik kon het woord paranormaal niet bedenken vandaag en gisteren was gelatine buiten beeld. De oude dag brengt ook eigenaardige zorgen met zich mee.
13 december. En nu zitten we weer in die rare tijd tussen sinterklaas en kerst. Kun je geen behoorlijke afspraken maken, pakjes worden niet op tijd bezorgd, het is vaak veel te zacht voor de tijd van het jaar (nu even niet) en allerlei mensen zitten nu al in de stress over hun a.s. kerstdiner. 

Ook de tijd van de kerstdiners is voorbij: met Claire in Australië en Tonkie altijd druk, druk, druk, zit het er niet meer in. Is het de moeite waard om het met veel tijd en zorg gemaakte kerstkleed te strijken? 

De boom staat hier, opgetuigd en wel, op zolder en Ko gaat hem tussen 15 en 20 halen. De kerstgroep, met al die schapen, waar we ooit zo'n plezier aan beleefd hebben, is naar M., maar we hebben hem nooit meer gezien. 

Zou het gewoon de ouwe dag zijn dat we zo veel minder plezier aan beleven? Hoewel ... kerstliedjes zijn nog altijd leuk, we gaan naar een speciale kerst-in, en misschien komt mijn geliefde Coca Cola reclame nog langs bij de BBC, Ko heeft 2x het laatste stukje gezien, dus hij moet er nog zijn.

5 december. Jammer dat het sinterklaasfeest ons al jaren de neus voorbijgaat. Voor een leuk feest heb je een flink stel mensen nodig, liefst met kinderen, en dat zit er niet meer in. Ik heb het altijd het leukste feest in Nederland gevonden, maar de zwartepietendiscussie heeft het minder aantrekkelijk gemaakt. Ik begrijp van beide partijen het standpunt, maar jammer, dat het niet met elkaar eens zijn met zo veel narigheid gepaard moet gaan. 

De foto, van Linda, geeft het geheimzinnige en spannende goed weer. 

28 november. Zo'n hele druilerige dag is prima om een kerstmarkt te bezoeken. Marleen kwam me halen, wij naar de Bosrand. Feestelijk entree met twee enorme kerstkransen vol lichtjes. Overal veel lichtjes trouwens. Busladingen bejaarden die een dagje uit hadden en zichtbaar genoten, maar soms zaten te slapen in hun rolstoel. 

Niet gekocht, maar wel met belangstelling bekeken: de engel links was zoals ik hem ooit had voorgesteld toen ik mijn kerstgroep maakte, groter dan de rest van de figuren en van binnenuit lichtgevend. 20 jaar te laat gevonden ...

26 november. Claire stuurde ons een heel leuk cadeautje, althans het idee was erg leuk: ze liet, bij Ravensburg NB, een puzzel maken van een door haar gemaakte foto van 3 kangoeroes in een dor landschap. 
Waar ze geen rekening mee gehouden had was met de moeilijkheidsgraad: 1000 bruine stukjes met een enkel plekje wat lichter. De stukjes liggen zorgvuldig verdeeld in spookjes, 2 puntjes, 2 lussen, en  één puntje + één lus op de puzzeltafel. Zie hieronder. Die lichtere stukjes kan ik wel aan, maar daarná wordt het gecompliceerd, want je moet op de vorm afgaan. 3 stukjes per uur, het gaat wel héél lang duren! Hoewel, ik heb net één kangoeroekop gevonden ...

20 november. Bridgeverhaaltje.
Wij speelden gisteren in de Eendenkooi, viertallen. Op een gegeven ogenblik opende Ko 1 schoppen. Ik had er maar twee, maar had zelf wel een leuke opening met een 6kaart ruiten: Aas/heer/vrouw/xxx en antwoordde: (Stop* = 10 minuten je adem inhouden, zeg ik altijd voor de grap) 3 ruiten, want, zo dacht ik, dat belooft een opening met een 6kaart ruiten. Mis!!! Niet zo heel lang geleden hebben wij nl. de zgn Bergen raises in ons systeem opgenomen en daarin belooft, als antwoord op een openingsbod in een hoge kleur, 3 klaveren = 4krt mee met 6-9 punten en 3 ruiten = 4krt mee met 10-11 punten. Ko alerteerde netjes en legde de tegenpartij uit wat mijn 3 ruitenbod beloofde. SHIT!!
Vervolgens dacht hij even na en bood 4 schoppen. Ik vond, dat ik de verantwoordelijkheid van mijn misser zelf moest dragen en bood 5 ruiten. De tegenpartij wilde weten wat dat betekende en Ko legde uit, dat dat exclusion was, hetgeen wil zeggen dat ik de azen opvroeg, maar daarbij geen belangstelling had voor ruiten aas**). Nogmaals SHIT!! Ko bood daarop 5 harten en ik was helemaal de weg kwijt en dacht dat het een controle voor schoppen was. (Maar hij gaf 3 keycards aan voor een schoppencontract, t.w. schoppen Aas, -heer en klaveren aas). In uiterste wanhoop heb ik, tot Ko's stomme verbazing, gepast. Ik was bang dat we kwetsbaar in een te hoog schoppencontract zouden uitkomen en omdat alles mijn schuld was, konden we beter down gaan in een idioot hartencontract ... Hij vertrok geen spier van zijn gezicht, trouwens. Hij had toevallig 4 harten mee, miste allen Harten aas en -heer en scoorde 100%. 4 schoppen wordt precies gemaakt, 5 ruiten niet.

*) Na een stopkaartje hoort de volgende bieder 10 seconden te wachten voor zij/hij een bieding neerlegt.
**) Normaliter zou 5 ruiten = exclusion bij mij een renonce ruiten beloven. Het bod bevreemde Ko nogal, gezien hij zelf een renonce in die kleur had, maar hij kwam niet op het idee dat ik er een zootje van zat te maken!

11 november. Serendipity ... Rommelmarkt in de Eendenkooi, Ko en ik gingen even kijken. Er was niet veel interessants, maar ik kwam de geluidstechnicus tegen, die lang geleden Bij Nic de Tombe werkte. Een vrolijke man waar je erg mee kon lachen. Ik had hem in geen járen gezien. Op weg naar huis kwamen we een andere man tegen, die vroeger in Zoeterwoude woonde, maar al voordat wij naar Frankrijk gingen met zijn vrouw naar het oosten van ons land was verhuisd. Ook die had ik 15 of 20 jaar geleden voor het laatst gezien. Beide mannen heetten Frits!
3 november. Heerlijk weer vandaag, dus Ko gaat buiten aan de slag om een schuilhut voor de vuilnisbakken te maken.

Karwei geklaard. De vuilnisbakken zijn niet uit zicht, maar het ziet er een stuk gezelliger uit, dank zij handige Ko. 
2 november. Vandaag wordt mijn jongste zus 84. We gingen samen met haar, Paula, Kees en Margriet lunchen. Gezellig, want zo vaak zien we elkaar niet meer. Hier Kees in een onderonsje met Trees. 
1 november. Ik houd niet van november, maar over een week of 4 is het weer voorbij. De bomen zijn trouwens nog verbazend groen en dat terwijl je weet, dat ze over dezelfde 4 weken kaal zijn!
De vuilnisbakken in de tuin zijn niet erg mooi om naar te kijken en dus heb ik verzonnen dat er een overkapping omheen zou kunnen, met bovenop een bak waar 's zomers de geraniums e.d., nu op de grond, kunnen staan. Als ik iets bedenk, kan Ko, met zijn 2 rechterhanden, het maken!! De kosten van hout zijn niet gering, zeker niet bij de firma waar de schutting vandaan komt, maar in de buurt van Katwijk zit een bedrijf in allerlei gebruikte materialen, vnl hout. Daar was alles te vinden wat er nodig was, voor de helft van wat we elders moesten betalen. Even wat prutsen met vervoer in onze vrij kleine auto, maar ook dat ging tamelijk eenvoudig. Ik ga het proces van de montage t.z.t. wel weer fotograferen. 

Ons autootje is RD 215 D en gisteren reden we achter RD 216 D. Die was blauw!


25 oktober
. Ik heb mijn 2e boek deze week uit. Het eerste was van Kate Atkinson, een Engelse thriller schrijfster. Ze gebruikt vreselijk veel voornamen, zonder bijbehorende achter-, , zodat je al snel niet meer weet wie wie is. Het verhaal vind ik meestal wel aardig, voor zover ik het kan volgen.

Het andere is van Yvonne Kroonenberg: 'Alle mannen willen maar één ding. Ik moet er vaak om lachen, maar ik geniet vooral van haar taalgebruik. 
'De academische zoen' is mijn favoriete hoofdstuk.

 

'John Wayne is dood. Dat was hij al, maar alles waar de man voor stond is inmiddels ook overleden. Stoere mannen die zich zwijgend en doortastend met hun brede schouders een weg baanden door een wereld van schurken en tegenstanders; ze zijn er niet meer, vermoedelijk omdat er geen vraag meer naar is. Dat zal wel aan de automatisering liggen.'
23 oktober. Zondagsavonds is er op de TV een programma dat heet 'Dit was het nieuws'. Fragmenten uit het nieuws met vragen erover, liefst met grappig commentaar. Harm Edens en 2 stel BNers. Onderdeel is dat elk stel een foto krijgt en die van commentaar moet voorzien, zo leuk mogelijk, voor aan het eind: 'Gelukkig hebben we de foto's nog'.  
Wat ze voor deze foto bedacht hadden weet ik al niet meer, maar ik vond Ko's ondertitel prachtig: 'Paus zoekt vrouw'. 

18 oktober. Aniela is alweer een paar maanden geleden voor haar werk in India geweest en ze wil nooit meer terug, omdat de mannen zo lastig waren. Ze beloofde foto's, maar het duurde even voordat ze kwamen. Hier zijn er twee en uitleg erover heb ik niet, maar ik vond ze wel aardig. Elektrischedradenrotzooi vind ik altijd spannend. 

 

En wat het echt opviel van de foto's was dat de mensen in India veel van kleur houden, getuige de foto hieronder. Wat al die mensen aan de rivier zitten te doen? Geen idee!

 

 

17 oktober. Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen? Een smartphone. Ja, ik ben gezwicht! Dochter 2 ligt in België in het ziekenhuis, want geopereerd, een operatie die in Nederland nog niet heel populair is. Siliconen eruit en zo. Zij wil haar moeder eigenlijk alleen maar op bezoek als zij daar zin in heeft en wanneer dat is kan ze niet met zekerheid melden. Ze gaf aan, dat korte gesprekjes via een telefoon met beeldscherm, haar voorkeur hadden. Dus op naar BCC, waar een alleraardigste en zeer geduldige meneer - hij zag er meer uit als en pas aangekomen student - mij advies gaf over welk apparaat het beste aan mijn klunzige belangstelling zou voldoen. Ik kan nu een beetje 'appen' en heb een 'selfie' gemaakt, maar het doel waarvoor ik het ding gekocht heeft is geheel bereikt: ik kan met dochterlief in België praten terwijl ik haar en zij mij kan zien. Ga ik nú doen!
16 oktober. Het wordt niks met dat patroon van Pinterest. Ik moest aan het randje met twee kleuren beginnen en had al gelijk een hekel aan die draden aan de achterkant. Nu loop ik in mijn hoofd te zoeken naar ideeën om toch twee kleuren te gebruiken.  
12 oktober. Breien heb ik altijd graag gedaan. Helaas begint wat artrose in mijn rechterarm me op te breken: een paar naalden en ik moet ermee stoppen. OK, dan duurt het maar wat langer eer het werk af is.

Lang, lang geleden kocht ik mooie, donkerpaarse wol bij de HEMA. Ik denk, dat ik er iets mee begonnen ben, maar iets anders ben gaan doen. In Frankrijk bedacht ik dat ik maar iets moest gaan doen met die wol, maar de hoeveelheid was niet genoeg voor een trui. Had ik niet al een pand gebreid? En waar was het dan? Misschien in Voorthuizen? Nee, ook niet in Voorthuizen en zo ben je al gauw weer een half jaartje verder! Ik heb het gebreide pand nooit meer gevonden.

Ik schafte bijpassende roze wol aan, maar had nog geen duidelijk beeld van wat ik er mee moest. Ik begon aan een jasje in gerstekorrel, maar dat zou w.s. toch niet erg mooi worden in 2 kleuren, dus haalde ik het gebreide pand weer uit. 

Maar laatst zag ik op Pinterest een trui die ik er goed van zou kunnen maken. Moest op een rondbreinaald ... Dat is vervelend breien, want dan kun je niet één naald onder je arm houden en die arm wil toch al niet meer zo goed. Dan maar gewoon op 2 naalden, want ik ben handig genoeg om het patroon aan te passen. Ik ben net begonnen, bijna 200 steken op een pen! In de 4e naald zit er al een breuk in de draad ...

10 oktober en ik heb nog sandalen aan! 22+?
8 oktober. Cor stuurde, via Werner, van de weeromstuit ook een foto met meidoorn!
Gisteren had Ko een reünie met collega's van ooit,  in Arnhem. Cor woont inmiddels daar in de buurt, dus kon ik hem weer eens opzoeken. Werner was er ook, gezellig,  en we maakten een heerlijke wandeling in de buurt van de Rijn met uiterwaarden en zo. Prachtig weer ook nog!

In de middag maakte ik met Cor nog een uitstapje: hij liet me zien waar de Rijn Nederland binnenstroomt en dat is niet meer bij Lobith zoals ik 70 jaar geleden leerde, maar bij Tolkamer. Foto gemaakt, maar veel te ver weg voor mijn minicamera en dan nog een uiterwaard ertussen ... 

Ik vind zo'n grote rivier spannender dan het strand. De mensen die over de waterwerken gaan zijn bezig overal plekken aan te maken waar die grote rivieren ongestraft buiten hun oevers kunnen treden. Dat doen ze toch 'buiten hun oevers treden'? Als dat gebeurt komt er daar in de buurt één groot nat gebied. Het stond er vol meidoorns - nu vol bessen, zoals je kunt zien achter Cors schouder - en die kunnen daar blijkbaar tegen.

Gisteren zag ik eerder hier en daar een ven, plas, meertje? Hier heel verstild, met een koe die staat te drinken, een bootje, een eendje. Verder niemand te zien, wat een rust.

5 oktober. Stevie is weer helemaal thuis. Hij mag graag heel hard liggen snorren, zomaar zonder directe aanleiding, en bij voorkeur tegen een wandje van het een of ander of een stoelpoot. Hier op de vloer, met zijn kop tegen de  strook met knikkers. Of ergens op een stoel.

3 oktober. Natuurlijk eten we hutspot vandaag (op de foto nog niet klaar). Dat heb ik mijn hele leven gedaan als het even mogelijk was. Maar als je je moet gaan houden aan dat Pioppi dieet, waar nu weer de media bol van staan, is het afgelopen: geen aardappelen, pasta, brood of rijst. Geen zout, geen suiker, maar wel 4 eetlepels olijfolie, roomboter, volle melk  en - getver -  volle yoghurt! Groenten, groenten en nog eens groenten en veel fruit, olijfolie, eieren, vis en af en toe kip.

Die kakelende, stokoude dames uit dat Italiaanse dorp waren wel levendig, maar hadden geen tanden meer en eentje had een lelijk melanoom op haar wang, zo op afstand te zien. En wat aten ze? Pasta, met bonen, pasta met aardappelen. Wat nou, dieet zonder? 

Hier in de buurt kan ik amper behoorlijke vis kopen. En hoe kun je vredesnaam fatsoenlijk ontbijten met dit eetpatroon als je een yoghurt- en kwarkhater bent?

2 oktober. Die vind ik zo maar op internet: mijn eigen twee kleinzoons zijn een fikkie aan het stoken!

 

 

Ik dacht dat we wel commentaar zouden krijgen op onze foto van een ander interieur, maar nee: niemand stonk erin! Foto van een kamer uit het poppenhuis, lang geleden alweer.

27 september. We wonen hier alweer ruim 5 jaar. Tijd om iets aan het interieur te veranderen? 
18 september. Zulk mooi weer: vandaag maar eens iets gaan doen. Eerst wat spullen afgeven in Reeuwijk. Dan naar Haastrecht; daar lopen we even rond. Nog altijd zwaluwen rond de toren van de kerk; leuke pandjes, lief stadhuis, maar nergens ijs ... Het was toch echt weer voor een ijsje!

Dan rijden we door naar Schoonhoven en met het pontje over de Lek. We lopen even rond in Nieuwpoort. Daar vinden we schapen op de dijk. Schapen lopen altijd weg, bang van mensen, denk ik.  Ook nergens ijs. Wel ergens een stekje gejat van een plant die ik begeer ...

Tenslotte rijden we naar Kinderdijk, beroemd om zijn molens. We waren er geen van twee ooit geweest. Veel molens, leuk. Om er te komen moet je door een lelijk stukje Nederland daar bij Alblasserdam. Ook daar nergens ijs. Gaan we maar weer naar huis. 
Veel schapen gezien, een heel stel reigers, 3 ooievaars, 2 hazen. 

14 september. Vandaag waren we bij de rechtszitting n.a.v. de aangifte die ik 2 jaar geleden tegen iemand heb gedaan. De zaak werd uiterst serieus behandeld. Eerst las de Officier van Justitie de tenlastelegging (smaad en stalking) voor, vervolgens werd de aangeklaagde uitgebreid ondervraagd door de rechter en toen werd er door de Officier een suggestie tot 'straf' gegeven. Vervolgens kreeg zijn advocaat het woord en die wees op een juridisch probleem bij de aanklacht van 'smaad'. 
Daarna werd ons verzocht de zaal even te verlaten en nam het proces een onverwachte draai. Ik had aangifte gedaan van smaad, maar als ex-vrouw van Guus had ik daartoe geen juridische bevoegdheid. Nu was dochter 2 ook aanwezig en was de rechter zo kien  om daarvan op de hoogte te zijn! Er werd dochterlief gevraagd om ter plekke als getuige op te treden. Ze werd beëdigd en daarna werd haar gevraagd om al dan niet in de aanklacht van haar moeder mee te gaan, want zij was als dochter wel bevoegd.
Uiteindelijk werd de man veroordeeld tot een taakstraf en 6 weken voorwaardelijk, met een proeftijd van 3 jaar onder toezichtstelling. Interessant! Hij is in hoger beroep gegaan ...
12 september. Wij waren een dagje uit met de bejaarden van Zoeterwoude. Vertrek per grote pretboot vanuit Leiderdorp, waar onze burgemeester Liesbeth ons kwam uitzwaaien.

Vele bekenden aan boord. Koffie met gebak, rondgebracht door dames uit de Oranjevereniging. Later groentesoep met balletjes, waarbij ik wel even een visioen kreeg van mezelf in een bejaardenhuis door die metalen soepkoppen. Maar zulke kommen zijn natuurlijk praktisch aan boord van een boot en een kop soep voordat we in Gouda werden losgelaten, was een prima idee.  

 

Jan V., de vader van Petra organiste, was aanwezig, ik zag Lenie, Truus, echtpaar v. R., Ineke en Hans K., de buurvrouw van J&J, Riet, Tilly, Inge, Gerda, Kees, Ben, kortom tig mensen uit de buurt die we al jaren van gezicht of beter kennen. Leuk hoor!
Het miezerde wat in Gouda, maar we vonden er een C&A en een leuke rommel/antiekmarkt, beetje zoals die antiekhallen in Engeland. In de zomermaanden elke woensdag, vandaag was de laatste keer. Om te onthouden.
Ik verzamel geen poppen meer, maar anders zou ik ernstig in verleiding zijn gekomen: wat een plaatje van een Schildpad pop. Nooit eerder gezien, celluloid.

Rechts: stadhuis van Gouda. 

Anke, een blauwe maandag mijn buurvrouw (jammer, dat het niet lang duurde - ze kwam toen we net besloten hadden naar Frankrijk te gaan - we zijn allebei dol op tuinieren ...) was een van de gastvrouwen. Er waren er 5, die ons de hele dag voorzagen van hapjes en drankjes.
Na het bezoek aan Gouda werd ons een complete lunch aangeboden, voorafje, kip met ... en ijs toe. Hoef ik ook nog niet te koken vanavond.

Het hoogtepunt van de dag is bingo spelen. We hadden het wel eens gedaan, in zo'n gokparadijs op de pier van Brighton, geloof ik. Best nog spannend. Het allerlaatste prijsje was voor mij met nr 14 en een heel origineel cadeautje: een pakje heel feestelijke papieren zakdoekjes. Als ik het eerst aan de beurt was geweest had ik dat ook gekozen: echt iets voor mij met m'n eeuwige loopneus.

Heel geslaagde dag en petje af voor de Oranjevereniging die het jaarlijks organiseert.

 

Op de terug weg heb ik veel zitten kijken naar de eindeloze beschoeiing langs het water. Basalt, denk ik, en, naar ik aanneem, helemaal met de hand aangebracht. 

Mooi ook, aantrekkelijker dan het beton wat ook dikwijls gebruikt is. 

11 september. Een vriendin, van nog uit die klas van de reünie, schreef, dat ze beroerd geweest was van de hitte deze zomer. En ik schreef terug, dat ik me de keren dat ik last gehad had van de warmte in mijn lange leven nog wel kon herinneren:
1) Nigeria. Daar was het meestal 30 - 35° met een luchtvochtigheid van 90+%. Warm en vochtig en dat was niet erg plezierig. Toen ik het een keer écht warm had was het 38°; we woonden nog in Amadi in een flat, getver. Je moest maar zien hoe je je daar amuseerde - lezen, handwerken/naaien, pianospelen -  want je had een bediende voor het werk in huis -  maar ik was nog jong en had niet zo snel last van koud of warm en na een jaar kregen we een bungalow met een grote tuin (plantjes/beestjes) in het Shell dorp Umukoroshe. Nog een jaar later had ik Tonkie en genoeg te doen! En nog weer een jaar later was er die vreselijke Biafra-oorlog: einde verblijf in Nigeria.
2) In de jaren 90, Venezuela, hadden we het stervensheet op een plek waar in het oerwoud naar goud gezocht werd. Erbarmelijke omstandigheden. Mensen die in die hitte, 40+ met hoge luchtvochtigheid, met kwik naar goud zochten, families met kinderen, kinderen die in dat vieze water speelden, gruwelijk. 
Niet lang na die reis naar Venezuela - erg leuk, trouwens -  zagen we op de TV een programma, waarin een taxichauffeur vertelde dat hij met 5 jaar werken in de goudzoekerij zijn eerste taxi bij elkaar had verdiend. 

De foto hieronder is van internet en 'Nickerie'. 

 

3) Ook jaren 90, ik weet het niet meer precies. We waren in de Kalahari en maakten met een Bushman een wandeltocht, waarbij hij ons verhaalde over zijn bestaan. We waren niet goed wijs: 1 uur 's middags. Gelukkig is de Kalahari geen zandwoestijn en was er hier en daar een boompje met schaduw.
4) De eerste zomer in Frankrijk. Een ruime week met 40+ en nog geen 'clim', een veel gebruikte verwarmings/verkoelings machine! Alles dicht, luiken voor de ramen en vooral niks doen! Joke en Joop waren op bezoek en toen ik een keer met Joop naar het dorp reed (deed ik toen nog) stond de thermometer van de auto op 50°. Ik heb die week vnl gordijnen zitten borduren.

Maar deze zomer hebben zowel Ko als ik genoten van de heerlijke warme dagen.

8 september. Reünie van mijn middelbare school. We waren nog met z'n vieren, maar 3 andere klasgenoten hadden zich ingeschreven en waren er niet, jammer. 
4 september. Een megascore bij  het bridgen gisteren, door een misverstand tussen de tegenstanders: Ko opent 1 schoppen, rechts doublet, ik redoublet (kort in schoppen, minstens 9 punten), links pas, Ko past en rechts past ook. + 1, kwetsbaar, goed voor 1120 punten! Redoublet komt al niet heel vaak voor, maar dat erop gepast wordt gebeurt zelden of nooit. De laatste keer dat ik me herinner is wel 20 jaar geleden. 
1 september. Er staan een aantrekkelijk recept in de krant voor iets Thais. Daarvoor kan ik nauwelijks ingrediënten kopen hier in de buurtsuper, zoals biologische kip, ongezouten pinda's of koriander. Winkelhof dus. 
We hebben ook nog kaarten gekregen van de postcodeloterij voor brood, 30€ alles bij elkaar ... Laten we maar met eentje beginnen, goed voor 3 hele broden. Wel wat bijbetalen natuurlijk, want in de Winkelhof zijn ze wel duurder dan hier. Naar we hopen ook extra lekker.
We gaan ook nog bij de boekenzolder op het Waardeiland inleveren en halen. Ze hebben er ook legpuzzels. Mooi zo. Welbestede zaterdagmiddag.
22 augustus. Gisteren kwam het orgel. Ik vind het geen mooi meubel en ik ben dominant genoeg om te zeggen: 'In mijn woonkamer geen orgel', dus het werd 'verbannen' naar de logeerkamer. Die is in de winter, hoewel onverwarmd, redelijk aangenaam wat temperatuur betreft. Beter dan een koude kerk in ieder geval!

Nou kan zo'n groot ding niet zomaar de trap op, dus moest het houten gedeelte doormidden gezaagd worden en werd het hier later weer aan elkaar gezet. Klinkt enger dan het was.

Voor Ko is de grote attractie dat er een voetpedaal bij hoort. Moet je met twee voeten kunnen spelen. Ik kan me haast niet voorstellen dat je dat kunt leren, twee handen is al lastig genoeg. 
Verder zitten er allerlei stemmen op, met van die knoppen, waarbij ik altijd aangetrokken word door 'roerfluit'. 

Voor Ko zit er nog iets heel aantrekkelijks bij: JE KUNT HET OP EEN COMPUTER AANSLUITEN. En erop spelen zonder geluid, maar wel te beluisteren via een koptelefoon.

 

14 augustus. Als wij willen gaan eten zijn onze plaatsen wel eens bezet. 
13 augustus. Stuk koeler, 19°, regen. Ook wel weer lekker. 

Stevie logeert hier al een paar weken en  dat is eigenlijk wel gezellig. Wat aanloopproblemen, met elkaar kibbelen en vaak kotsen, maar nu is het grote harmonie. 

9 augustus. Eindelijk regen dan. Wordt er vanavond gelijk noodweer verwacht, code oranje. 
7 augustus. Meer dan een week later. Nog steeds bloedheet, nog steeds paginagrote advertenties voor allerlei liefdadige doelen in de krant; vandaag, een gewone doordeweekse dinsdag, vier! Om de een of andere reden lust frontpage, het programma dat ik voor dit blog gebruik, de foto niet. Zelfs Ko kreeg het niet voor elkaar. Maar let maar eens op, tig mega advertenties voor goede doelen, vrijwel elke dag.

Die maan van gisteren werd pas zichtbaar toen er weer een reepje licht aan kwam, maar de foto's lijken nergens op. Het was voor ons waarschijnlijk de laatste kans om het verschijnsel te zien, pas over 7 jaar weer, geloof ik. Ko maakt het misschien nog wel mee, wie weet.

Het laatste wat ik doe voordat ik ga slapen is de katten nog wat te eten geven en hun voetbal te voorzien van wat brokjes. Ze beheersen allebei de slag met links of rechts en de kopstoot.

27 juli. Wat een zomer, hè? Heerlijk!!! Een beetje regen zou natuurlijk wel fijn zijn, van 's nachts 3 tot 4 of zo en dan weer lekker verder met de warmte. Dik genieten!

Stevie ligt uitgeteld op de vloer, meestal luid spinnend. Hij laat zich helaas niet borstelen en dat is jammer voor hem, want hij heeft een heel dichte (superzachte)  vacht. 

Wij naar die bloedmaan gaan kijken: geen maan te zien. Heleboel mensen op de been, dat wel. Stonden overal langs de kant van de weg naar de lucht en niks te staren!

25 juli. Stevie logeert hier alweer een week of 2. Muts en hij zijn helemaal aan elkaar gewend, maar als er té veel gesnuffeld wordt volgt er vaak een uitval. 
Stevie heeft uitstekende eetoortjes. Hij mag helemaal van de wereld zijn, maar als er een etensbakje over de vloer schuift is hij direct bij de les!

In de burgerlijke stand weer een ingewikkelde tweeling vandaag: Harun Mohammed Atef Mohammed en Musa Mohammed Atef Mohammed. De vader heet ook al Mohammed Atef Mohammed. Bij hem komt er nog Ibrahim achteraan. Als buitenstaander begrijp je er niets van. 
Als Ko een tweelingbroer gehad zou hebben zou hij waarschijnlijk Ab of Ed geheten hebben. 

 

15 juli. We vielen in de prijzen bij de Postcodeloterij. Dat gebeurt trouwens met enige regelmaat en ze hebben erg leuke prijzen, maar soms wel eens een beetje onpraktisch. 

Zo kregen we ooit heerlijke chocola, stroopwafels, bonnen voor biologisch vlees en een doos vol spullen van Dove, maar ook ooit 4 barbecues. En deze week 4x een voorjaarspakket, met daarin: hamburgers, tomaten, ijsbergsla, komkommer, jonge (heerlijke!) en geraspte kaas, mozzarella, pasta, van alles. Wat moeten wij ouwetjes met 4 kroppen ijsbergsla en 4 bollen mozzarella, waar we geen van tweeën erg op gesteld zijn ...? In allerijl één doos naar de buren, één doos naar Joke en eentje naar onze hulp en haar moeder, die daar erg blij mee waren! Vanavond hebben we wel gesmuld van pasta met tomatensaus en fijngesneden hamburger erin!

9 juli. De Engelse boeken stonden niet goed georganiseerd in de kast. Op 5 planken, maar niet niet bij elkaar. Ik heb me deze week suf gezocht naar een boek en het niet gevonden. Dat moet anders! 
Na flink wat schuiven, planken verplaatsen en drie dozen met boeken die niet meer gelezen worden gevuld te hebben is het werk geklaard. Maar ik kan aan de kast niet zien dat er zo veel opgeruimd is. Gelukkig gaat e.e.a. goed samen met naar Wimbledon kijken. Links van de TV 5 planken met Engelse boeken, alfabetisch op schrijver gerangschikt. Dat boek heb ik trouwens nog steeds niet gevonden. 
9 juli. Die wil ik wel eens zien!
8 juli. Hier met een stuk turkoois erin op ongeveer ware grootte. Ooit in Oxford gekocht. 

Jeroen - mijn knikkervriendje, zoals ik hem altijd noem - is dé expert op knikkergebied. Hij is vnl geïnteresseerd in oude knikkers die in Duitsland gemaakt werden. 
In Amerika is knikkers verzamelen een heel ding. Er wordt goudgeld betaald voor een zeldzaam exemplaar. Jeroen taxeert oude knikkers voor veilinghuizen, leuk hè? Ooit, een jaar of 30 geleden, belde hij me op: 'U spreekt met Jeroen. Ik heb gehoord dat u knikkers verzamelt. Mag ik komen kijken?' en zo is het begonnen. 

Inmiddels is hij een achtenswaardige vader van 2 zoons, maar nog altijd reageert hij onmiddellijk als ik iets te melden heb op ons gezamenlijk belangstellingterrein.

7 juli. Marleen heeft verdorie een ongeluk gekregen toen ze in de tuin aan het snoeien was en van de trap viel. In de rozen. Onder de schrammen, maar veel erger: longvlies gekneusd. Ik wist niet eens dat zoiets kon. Ze barst van de pijn, kassian. Lekker diep ademhalen als ze pijn heeft is er ook niet bij. Vervelend hoor, dat je niet alles meer fluitend kunt doen als je oud wordt ...

Ze had een echte verrassing voor me meegebracht uit Engeland: een knikker met een mier erin. De knikker is niet van glas, maar van perspex. Mooi hè? Iets groter op de foto dan in werkelijkheid.

Ik heb iets dat erop lijkt, met een stukje turkoois erin. Maar dat is eerder een klein balletje. Deze is echt een knikker.

29 juni. Gisteren stond ik bij de kassa in de buurtsuper. Mevrouw in ultrakorte shorts voor me, aan de telefoon. Ze bleef rustig doortelefoneren terwijl ze haar boodschappen afrekende, zonder maar een woord te wisselen met de jongeman die de kassa bediende. 
26 juni. Het valt reusachtig mee van Ko en die smartphone. Hij laat het ding links liggen!
Ik heb een andere computer en moet er nog een beetje aan wennen. Het verhaal Engeland is half af. Het gaat niet zo snel, want de foto's b.v. gaan een beetje anders en ik moet veel leren. 
Zondag had ik een uitje met Tinka en/in haar camper. We gingen naar Noordwijk, daar was een tentoonstelling van Maja van Hall, de beeldhouwster. Ik vond haar productie, op 2 stukken na, niet mooi, maar ik heb w.s. geen smaak wat beelden betreft. Werk van haar is wel te vinden in musea en zo, geloof ik. Ik keek eens kijken bij de te verkopen werken: een halve bol van ong 25 cm met gaatjes erin, een blauwgeverfd puistje er bovenop en een veer heette 'voorstudie' en kostte 800€. Ik was niet op het idee gekomen zoiets te maken, maar had het ooit in mijn kleiklasje in ongeveer 25 minuten voor elkaar gehad.  
Maar er waren 2 leuke dingen: ik kwam Oscar tegen, die ik een paar maanden geleden in de Weipoort zag en toen de indruk kreeg, dat hij geen flauw idee had wie ik was. Mooi dat hij precies wist wie ik was. Ik had ooit een trui voor hem gebreid, zei hij. Daar wist ik niks meer van ... 
Verder kende Tinka een van de zoons van Hall, Jurriaan, die kunstenaar is. Hij liet ons zijn spannend ouderlijk huis zien, waar de tentoonstelling was en dat nu leeg en verkocht was. In een van de kamers hing een heel leuk schilderij: werk van Jurriaan. Aardige vent, we hebben na afloop gezellig in Tinka's camper zitten koffiedrinken, want hij wilde haar huis ook wel eens bekijken!
20 juni. We hebben deze week nieuwe stoelen gekregen in de keuken. Ik vond het middengedeelte altijd nogal saai van kleur. Ik weet nog niet precies wat ik ervan vind. 

We moesten ze, op z'n Ikeaas - ze komen niet uit IKEA - zelf in elkaar zetten: 3 bouten met ringen per poot = 3x4x4, + vergissing aan het begin, want er waren A- en B-poten: 51 schroeven erin zitten draaien. 

 

Een wat zorgelijke ontwikkeling is dat Ko eindelijk aan de smartphone is ... het ding maakt geluidjes: er is een berichtje voor u!

19 juni. In het Engeland verhaal ben ik t/m Salisbury. Daar o.a. een bezoek aan Marks & Spencer, met als buit o.a. 3 bh's. Ja, 80+ dames dragen nog steeds zo'n wat mij betreft een gehaat kledingstuk. 
Het is wat met die borsten. Toen ze begonnen te groeien, herinner ik me, had ik het idee dat ik ineens een heel enge ziekte had gekregen met die pijnlijke knobbels. Later volgde de onzekere periode als jong meisje, waarin je toch al aan alle kanten tekort schiet en zeker wat die borsten betreft. Ik heb er tenminste nooit een leeftijdsgenoot op kunnen betrappen dat ze er blij mee was!
Gelukkig zijn ze ook nog een tijdje functioneel bij de meeste vrouwen en kun je het geluk beleven dat jouw zuigeling door hun leverantie gedijt!
Uiteindelijk ben je 60+ en beginnen ze om een of andere duistere reden in omvang toe te nemen. Waar je haar uitvalt en je vel verschrompelt groeit je boezem van leuke, lollige 75B naar 80E. Die maat bepaalt men bij Hunkemöller. Je wordt in een onappetijtelijk, strakzittend geval à 25€ gehesen en daar moet je het mee doen. Getver!! En je bent al te oud voor een behandeling bij de plastieke chirurg.

Ik ben nog van de generatie die vindt, dat er absoluut niks van je ondergoed gezien mag worden. 'Noviet!! Lingerie!!', was de kreet die je tijdens je groentijd in Leiden non-stop te horen kreeg. Maar je kunt niet altijd voorkomen dat er een bandje te bespeuren valt. Laat dat dan maar een leuk bandje zijn. Bij M&S leveren ze frivole, met kant versierde exemplaren voor 16 pond. De wijnrode is al een jaar of 4 oud en het model nog altijd verkrijgbaar. 
Er is één probleem met M&S: in Nederland moet je ervoor naar Amsterdam of den Haag, maar vanuit Engeland naar Nederland opsturen, zoals in Frankrijk zo makkelijk ging  - je kon één bh kopen of 12 enorme handdoeken, het kostte altijd 7 pond om het op te sturen - daar doen ze niet aan, heel raar. Dan moeten wij maar naar Engeland en dat is altijd leuk.


17 juni. Terug uit Engeland.
Aan het verhaal wordt gewerkt, klein stukje af. Méér hierover...
22 mei. Vandaag was mijn zusje aan de beurt voor de staaroperatie. Logeert zijn een nachtje hier, morgen kapje eraf en dan even een paar weken tobben met ongelijke ogen. 

Muts vond het een goed idee en had al gauw een gastvrije plek gevonden. Mijn zusje vond het gelukkig ook gezellig.



Uit de krant. Geboren: Jacen Aiden en Aiden Jacen.
Da's weer wat anders dan mijn eigen Tonkie en Tinka! Dat de jochies maar mogen opgroeien tot fatsoenlijke mensen. waar de wereld wat aan heeft. Ik hoop voor hen dat het aardige, gelukkige kerels worden, die de kunst verstaan om om zichzelf te lachen. Het is plezierig als je dat kunt! 

13 mei. Mijn vriendin Marleen is gisteren ingetreden ... Maar ik geloof, dat ze er al spijt van heeft, dus dat komt wel weer goed! 

Moederdag, en als verrassing beide kleinzoons aan de telefoon. Leuk. Het zal nog wel een tijd duren eer ik ze weer zie, begin volgend jaar hoop ik.

8 mei. Van Mieke, die gisteren met haar partner kwam eten, kreeg ik dit supermooie boeket. Pioenen in een fantastische kleur. 

Pioenen en Erna gaan niet goed samen, ik heb ze niet in de tuin. Wel meer dan eens geprobeerd. De enige die ooit een bloem heeft gekregen was Peona mlokosewitschii, een begeerlijke gele, waarvan de naam nog bereikbaar in mijn hoofd zit ... Ik raak - wegens leeftijd - namen kwijt, uiteraard, maar op deze heb ik ooit heel lang moeten studeren, haha! 

Boompioenen deden het beter in mijn tuin. Ik had een heel  mooi, al flink uit de kluiten gewassen exemplaar op 72. Die woont nu in Groenlo, is inmiddels een jaar of 30 oud en doet het daar prima.

3 mei. Linda's eendjes van dit jaar zijn nu 2 weken en zien er alweer als serieuze eenden uit, nauwelijks te geloven. Ze maakte deze leuke foto met tegenlicht. 
1 mei. Tot mijn verdriet komen hier bijna geen vogels in de tuin. Er zit een grote kauwenkolonie in de buurt en er zijn ook nog eens veel katten. Maar dit jaar lijkt het iets beter te gaan en kwam er vandaag een heuse mus met vaste gast Turkse tortel mee-eten. W.s. zit het andere torteltje te broeden, want de laatste dagen komt er maar eentje. Die mus heb ik al een keer eerder gezien, maar hij is moeilijk te fotograferen door het raam heen. 
Er zit nu ook regelmatig een mees te zingen in de boom vóór en heel soms een heuse merel. 

Voor de meeste mensen met een tuin en belangstelling voor vogels is dit maar een kletsverhaal. Ik word steeds blij van vogels in de tuin. Poes Muts heeft er geen belangstelling voor, gelukkig!

 

30 april. Als het zulk pestweer is, 10° (daar word ik niet blij van) en regen (daar word ik voor een dagje wél blij van, want het was hartstikke droog, maar na één dag is het wel weer genoeg), kun je fijn aan bingewatching doen: een serie via een of andere leverancier, zoals b.v. Netflix, achter elkaar bekijken. Dit weekend deden we 'The Handmaid's Tale', een beklemmend sciencefictionachtig verhaal dat zich afspeelt in de toekomst. Dystopia, vgl: Utopia. Door ultieme vervuiling e.d. zijn de meeste mensen onvruchtbaar geworden en worden er zelden of nooit gezonde kinderen geboren. Er is een regime gekomen van christenfundamentalisten - ja, die heb je ook! - waarbij de mannen het uiteraard voor het zeggen hebben. Vruchtbare vrouwen worden gekidnapt en toegewezen aan belangrijke figuren, zodat die via hun handmaid nazaten kunnen krijgen. Eng!!
De vrouwen zijn onderverdeeld in beroepen en dragen kleding in de kleur van hun kaste: handmaids in het rood; de vrouwen van belangrijke mannen - commanders - in blauwgroen; aunts, die verantwoordelijk zijn voor de handmaids, in bruin uniform e.d. 
Elizabeth Moss speelt de hoofdrol als Offred (of Fred). We kennen haar uit een andere binge-aanval (Mad Men). Mijn favoriete karakter is Moira, gespeeld door Samira Wiley,  die we in wéér een andere serie (Orange is the new black) al ontmoet hebben. Zij heeft een smile waarvan haar hele gezicht op een ondeugende manier gaat stralen! Moira ontsnapt aan het leven als handmaid, maar wordt gepakt en komt in een bordeel terecht als jezebel. Daaruit ontsnapt ze trouwens ook en komt in Canada terecht. 
Het is een in mijn ogen uitstekende serie over een gruwelijke maatschappij. Heel aardig b.v. is, dat de personages niet echt zwart/wit zijn, maar sympathieke en onsympathieke trekken hebben.  Ik word wel dol van almaar slow motion. 

27 april. Feest vandaag en de asperges in de aanbieding. Dat wordt smullen. Ik zoek er een stuk of 15 uit en leg die op de weegschaal waar het bedrag van 9,29 verschijnt. Eigenaardig als ze 2,99 per 500 gram zijn. De weegmachine geeft uiteraard geen sjoege.

Bij de kassa meld ik dat asperges in de aanbieding zijn en dat het bedrag niet klopt. 'Ze zijn 2,99 per 500 gram', zeg ik. 'Maar u hebt er veel meer en dus is het veel duurder' antwoordt het meisje. 
Ik vertel haar dat 1165 gram ongeveer 7€ moet zijn: 2x500 = 1000 = 6€, plus ongeveer nog 1€. Ze kan het niet volgen!

19 april. Linda heeft weer kleine eendjes onder haar hoede. Kleintjes uit nesten van een stuk of 12 jonkies, van haar 'eigen' eenden, die haar nog altijd als 'moeder' zien. Deze zijn gisteren geboren. Onvoorstelbaar schattig. Ik vind ze leuker dan kuikentjes.

Gele eendjes vallen snel ten prooi aan rovers als snoeken, meeuwen, reigers, eksters etc.

16 april. Vorige zomer had ik ineens een stuk of 30 rupsen van koolwitjes op de O.I.kers. Ik heb er een paar in verzekerde bewaring genomen. Ze vraten zich vol en verpopten in een bakje dat ik speciaal voor dat doel in de garage heb staan. 
Nu het voorjaar is ben ik dagelijks gaan kijken naar de poppen. Die waren licht gelig groen, maar vanmorgen ineens donkerbruin en dat is een teken dat de vlinder eraan komt. Dat was ook zo, nog geen 5 minuten nadat ik was gaan kijken!

Op de foto is de vlinder net uit de pop gekomen. Hij moet zijn vleugels nog oppompen en daarna moeten de vleugels uitharden. Om even na tienen kwam de vlinder tevoorschijn, om half twee vloog de eerste weg. De tweede was wat luier.
Gek moet dat zijn: je zit een zomer lang zo veel mogelijk blad van O.I. kers te vreten. Dan krijg je een eigenaardig gevoel over je, dat ervoor zorgt dat je ergens in een hoekje stil gaat zitten wachten op wat er komen gaat. Als dat gekomen is blijf je nog een half jaar wachten en kom je ineens tevoorschijn als een heel ander beest. Kun je nog vliegen ook, maar eten is er niet meer bij op af en toe een snufje nectar na.

14 april. We hebben laatst een airfryer aangeschaft. Een kleintje, we zijn per slot maar met z'n tweeën. Hoewel van Philips!!! zat er helemaal niks bij, zelfs geen receptenboekje. We konden er frietjes mee maken en kroketten, maar b.v. geen taartje of saté.  Accessoires moesten we los aanschaffen. Zo'n bakje als links boven kost wel ongeveer 35€ en een treefje iets van 15.  

Dan ga je allicht kijken bij de onvolprezen Ali in China en daar koop je de hele set voor 23 ...

Het gaat ook wel eens verkeerd, hoor, bij Ali: ik kreeg gisteren een jasje binnen, felroze, prima kleurtje, maar bar slecht gemaakt en net iets te klein, ook al stond er een matentabel bij. Het was ook spotgoedkoop, dus als het niks wordt met dat jasje kan het naar de kringloop. Was in Marokko gemaakt trouwens, voor ZARA ...

Als het steeds zulk onaangenaam weer is maak ik legpuzzels. Poes vindt dat vervelend, ze wil naast mij op de bank. Nou vooruit, dan maar in de doos van de puzzel in de vensterbank. Hè, verdraaid geen puzzel, geen doos ...

Om haar tegemoet te komen zet ik een stokoud aardappelbakje in de vensterbank. Heeft Ko's opa gemaakt. Kat in het bakkie!

5 april. Op weg van de buurtsuper naar huis zag ik ergens een bijna volwassen jong van een Turkse tortel op de grond zitten. Hij kon nog niet vliegen. Tig katten in de buurt, maar ja, het advies is altijd: laten zitten. Toen ik een paar minuten later thuis was belde Linda. Ze was hier net vertrokken.. Ze zou hiervandaan naar de Action gaan en gelijk kijken of een bepaalde schaal nog te koop was. Niet dus. Maar Linda is van de eenden en andere dieren die in moeilijkheden zijn geraakt en ik vroeg of ze nog in de buurt was i.v.m. duivenjong. Ze kwam gelijk weer deze kant op. De ouders van het duivenkind zaten in de boorm erboven en Linda heeft het onnozele beestje hoog op een tak gezet, waar het in ieder geval veilig was voor de sluipende moordenaars. Zolang hij in de boom blijft zitten dan ...
Zojuist kreeg ik een mailtje met foto's van haar: toen ze thuis kwam trof ze op haar balkon een nestje van Turkse torteltjes. met al twee eitjes. 

2 april. Ik kreeg onlangs een CD van Joke, met Franse, romantische orgelmuziek gespeeld door Petra Veenswijk. Lang geleden was zij mijn buurmeisje, paste regelmatig op mijn dochters en zowel zij als ik vonden dat fijn: ik een goede oppas en zij - toen al in de muziek - lekker spelen op mijn vleugel en luisteren naar de platen met orgelmuziek, zoals de 5de of de 8ste van Widor. Petra is inmiddels een organiste van top niveau!! Maar ze is nog altijd gewoon een gezellige meid zonder capsones.

Ze is verbonden aan de Maria van Jessekerk in Delft en leidt daar ook het koor. Gisteren 'deden' ze er de Krönungsmesse van Mozart. 
Wat heb ik genoten: een kerkdienst zoals 40 jaar geleden: in een stampvolle kerk zong een goed koor heerlijke muziek, begeleid door orgel en een orkest, met mooie solisten en Petra ervoor. Wow! Ik had alleen graag mee willen zingen, want het repertoire was me - op één stuk na - noot voor noot bekend. Hallelujah van Händel als toetje ... net als wij lang geleden in de Petruskerk. 

Na afloop zijn we gezamenlijk koffie gaan drinken: Joke, Chantal, de beeldige dochter van Petra, Ko, Jan, de vader van Petra, Eddie, de man van Petra, Petra en ik. Joop maakte de foto. Hè, dat was weer eens ouderwets genieten.

31 maart. In een Deense thriller serie heet een van de actrices Paprika Steen. Ook wel weer een leuke!
29 maart. De Matthäus zit er weer op. Er waren een paar uitglijders, zoals in het beruchte nr 26 (Ich will bei meinem Jesu wachen) waar wij, sopranen 1, even de weg kwijt waren, maar ook de soliste sopraan moest later 'n keer in haar recitatief stoppen. Bizar! Evenzogoed was het publiek heel aandachtig, want er werd nauwelijks gehoest. Aan het eind en één minuut stilte, kon je in die stampvolle Pieterskerk een speld horen vallen, heel indrukwekkend.
Wat mezelf betreft; het zingen ging prima, ik had een fijne plek, met te gek: rechts een alt en achter me een tenor, en heb maar één noot - een hoge b of bes, daar wil ik vanaf wezen - hoeven playbacken. Verrassend dat je na een paar maanden training toch weer de nodige hoogte terugkrijgt. Het staan zelf ging minder lekker: ik kon later niet slapen van de pijn in mijn rug. Je moet helaas inleveren op je oude dag. Te veel staan, generale repetitie en uitvoering op één dag!

Ik mocht tussen generale en uitvoering blijven eten bij mijn nichtje (tantezegster) Barthe (1ste alt). Gezellig. Van haar dochter (foto) ben ik de oudtante en zij is mijn achternicht, maar een dochter van b.v. mijn nicht Noor, zelfde generatie, zou ook een achternicht zijn. 

28 maart. Op de BBC is er een serie (geweest?) over koningin Victoria. Zij heeft altijd van die beeldschone sjaaltjes van guipure-kant om haar schouders, middenvoor vastgehouden door een prachtige broche. 
'Kom' dacht ik laatst eens, 'laat ik eens kijken of er op eBay van die mooie sjaaltjes te vinden zijn'. Ik zocht onder Victorian, lace en scarves en vond wel iets, maar hartstikke duur, 100 pond en zo, en met vaak bruine vlekken van ouderdom. Ik betaal geen 115€  voor bruine vlekken. *) Maar er kwam wel een aantrekkelijk bloesje langs, zie foto. Heel geschikt voor dragen met een mooie broche. 18€ voor het bloesje en nog eens 11 voor het versturen. 'Weet je wat' dacht ik nu, 'laat ik eens kijken wat Aliexpress op dat gebied te bieden heeft'.  En wat kwam er langs? Precies hetzelfde bloesje, iets van 5,50 € en nog een beetje voor verzenden, 1,25 of zo!! Een andere aantrekkelijke model hadden ze ook in de grotere maat die op eBay niet beschikbaar was. Had ik twee echt leuke bloesjes voor nog geen 15€. 

Voor wie zoiets ook wil proberen: ik draag maat 40/42 en de bloesjes zijn XXXL in de Chinese maten en een week of 3 geduld hebben. *) In juni zag ik in een antiekhal ergens in Engeland zo'n authentiek, Victoriaans sjaaltje te koop, zie foto linksonder. Behoorlijk duur ...

De broche op de foto is ontworpen door een helaas overleden vriend, Koos Mentink. Ik had een lastige verzameling losse onderdelen: 3 tandjes van mijn dochters, een opaal gekregen van  een andere vriend, Jan Veening, helaas ook overleden, en een ooit in een opwelling gekochte matrix opaal, een bolle bruine steen met middenin een vonkje - wel 50 jaar geleden gekocht in de Schoolstraat in den Haag in een spannend winkeltje, dat daar toen nog was, voor 5 gulden. Wat een stomme dingen onthoud ik toch! 
Aan Koos de opdracht om er iets voor te verzinnen en dit is het resultaat. Het is eigenlijk wel aardig om ook een close-up van die broche te laten zien. Mooi hè?
Koos was een artistiek en filosofisch mens. Hij was juwelier en had jarenlang een grote zaak op de hoek van de Hoogstraat, waar nu Australisch ijs of zo woont. Ik heb een paar jaar naast hem gezeten in een 'kleiklas', om het maar eens oneerbiedig te zeggen, en we hadden vaak diepgaande gesprekken. Misschien waren we wel zielsverwanten, we waren per slot op dezelfde dag jarig.
22 maart. Gisteren een avondje uit geweest met J&J. Eerst gezellig gegeten in het theater restaurant van de schouwburg in Zoetermeer. Daar eet je volgens een 'deel-het' principe: kleine hapjes worden opgedaan in schaaltjes en je proeft van elkaars keuze. Leuk idee! Joops tonijnbiefstuk was een beetje eng bemeten: van 2 of 3 kleine plakjes ga je niet snel iets afpakken, maar mijn pulled duck was genoeg om met z'n vieren te delen. Joke had buikspek met appel, erg lekker, en Ko picanha en dat was iets van runder-entrecote. Ik vond mijn Roseval gebakken aardappeltjes en de frietjes prima, maar de ratatouille maak ik zelf lekkerder en (goedkoper), want ik schil de aubergine en de courgette en hier zaten er winterwortels in en geen paprika. Maar heel plezierig en smakelijk, en ook aardige bediening.  

De voorstelling 'Innenschau' was boeiend, bizar en een beetje dreigend: geen gesproken woord, alleen muziek en verder dans, acrobatiek, illusionistische handelingen, kleren aan/kleren uit  en de verhaallijn werd alleen gesuggereerd. Trucs met kasten waar mensen ingingen en weer uitkwamen, dingen en personen die verdwenen. Een ijzersterke rol van de raadselachtige, boosaardig blikkende figuur achter de bar: jongen?, meisje?, vrouw? Het was iets aan de lange kant, maar ik heb geïnteresseerd zitten kijken en ben niet één keer in slaap gevallen en dat gebeurt toch meestal wel bij een voorstelling!!

21 maart. Het begon al met een concertje van de Vrienden van het lied, afgelopen zondag. Toen kreeg ik van Joke de nieuwe Cd van Petra Veenswijk, een organiste van formaat, en allemaal muziek waar ik dol op ben, o.a. de 1ste symfonie van Widor. Zie mijn vlog (is dat het goed woord?): emuziek!
Daardoor raakte ik weer in de ban van muziek, orgel en liederen ... en ineens schoot me te binnen dat ik wel eens op YouTube kon kijken of er inmiddels iets te vinden was van de liederencyclus Don Quichotte van Ibert. 
Dat zit zo: Er was eens een Nederlandse bariton, Lieuwe Visser, helaas een paar jaar geleden veel te vroeg overleden, die ooit een soort lezing/concert gaf - als lid van die vrienden van het lied wist ik ervan - over het leven van Fjodor Sjaljapin, een kleurrijke, vnl operazanger,1873 - 1938. Dat illustreerde hij met liederen, w.o. de cyclus Don Quichotte. Ik was zó onder de indruk, dat ik 4 keer naar dat concert ben gaan luisteren, in 4 verschillende locaties en dat zegt wel wat, want ook toen al haatte ik autorijden ...
Lieuwe heeft helaas weinig achtergelaten in de vorm van platen of Cd's, al heb ik, nog weer langer geleden, hem eens aangeboden er een te sponsoren samen met mijn goede vriend Har. Maar dat is een ander verhaal. Stom, dat hij van het aanbod geen gebruik heeft gemaakt. 
Ik ging op zoek naar een plaat van deze liederen van Ibert, tot in de leukste platenzaak ter wereld helemaal in San Francisco. Daar hadden ze ongeveer alles. Ik moest van mijn broer voor hem het basconcert van Koessevitsky meenemen en ja, dat was er wel. Maar geen Don Quichotte van Ibert ... Toen kwamen de Cd's en vond ik er uiteindelijk twee, maar ik ben er niet weg van.     

Op YouTube waren een flink aantal uitvoeringen van de Don Quichotte te beluisteren. Allemaal mwah! tot ik opeens deze vond van ene Jules Bastin, een Belgische operazanger die ook alweer jaren dood is, en die vind ik werkelijk prachtig. Hier mijn favoriete lied uit de cyclus: Chanson de la mort  HT  
Klik op het blauwe dingetje als je wilt luisteren.

17 maart. Trouw: bij de voedselbank werkt Anita de Snaijer.
14 maart. Nog meer naam: uit het LD: Hennie de Haan van het Vakbondschap voor Pluimveehouders (vogelgriep).
13 maart. De burgerlijke stand leverde weer leuke namen vandaag. Rodrigo is de nieuwe zoon van F. do Carmo Gomes Araúja Camposana dos Santos en A.P. Ribeiro Camposana dos Santos. Waarom de ene ouder meer achternamen heeft dan de andere intrigeert me. En als die jongen t.z.t. zijn naam moet opschrijven boven zijn schriftelijke overhoringen b.v. (als die dan nog bestaan) had ie beter een wat korte voornaam kunnen hebben, Ko of Ed of zo. Spaart tijd. 
Er was er nog een: Nobel Kflay Hadgu, zoon van Kflay Hadgu Ogbamichael en Fiori Alemayo Desta. Waar zouden die nou vandaan komen? Sanaa? Kathmandu? Cherokee? Antananarivo?
11 maart. Vandaag werden bij LBC de seniorenkampioenschappen bridge voor deze omgeving gespeeld. Ik kreeg slechte kaarten - op één leuk spel na - en krijg dan altijd de pest in, maar het is natuurlijk niet anders. 
De senioren mevrouwen zijn dan wel vaak tachtig plus, maar dragen wel heel hippe schoenen. 
Karin maakte een lekkere  lunch en in de middag ook nog eens feestelijke hapjes.  

8 maart. We wonen hier fijn. maar er kleven twee bezwaren aan dit huis: het is moeilijk echt lekker warm te krijgen en er zijn geen leuke vogels in de tuin. 

Dat laatste betreur ik zeer, maar er valt niets aan te doen. Er woont hier een grote kolonie kauwen en dat zijn de vogels die ik vooral in de tuin krijg. Ook regelmatig een paartje Turkse tortels. Verder is alles schaars: soms een Vlaamse gaai op de streng pinda's, een doodenkele merel, een of twee koolmezen, een pimpelmeesje, een roodborstje, één keer 'n heggenmus en 'n keer een halsbandparkiet. 

Op nr 72 had ik regelmatig staartmezen, meestal met z'n zessen (foto van Adri de Groot van Vogeldagboeken), een lijster, goudhaantjes, spechten en verder alles wat iedereen heel gewoon vindt zoals mussen, spreeuwen, merels. Ik heb wel eens een bonte vliegenvanger langs gehad en een keer een snip. Ooit een reiger bevrijd uit het net? de draden? over de vijver. Eenden kwamen ook regelmatig in het voorjaar een kijkje nemen. Maar ja, achter onze tuin was het gemeenteplantsoen, veel groen dus.

7 maart. Bij de koorrepetities wordt soms gefilmd. Zo ook gisterenavond. E.e.a. schijnt te maken te hebben met het 100-jarig bestaan van Ex Animo in 2019. 
De filmers troffen het niet, want Wijbe pianist was ziek en Wim dirigent was ook niet helemaal fris ...

Ik kijk vanaf mijn plek naar de dames van koor 2: Corrie, bij de sopranen, met wie ik altijd mee mag rijden en bij de alten de mevrouw met dat korte, witte haar, die altijd zonder boek zingt (net als ik), maar nu wel even haar partituur inkeek (net als ik) bij het moeilijke spreekkoor aan het eind: Herr, wie haben gedacht dass diese Verführer sprach, da er nog lebete ... 
Ik heb ook altijd mijn boek nodig bij O Haupt. Daar kan ik de tekst maar niet van onthouden!

2 maart. Vervelend, zo veel kou zo laat in het seizoen. Maar in de omgeving van Monnickendam, waar we vandaag waren, was het wel tamelijk spectaculair: door de wind heel grote wakken, met dikke randen door het water dat er overheen spoelde en aanvroor. Massa's vogels in het water en op het ijs, wel ver weg!
27 februari. Voor ons, gediplomeerde koukleumen, zijn dit dagen van afzien. Vrijdag houdt het op, hoop ik, maar voor alle schaatsliefhebbers mag het uiteraard nog wel even doorgaan. Wat mij betreft: liever in januari dan als de lente in zicht is ...

In Australië is het zomer en bij de foto's van Claire vond ik dit leuke plaatje van Abel. Die is nu 6 en fikkie stoken wordt spannend! Het is een heel knap ventje, met donkere krullen en die wil hij niet afgeknipt hebben.

25 februari. Ja, dat is lang geleden: de griep sloeg toe. Eerst Ko, die nooit ziek is en ook eigenlijk alweer snel op de been was. Toen ik en mijn weerstand is minder, dus het is nog steeds niet helemaal OK. Vriendin Joke moest er ook aan geloven, met de zelfde verschijnselen: nergens zin in, nergens trek in. En slap. Getver. 
Het weer werkt, wat mij betreft, ook niet mee. Het krijgt een 9 op het weerbericht, maar eind februari vorst met harde wind, terwijl de krokussen en zo al bloeien, getver!!!
E.e.a. brengt me ertoe om eens te gaan nadenken over onze laatste jaren. Als ik écht ga sukkelen kan Ko mij niet verzorgen. Want ook  als ik ziek ben gaan dingen als koken, wassen en de kattenbak verschonen na een dag of twee weer tot mijn taken horen. Als hij gaat sukkelen kan ik hem wel verzorgen, maar Ko is 3 1/2 jaar jonger en veel sterker dan ik, dus de kans dat ik er als eerste aan moet geloven is groot. Wat zou ik ooit? jaar of 5? willen: een ruime kamer/ ruim appartement in een verzorgingshuis op de begane grond in/aan een bos, eekhoorntjes en vogeltjes als je naar buiten kijkt voor de hele dag amusement, een paar bridgers in de buurt en een restaurantje waar je kunt eten als je geen zin hebt om te koken. Ko heeft een ruime computerplek nodig en natuurlijk ook die bridgers. Waar kun je dat vinden? Ik ga maar vast eens zoeken en tips zijn welkom. 
4 februari. Tinka wordt 50 vandaag. Ze zit in België, volgende week gaan we het pas vieren. Ze werd ook op een zondag geboren. Om 1/2/ 2 naar het ziekenhuis en ze was er om 1/2 4. De huisarts - niks te vroedvrouwen toen! - heeft wel 3 keer gezegd: 'Goh, wat een makkelijke bevalling' en zo was het ook. 
Je moest indertijd minstens 10 dagen in het ziekenhuis blijven, 3 dagen plat en dan eerst een dag 'bungelen'*) = stompzinnig zitten met je benen over de rand van het bed. 
In dezelfde kamer lag een mevrouw uit een woonwagen. Die kreeg ongelofelijk veel bezoek, dat en masse bierworstjes zat te eten op en om haar bed. Van haar man kreeg ze een kunstgebit met een gouden tand als geschenk voor de geleverde prestatie en ze wilde niet dat haar voeten gewassen werden. Curieus. Ze vond mij maar bekakt, want ik deed wat parfum achter mijn oren voordat het bezoekuur aanbrak. 
*) Claire kwam 5 jaar later 'poliklinisch' ter wereld. Kind baren en hup, naar huis! Kwam de dokter de volgende dag kijken en zei 'Lig je nou nog in bed?' 
3 februari. Toen we hier in 2013 een heel huis moesten inrichten ontstond er discussie over de aanschaf van afwasmachine en wasdroger. Ik wilde geen van twee, Ko allebei. We kregen elk onze zin, Ko kreeg een afwasmachine, ik géén droger. 

Dat kan wel eens lastig zijn in de winter: drogen in de garage kan lang duren. Meestal sleep ik dan 's avonds voor het slapengaan met wasrekken, maar als de verwarming intensief gebruikt wordt mag het wel eens héél droog in huis worden en dan komen de wasrekken ook overdag binnen. Mijn was sneller droog en de luchtvochtigheid omhoog. Mooi zo! Zaterdag en zondag zijn wasdag, als de energie ook overdag daluren gebruikt.

31 januari. Gisterenavond, op weg naar de koorrepetitie, liep ik er langs, de voortuin van nr 5. Keurig bestraat en opgeknapt!!

Daar was altijd dat enge afstapje van de straat en er lagen die kapotte tegeltjes in het opstapje bij de voordeur. Ik kon wel janken. 2 jaar geleden was het nog niet eens bekend, dat Gita ziek was, vierden we een week later dan vandaag haar 70ste verjaardag en nu zijn zowel Gita als Frans er niet meer. Dat dat armetierige voortuintje niet meer bestaat maakt het zó verdrietig. 

30 januari. Schuin aan de overkant zit er zo'n ding voor basketbal aan de zijgevel. Regelmatig zijn er opgeschoten jongens aan het spelen. Ik ga van opgeschoten jongens niet een duidelijker foto maken, ik kijk wel uit!! Wat me verbaast is, dat ze in een T shirt buiten zijn. Het is net iets meer dan 7°, helemaal niet slecht voor eind januari, en de zon schijnt, maar zelf heb ik 'n hemd, dunne trui en leren jasje aan: binnen! Buiten nog een jas erover en dan heb ik het nog koud, want er staat wel een 'schraal' windje, zoals dat heet. 
Toch zijn de tekens van het a.s. voorjaar duidelijk te zien: sneeuwklokjes en boerenkrokussen, bloeiende elzenbomen en dikke, grijsroze katjes aan de hazelaar.

Ik moest iets nakijken uit 2013, het jaar dat we verhuisden en ben de hele morgen bezig geweest met het nalezen van ons blog van dat jaar. Zeker 20 fouten en foutjes gecorrigeerd en twee verloren foto's herplaatst. Niet gevonden wat ik zocht ... 

24 januari. Gisteren waren we bij onze voormalige buren in Frankrijk, Anky & Willem. Kreeg ik alweer een fraai boeket: zo blijft het maar feest. 
Het erge was dat opnieuw mijn korte geheugen me parten speelde: ik had chocolaatjes meegebracht en die bij A&W voor de deur uit de boodschappentas in m'n handtas stopte en er pas weer aan dacht in Zoeterwoude!!

Gek idee: nog maar een jaar of 6 geleden woonden we daar met z'n allen: Anky  & Willem, Cor & Mark en wij en wat was het gezellig. Nu zijn we er allemaal weg. Maar gelukkig zien we elkaar nog met enige regelmaat.

22 januari. 'Lving on borrowed time' noemde Agatha Christie het, als je de 80 gepasseerd bent. Ik merk bij mezelf enige bezorgdheid over toeslaan van dementie. Vorige week maakte ik ratatouille. Iets, dat ik honderden keren klaargemaakt moet hebben. Ik had het knagende gevoel dat ik een onderdeel miste, maar welk? kwam niet bij me op. Pas bij het consumeren van het laatste restje wist ik het weer: paprika's! Eng! 
Vanmiddag ging ik even langs bij J&J. Ko moest naar Leiderdorp en zette me bij hen voor de deur af. De mogelijkheid dat ze niet thuis konden zijn was aanwezig, dus haalde ik alvorens te vertrekken mijn sleutelbos uit mijn tas en deed hem in de zak van mij jas, zodat ik eventueel ons eigen huis weer binnen zou kunnen komen. Vervolgens deed ik een andere jas aan en trof J&J inderdaad niet thuis! 
Er stond dit weekend een artikel in de krant over Alzheimer. Dat lezen wij uiteraard. Niets aan te doen als het je overkomt, maar minder kans óp, als je minder eet dan je zou willen. Daar zijn we dus in het weekend meteen mee begonnen! 
15 januari. Feest 80. (Nog niet klaar.) Ik had allemaal mensen uitgenodigd, die ik gewoon aardig vond en nu waren er twee (vrijwel) onbekenden: de moeder van Linda en de man van Wil D, die ik pas één keer heel vluchtig gezien had: Wij, Tonkie, Tinka, Marten, Mieke, Aniela met JJ, Joke en Joop, Marleen en Meindert, Lex, (wiens vrouw Juun een concert had), Jaap V, Kees en Margriet, Atty en Willem, Rikky, Cor en Werner, Noor en Tjeerd, Fiona en Tom, Wijbe en Loes, Sannie, Natasja, Linda en haar moeder, Wil D. en haar man Jan, Wil R. (Jouko helaas ziek), Inge N., Barbara en Edwin, Jutte en Rasmus, Barthe en Roosmarie, Jan en Trudy, Sam, Trees, Sannie, Hans C. (Yvonne helaas ziek), Lizzie. 
Mijn zus Trees háát feestjes, maar was er toch even en ze was ook zo weer verdwenen, maar ze komt binnenkort in Leiden wonen en dan kunnen we elkaar gewoon met de bus opzoeken, leuk! 
Toen iedereen er (ongeveer) was heb ik iedereen voorgesteld en ben er natuurlijk weer een paar vergeten. Ik kon ook niet van iedereen een anekdote of zoiets verzinnen. Je maakt natuurlijk goede sier met een opmerking als 'dit is Bas en die ken ik via de balpenmoord'. Voor mijn oogarts, die helaas niet kon, had ik ook een mooie 'Iemand die me regelmatig diep in de ogen kijkt en me altijd mevrouw Vijn noemt ...'. Maar ook voor Jouko (helaas ziek) en Wil (die ons altijd een kerstkaart sturen en we hebben er nog nooit een teruggestuurd), Wijbe (van de madrigaaltjes) en Aniela, die me op het idee van voorstellen heeft gebracht. 
Hieronder vanaf links: Natasja, al meer dan 30 jaar schat ik, vriendin van mijn 3 dochters; Bas (van de balpenmoord); klein, maar geen minder goede vriendin (sinds we 18 waren) Rikky in geprek met Marleen; Ton/Fiona, Sannie/Aniela. Rechts zie ik Inge, Wijbe, Meindert & Marleen, op de rug Wil D. Tinka, Ko en Wil R. 'Rode' foto's zijn met flits gemaakt.

In het midden Robbert, de partner van Tonkie. En rechts Lex in gesprek met Jan van Wil. 

Ko en ik waren vorige week ook 33 jaar getrouwd: witte rozen! 

Rechts Aniela met onze geweldige vriend Joop. 

Mijn dierbare broer Kees kent natuurlijk iedereen. 
Jutte, nichtje 3, Een formidabele en vooral heel lieve meid, die voor de gelegenheid uit Brussel kwam. Het oudste nichtje was er niet. Rechts Sannie.

Wat heerlijk als je zo kunt pianospelen (en zingen): Lizzie. Boven Sannie: Hans C in gesprek met Loes, vrouw van Wijbe.
Lizzie aan de piano en Tonkie maar zingen! Links 2 Willen, vooraan Wil B. en die heb ik uitgenodigd, omdat ik haar zo'n enig mens vind,  en erachter Wil R. van de trouwe kerstkaarten! Heel jammer dat haar man Jouko zo ziek was, dat hij er niet bij kon zijn. 
Toch een klein beetje Barbara, linksboven, Linda en haar moeder en onze buren, Jan en Trudy (verstopt achter haar man). We zijn blij met onze buren! Rechts onze lieve vrienden Marleen en Meindert. Meindert lijkt iemand te berispen, maar aan het eind van het feest .... 

In gesprek met Atty. Wij zaten samen in de 4e klas van de lagere school en hebben elkaar nooit meer uit het oog verloren.  
Rechts onze gezellige vriend Cor, buurman in Frankrijk en daar veelvuldig wandelpartner, met zijn vriend Werner, die inderdaad net zo'n lieve glimlach heeft als Cor had beloofd.
Natasja, Rikky, Trudy buurvrouw, ietwat vaag, Mieke met daarvoor Wil D. en rechts van haar Jan, en Jaap helemaal rechts. 

Noor en Tjeerd, die we kennen via het bridgen, maar inmiddels wel meer dan vage bridgekennissen.
Mooi boeket met clematis, gekregen van Tonkie.

Hierboven nichtje Barthe en rechts Tonkie, die zingen echt erg leuk vindt. 

 

Leuke foto van Ko's dochter Mieke en Aniela's zoon Jeremy.

Van de madrigaaltjes. Vroeger was Wijbe een collega, altijd bevriend gebleven. Samen met zijn vrouw Loes maakten we ooit bundels met allerlei liederen en liedjes, waarvan nu de teksten weer van pas kwamen.

Links Marten en Mieke, kinderen van Ko, op de rug gezien Sannie de dochter van Frans en Gita die we ook vandaag weer erg missen, Edwin en vrijwel onzichtbaar Barbara, een van mijn nichtjes (ik had hen alle vier uitgenodigd, want ik heb heel leuke tantezegsters!), Dan de moeder van Linda en Linda zelf ernaast. Het zouden zussen kunnen zijn.

De enige foto waarop ik Margriet kon vinden. Tussen Wijbe en Joop. Links Jaap, trouwe vriend en soms tijdelijke baas van poes Muts, en Inge, een heel lieve meid, die we kennen van de bridgeclub. 

Naar Joke heb ik ook moeten zoeken, maar hier een keer naast Kees. Links, en nog eens links Tonkie, rechts Tinka en een grijs hoofd dat ik niet thuis kan brengen. Marleen? Ik bekijk haar nooit zo vaak aan de achterkant.

En dit is Jan en die heb ik 2 weken geleden voor het eerst ontmoet. De tweede man van Wil D. en een reuze gezellige man. Ik ben blij voor haar. 
Fiona en Tom, lang niet gezien! Vrienden uit Schotland en Engeland.
14 januari. Het reisverhaal is min of meer af, maar er zullen nog wel verbeteringen komen, of filmpjes, of vergeten foto's.
13 januari. Van mijn 3 dochters kreeg ik een superleuk cadeau voor mijn tachtigste verjaardag: een adoptiekind. Ze heet Marria, heeft een beroerd leven achter de rug en woont nu bij stichting AAP. Waarschijnlijk is ze een jaar of 14, 15.  Voor zover ik weet heeft ze nog nooit een soortgenoot gezien. We hopen maar, dat ze een gelukkiger leven als chimpansee tegemoet kan zien.

Is het geen plaatje? 

Ik heb het verhaal van Marria gisteren gelezen. Inmiddels heeft ze wel kennis gemaakt en vriendjes geworden met ... een oudere, mannelijk soortgenoot, waarvan ik nu even de naam niet meer weet. Dat heb je als je 80 bent, haha!

12 januari. Mijn broer Kees is vandaag jarig. Hij was begonnen aan een grote opruiming en vroeg of ik nog belangstelling had voor de papieren van 2 voor 12. Kees en ik deden, met succes, mee in 1979 - toen nog met Joop Koopman - en kregen een jaar of 10, 12 geleden een uitnodiging om mee te doen aan een jubileum wedstrijd, waarbij winnaars uit het verleden tegen elkaar zouden spelen. Die werd gespeeld onder leiding van Astrid Joosten. 
Linksboven 3e ronde met Joop Koopman en tegen Jaap Mennema; een vraag van Joop Koopman over jazz en linksonder een vraag over wielersport. Kees weet alles als het over sport gaat, m.n. wielersport en voetbal.. 

Indertijd bij Joop Koopman mocht je maar 5 vragen opzoeken.

Iets anders was, dat als je een fout antwoord gaf, maar de beginletter was dezelfde als van het goede antwoord die letter goed gekeurd werd en daar hadden we een keer geluk mee. Kees was tegen opzoeken, want dat kost tijd en geld; hij gokte liever een antwoord, dus hij gaf een keer 'Watson' en het moest Watt  zijn ... Wij, allebei alpha's, weten niet veel van natuurkunde e.d. 

Hierboven de werkbladen van Kees en een vragenkaartje dat Astrid Joosten hanteerde. Rechts haar kaartjes met antwoorden.

De eerste ronde van de latere wedstrijd wonnen we, in de tweede hadden we het woord wel, alleen duurde het toen wat langer en hadden we minder geld over dan de tegenstanders. Ik had blijkbaar meer met grafschennis dan met drugsgebruik. Maar geen idee wie Aljen Hoekstra is en wat die naam nou met die vraag over ether te maken had!

9 januari. We zijn druk bezig met het reisverhaal. Dat is nu - niet goed gecorrigeerd - min of meer klaar t/m 22/12. 
Inmiddels zijn we het virus of de bacterie die we meenamen uit Afrika weer kwijt, gelukkig! Vrijdagavond waren we weer in zodanige gezondheid dat we het aandurfden om naar een voorstelling in den Haag te gaan. Die was in het voormalige congresgebouw, nu heet het World Form Theater. Parkeren op enige afstand en dat lijkt niet zo als je er aankomt: je moet dus even de kou in en een jas aan. Kost ook nog eens 14€!!!
Voorstelling was van Ierse 'travellers', een soort zigeuners: muziek en zgn 'riverdance'. Er werd bij verteld over de geschiedenis van de travellers, maar ook als je Engels goed beheerst, tamelijk moeilijk te verstaan. De muziek en het dansen waren zeer de moeite waard, de artiesten spoorden het publiek aan om mee te klappen en zo (vind ik persoonlijk vreselijk, maar w.s. vinden veel mensen het juist heel gezellig), maar helaas waren de teksten van de gezongen liederen niet te verstaan en, erger, werd er af en toe met de lampen de zaal in geschenen, echt naar voor iemand met probleem-ogen! Helaas kan ik nergens mijn commentaar kwijt, want het enige dat je over Danceperados kunt vinden op internet is waar de voorstellingen plaats vinden. 
Ze verkochten verrukkelijke, dure chocola in de pauze, 'Butlers'.
5 januari. Afgezien van een hoop werk van vnl het selecteren en bewerken van een stuk of duizend foto's van onze reis gaat het dagelijks leven ook door.  Bij mij is de aanval van de zgn traveller's disease geloof ik voorbij, hoera. Wat een armoe!!!

Begin december had ik, na een jaar of 2 speuren, nog 7 betaalbare ontbijtbordjes van ons servies gevonden. Die mevrouw van de serviesboerderij heeft ze ook - deze met een zgn spiegel zijn moeilijk te vinden -  maar zij wil er iets van 25€ per stuk voor hebben, tweedehands! Ik vond ze op eBay, ergens in Duitsland. De verkoper wilde ze wel voor me bewaren tot we weer terug waren.
Maar er ging in Duitsland iets mis: hij stuurde per ongeluk een zending die voor iemand anders bedoeld was naar mijn adres. Wij niet thuis, zending bij de buren, de buren zetten het hier in de gang. Klanten van de Duitse verkoper niet blij ...
Ik kreeg het verzoek om het pakket naar hem terug te sturen, maar helaas: nieuw jaar en posttarieven fors omhoog. Net als de MONA toetjes trouwens (van 1,34 naar 1,62 potverdrie!), maar dat is weer iets anders. 
Ik kreeg mijn bordjes vanmorgen en ben er blij mee. In een hele zak vol bubbeltjesplastic, moet je kijken wat een berg. Vals denk ik: zal ik het eens even laten weten aan die serviesboerderij? Ik had 7 bordjes, inclusief verzenden voor 55€ ...  

Naar bovenkant